KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 173//

//Yazar'dan//

Defne sabahın erken saatlerinde hissettiği yoksunluk duygusuyla beraber açmıştı gözlerini. Derin bir nefes alarak yatağın diğer tarafına baktığında boş olduğunu gördü. Ömer yoktu yanında, huzursuzca kıpırdanırken Almirayı uyandırmamaya dikkat ederek çıkmıştı yataktan. Direkt olarak alt kata indiğinde bakışları ömerin çalışma odasını bulmuştu. Oranın ışığı yanıyordu.

Sessizce kapıyı açarak içeri girdiğinde masasında oturan Ömeri bulmuştu gözleri. Adam silahını masanın üzerine bırakmış, öylece onu izliyordu. "Aşkım?" Kapıyı kapatarak odanın içine doğru yürüdüğü sırada ömerin bakışları da kendisine kaymıştı. Defne onun yanına giderek kucağına oturduğunda Ömer anında kollarını kadının beline sarmıştı. "İyi misin?"

"Bilmiyorum." dedi Ömer bakışlarını yeniden masanın üzerindeki silaha çevirirken. Almiranın söyledikleri iyice karıştırmıştı kafasını biliyordu Defne, kızlarının sözleri içine oturmuştu. Ondandı bu hali.

"Sevgilim, Almira seni bir gün göremeyince hemen söylenmeye başlıyor bunu çok iyi biliyorsun." Eğilip onun dudaklarına küçük bir öpücük bıraktı.

"Almirayı da Umut ve Aralı da çok ihtimal ettim Defne, Almira sitem etmekte haklı. Ben bu lanet işlerle uğraşırken çocuklarım benden uzak kalıyor. Onların yanında olamıyorum, senin yanında olamıyorum."

"Böyle düşünme Ömer, ben onları yalnız başıma büyütmedim ki. Sen her anımda yanımdaydın." dedi Defne Ömerin yüzünü avuçlayıp sakallarını severken. "Tek başıma zaten üstesinden gelemezdim sevgilim."

"Ama seni yalnız bıraktım, defalarca kez hem de. Daha mükemmel bir hayat yaşayabilirdik biz."

"Ömer, senin olduğun her an benim için mükemmel. Bunu biliyorsun. Başka hiçbir şey umrumda değil benim. Çocuklar için de öyle. Sana ne kadar bağlı olduklarını biliyorsun. Eğer sen onlardan uzak olsaydın, onları ihmal etseydin aranızda böyle güçlü bir bağ oluşmazdı." Defne ömerin boynuna indirdi elini. "O yüzden kendini suçlama, sen bize zaten mükemmel bir hayat sundun."

Sözlerinin onu rahatlattığını görebiliyordu, Ömerin gözlerindeki o çaresizlik kayboluyordu yavaş yavaş. Bundan sonra sık sık onunla bu şekilde konuşmayı not etti aklının bir köşesine Defne. Adamın kafasını toplamak ve rahatlayabilmek için kendisine ihtiyacı vardı. Kendisinin huzur huzur veren sözlerine.

"Bana çok iyi geliyorsun Defne, sen olmasan ne yapardım bilmiyorum." Ömer yaklaşıp sıkıca sarıldı Defneye.

"Hep burada olacağım sevgilim, seni asla yalnız bırakmayacağım." Ayrıldıklarında Defne ömerin yanağından öptü. "Odamıza çıkalım aşkım, Almira yalnız. Uyanırsa bizi arar biliyorsun."

"Çıkalım güzelim." Ömer Defneyi kucakladığında onu yatak odasına çıkardı. Almira hala melekler gibi uyuyordu. Kızlarının iki yanına uzanarak ellerini almiranın minik elinin üzerinde birleştirmişlerdi. Almira babasını hissetmiş gibi biraz daha yaklaştı ömere ve göğsüne gömüldü. Ömer Defneyi de iyice kendine çekerek karısının saçlarını sevmeye başlamıştı. Çok geçmeden o da uykuya daldı.

Ömer önce kızının saçlarına bir öpücük bıraktı. Ardından Defneyi öpmüştü. "Siz benim kıymetlimsiniz, hiçbir şey sizden değerli olamaz benim için."

•••

"Ömer, son zamanlardaki bu hallerin beni çok korkutmaya başladı oğlum. Sen iyisin değil mi?" Hemen yan tarafına oturmuş adamın sözleriyle beraber bakışlarını ona çevirdi Ömer. Masadakilerin hepsi gitmişti, sadece ikisi kalmıştı içeride.