imagine; najlepsze chwile w życiu
Tu właśnie jeden rozdział się kończy
A zaczyna kolejny
Nadszedł czas, aby się pożegnać
Wiesz o tym i to jest najtrudniejsze
– Rozumiesz to, Ethan? To koniec – wyszeptała dziewczyna, na co on kiwnął głową. Łzy zebrały się w jego oczach, bo nie miał pojęcia, kiedy ponownie ją zobaczy.
– Rozumiem, ale nie chcę w to wierzyć. Poza tym nie powiedziałaś mi, dlaczego wyjeżdżasz z Włoch.
Mówiąc to, splótł ich palce. Dziewczyna głośno przełknęła ślinę.
– Bo obiecałam samej sobie, że nigdy więcej o tym nie wspomnę...
Łzy spływały po twarzy Ethana, kiedy oboje leżeli na dywanie.
dwa miesiące wcześniej
Nie mogła uwierzyć w to, co powiedziała jej macocha i ojciec. Pięć lat temu, kiedy jej mama zmarła, przeprowadzili się z Australii do Włoch, a teraz mieli tam wrócić.
– Ma mamma, che mi dici di Ethan, Victoria, Damiano e Thomas? (A-Ale mamusiu, co z Ethanem, Victorią, Damiano i Thomasem?). – Wyszlochała. Nie mogła tak po prostu zostawić swoich najlepszych przyjaciół.
– Mi dispiace, Leonora, ma quello che ho detto è definitivo, vieni con noi in Australia! (Przykro mi, Leonora, ale to już ostateczna decyzja. Jedziesz z nami do Australii!) – odparła starsza kobieta, brzmiąc na zirytowaną faktem, że mówiły po włosku, zamiast po angielsku.
Leonora popatrzyła na swojego ojca, którego na ten widok aż zabolało serce.
– Papà, per favore, non puoi convincere la mamma altrimenti? (Tato, proszę, mógłbyś jakoś przekonać mamę?).
Mężczyzna nawet nie zdążył nic powiedzieć, a żona już posłała mu surowe spojrzenie.
– Mi dispiace principessa ma, non posso cambiare quello che mamma ha detto, vorrei davvero poter Nora ma non posso (Przykro mi, księżniczko, ale nie mogę zmienić zdania mamy. Chciałbym, ale nic nie wskóram, Nora).
Jego córka zaczęła szlochać, chowając twarz w swoich dłoniach. Była załamana.
– Bene, ma non aspettarti di vedermi tornare a casa per cena o di essere a casa per il mese successivo, sarò con Ethan e il gruppo. Ti voglio amate papà (Dobrze, ale nie oczekujcie, że wrócę na kolację albo przez najbliższy miesiąc będę spędzała czas w domu. Będę z Ethanem i resztą. Kocham cię, tatusiu!).
Po tych słowach wstała od stołu i uścisnęła swojego ojca.
– Non preoccuparti principessa. Stai al sicuro, vengo in giro dopo cena per chiacchierare privatamente, ti amo ragazza troppo bella (Nie ma sprawy, księżniczko. Uważaj na siebie. Po obiedzie przyjdę do ciebie i porozmawiamy na osobności. Ja też cię kocham, moja śliczna).
Leonora uśmiechnęła się do swojego ojca. Bardzo go kochała, rozumiał ją o wiele lepiej niż jej macocha. To jednak wstrząsnęło starszą kobietą, która szeroko otworzyła oczy na wieść, że jej mąż właśnie pozwolił córce spędzić cały miesiąc z przyjaciółmi.
