KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 125//

*Arkadaşlar lütfen diğer kitaplarıma da şans verin. Hepinizi bekliyorum.*

//Yazar'dan//

Ertesi gün Defne uyanmaya başladığında derin bir nefes aldı. Göğsünde ılık bir nefesin varlığını hissediyordu. Yüzünde kocaman bir gülümseme oluştu.

"Ömer..." Gözlerini açtığında kendi yatak odalarında olmadığının farkına vardı. Bakışları göğsüne kaydığında uyuyanın Ömer değil Umut olduğunu gördü. İçinde oluşan burukluk ve eksiklik hissini göz ardı edemedi. Her sabah onun kokusuyla ve dudaklarıyla uyanmaya alışmıştı. Ondan ayrı yatamazdı ki hiç.

Umutu göğsünden kaldırıp yastığa bıraktı. Doğrulduğunda saçlarını arkaya attırıp elini boynuna getirdi. "Seni hissetmeye öyle ihtiyacım var ki. Ama kalbim bu kadar kırıkken olmaz Ömer."

Yataktan çıktığında kızına baktı. Hala uyuyordu. Banyoya girip işlerini hallettikten sonra telsizin birini yanına aldı. Mutfağa geçtiğinde küçük şirin bir yer çıktı karşısına. Gülümseyip ahşap tezgahta elini gezdirdi. Nasıl da güzeldi. Tam da hayallerindeki gibi.

Dolap tamtakır doluydu. Çocuklar için omlet hazırladı. Çayı koyduktan sonra tostları yaptı. Kahvaltı masasını hazırladığında yatak odasına geri dönüp çocukları uyandırmıştı. Umut ve Aral'la beraber masaya oturduklarında Defne onların tabaklarını doldurdu.

"Anne, babam ne zaman gelecek?" Aral'ın bu sorusuna bir süre cevap veremedi. Ardından boğazını temizleyip tabağına baktı.

"Gelecek annecim yakında. Merak etme."

Çocuklarını güzelce yedirdi ama kendi tabağına dokunmadı Defne. Yiyecek hali yoktu ki. Derin bir nefes alıp ayaklandı. "Almira uyanmıştır ben gidip ona bir bakayım."

Yatak odasına geldiğinde kızını beşikten çıkardı. Onunla beraber yatağa oturduğunda kızını güzelce doyurdu. Ama Almira daha şimdiden huysuzlanmaya başlamıştı. Onun babasının kokusuna nasıl düşkün olduğunu çok iyi biliyordu. Her sabah Ömer onu öpüp koklayarak uyandırırdı.

Sadece Almira değildi onu özleyen. Defnenin de içi alev alevdi. Ama o kadın mevzusu açıklanmadan dönemezdi. Göz yaşları akmaya başladığında eğilip kızının alnına yasladı alnını.

"Baban olmadan duramazsın biliyorum, bende yapamam annem. Ama şimdilik ayrı kalmak zorundayız."

Onunla beraber yeniden salona geldi. Çocuklar kahvaltı masasını topluyorlardı. Defne onlara bakıp gülümsedi.

"Aferin size canlarım." İkisini de başından öptü. Onlar almirayla ilgilenirken Defne mutfağı toparladı.

Ardından çocuklarla beraber bahçeye çıktılar. Umut ve Aral kahkahalarla koşuştururken Defne kızıyla bahçe koltuklarından birine oturdu. Derenin sesini dinlerken kavaklarda gezdirdi gözlerini. Burası cennet gibiydi.

******

Ömer aldığı yoğun alkolden kaynaklı olarak gece yatağında sızmıştı. Sabah gözlerini açtığında başında yoğun bir ağrı hissetmişti. Yüzünü buruşturup yataktan doğrulduğunda yan taraftaki boşluğa çevirdi gözlerini. Yoktu, her sabah öpücükleriyle uyandığı karısı yanında değildi.

"Sana öylesine ihtiyacım var ki." Kalkıp banyoya girdiğinde soğuk bir duş aldı. Defne olmadan yaşadığını hissedemiyordu bile.

Duştan çıktığında üzerini giyindi. Kahvaltı dahi yapmadan evden ayrıldı. Eğer bu durumun daha uzun sürmesini istemiyorsa bir an önce harekete geçmesi lazımdı.