*1 Milyon...*
Kocaman bir aile olmamızın mutluluğunu yaşıyorum. Yanımda olup destekleyen tüm güzel okuyuculara sevgiler. İyi ki varsınız. ❤️❤️❤️
•••
//Defne'den//
Uzun zamandır elime fırça almadığımdan paslandığımı düşünsem de saatler sonra bitirdiğim tuvalim hiçte öyle olmadığını gösteriyordu bana. Resmi tamamen bitirmiştim ve öylesine güzel görünüyordu ki tarif etmekte zorlanıyordum. Etrafa saçtığım boyaları toplarken tuvali kaldırıp bir köşeye koydum. Biraz beklemesi gerekiyordu.
Üstümü değiştirip odadan çıktığımda vakit kaybetmeden yatak odasına girdim. Ömer ve Almira çoktan uyanmışlardı. Ama yataktan çıkma gibi bir düşünceleri yoktu gördüğüm kadarıyla. Ellerimi belime getirip ikisine baktım.
"Kalkmayacak mısınız siz?" İkisi de bana döndü.
"Kızımla uyumak istiyorum ben." dedi Ömer Almirayı saçlarından öperken. O da daha çok sarıldı babasına.
"Siz bilirsiniz zaten birazdan bizde yeniden yatacağız. Sorun olmaz." Ömer doğrulup Almirayı da kucağına aldı.
"Meleğim, annen kıskandı galiba. Ne dersin?"
Almira kıkırdadı. "Bence de kıskandı baba. O beni hep kıskanıyor zaten." Gözlerimi kıstım.
"Küçük cadı, ne zaman kıskandım ben seni?!" diye sorduğumda biraz daha gömüldü Ömer'in boynuna.
"Babam benimle daha çok zaman geçiriyor diye kıskandın bence."
"Siz baba kız anlaştınız herhalde benim üstüme gelmek için. Gidiyorum ben." Odadan çıkmaya yeltendiğim sırada Ömer yataktan çıkıp yanıma gelmişti. Beni ellerimden tutarken arkada kıs kıs gülen Almiraya göz kırptı.
"Güzelim, neden öyle diyorsun şimdi? İkimizde çok seviyoruz seni bilmiyor musun?" diye sorduğunda başımı çevirdim.
"Bilmiyorum bence." Ömer kaşlarını kaldırdı.
"Bilmiyorsun."
"Aynen." dedim gözlerimi kırparken.
"E ispatlarız bizde." Beni kucaklayıp yatağa yatırdığında Almirayla beraber gıdıklamaya başladılar. Kahkahalarla gülerken ellerinden kurtulmaya çalışıyordum.
Gülmekten karnım ağrımaya başlamışken zar zor konuştum. "Ya tamam biliyorum. Çok seviyorsunuz." Durdular bu defa. Hala gülümseyerek onlara bakarken Ömer bir yanağımdan Almira diğer yanağımdan öptü. Ardından göğsüme uzandılar. Ne yapacaktım bilmiyorum ben bu ikisiyle.
"Artık kalksak mı?" diye sordum bir süre sonra. Ama ikisi de gayet memnundu şuanki halimizden.
"Bence bugün hep yatalım." Almirayı saçlarından öptüm.
"Bebeğim bak abilerin okuldan gelecekler birkaç saate. Siz hala yatıyorsunuz." Ömer başını kaldırdı göğsümden.
"Babacım, annen haklı kalkalım gece yine beraber yatarız." Elbette bu teklif benim güzel kızımı hemen kaldırmıştı.
"Oluur." dedi gülerek. Bende doğrulduğumda Ömer yan tarafta duran telefonunu aldı eline. Bende yataktan çıktım. Bu sırada Almira yatağın üzerinde ayağa kalktı. Ömer'in arkasına gelip sırtına dokundu. "Baba burana noldu?" Şaşkınlıkla gözlerimi açarken Almira ise endişeyle bakıyordu oraya.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIĞIN DEFNESİ
Fanfiction"Tebrikler Defne Hanım,hamilesiniz." Dünyamı başıma yıkan bu cümle... Karnımda o herifin bir parçasını taşıyordum... Peki şimdi ne yapacaktım?
