KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 114//

//Yazar'dan//

***
Doktorların aniden Ömer'in odasıyla koşuşturmasıyla beraber olduğu yerden korkuyla kalktı sinan. Şaşkınlıkla giren çıkan hemşirelere bakarken sertçe yutkundu. İçini kasıp kavuran o korku yüzünden mantıklı düşünemezken aceleyle Ömer'in odasını gösteren cama yaklaştı. Makineden gelen seslerin yükselmesiyle endişelenmişti.

"Hayır, hayır kardeşim hayır. Defneye söz verdim Ömer. Hayır."

Sinan çaresizce camdan içeri bakarken Ömer'e müdahale eden onca doktorun en sonunda pes edip geri çekilmesiyle Sinan'ın gözünden bir damla yaş düştü.

"Ömer!"

Yıllardır yediği içtiği ayrı gitmediği kardeşinin üzerine örttükleri o örtüden sonra ufak bir çocuk gibi ağlamaya başladı sinan. Makinede görünen o düz çizgi bir türlü düzelmezken sinan aceleyle kapıyı açtı ve içer girdi.

"Ölüm saati, 22.03."

Doktorun bu söylediğinden sonra sinan öfkeyle bağırdı.

"Hayır. Bana bakın olamaz bu. Kurtaracaksınız kardeşimi. Söz verdim ben Defneye. Söz verdim. Ne diyeceğim şimdi ona?!" diyerek doktorun üzerine yürümüştü. Karşısındaki doktor boğazını temizledi.

"Size söylemiştim sinan bey. Bir kalp durmasını daha kaldıramazdı hasta. Üzgünüm. Biz elimizden gelen her şeyi yaptık. Başınız sağolsun."

Sinan ağlamaya devam ederken başını olumsuz anlamda sallayıp geri geri gitmeye başladı.

"Hayır, hayır benim kardeşim ölemez. Ölemez."

Odadan çıkıpta karşı duvara yaslandığında çaresizce ağlamaya devam etmişti. "Öldü, kardeşim öldü."

Bu sırada karşıdan ağlayarak gelen sedayı fark etmişti.

"Seda?"

"Sinan, Defne öldü. Kaybettik onu." Duyduğu ikinci şokun ardından ağlaması şiddetlenen Sinan içindeki acının katlandığını hissetti.

"Hayır, hayır olamaz. Hayır, hayır, HAYIR!"

***

Sinan irkilerek uyandı. Sandalye kenarında uyuyakalmıştı. Gördüğü kabus yüzünden kan ter içinde kalmıştı. Elini deli gibi atan kalbine getirdiğinde derin bir nefes aldı. Ayağa kalktığında direkt olarak yoğun bakımın camına yaklaşmıştı. Korkuyla içeri baktığında Ömer'in hala uyuduğunu görünce derin bir nefes aldı.

"O gördüğüm kabus sadece kabus olarak kalsın kardeşim. Allahım sen koru."

Arkasında hissettiği hareketlilikle beraber oraya baktı sinan. Seda gelmişti.

"Defne uyudu. Ama vücudunda birkaç morluk daha oluştu sinan. Çok korkuyorum ona bir şey olacak diye."

Sinan karısını kollarının arasına aldı. "Merak etme güzelim, onların arasındaki aşk öyle büyük ki! İkisi de vazgeçmeyecek."

"Umarım öyle olur sinan. Aksini hayal etmek bile istemiyorum."

Saatler sonra artık hastaneyi tamamen bir sessizlik kaplamıştı. Korumalar nöbetleşerek değişimler yaparlarken yeraltından gelip gidenlerin sayısı oldukça fazlaydı. Herkes Ömer'in durumunu oldukça merak ederken Seda Defnenin durumunu kontrol etmek için sık sık üst kata çıkıyordu. Ve her girdiğinde gördüğü manzara onu epey tedirgin ediyordu. Defnenin zaman geçtikçe solan yüz rengi tıpkı Ömer'e benziyordu. Vücudunda oluşan mor renkli lekeler de artmaya devam ediyordu.