လယ်သမားဇနီးမှာ နေရာလွတ်ရှိနေတယ်

Chapter 15

Chapter 15

ရှုလန် ထမင်းစားရင်းခေါင်းငုံ့လျက် စားပွဲတွင်ထိုင်နေသာ ယုမိန် ကိုကြည့်လိုက်သည်။ဒီမိန်းမက စိတ်ဆိုးပြန်တယ်။ ဝေကောင်း ရှေ့မှာ စိတ်ဆိုးပြတာကလွဲရင် ကျန်တာဘာမှမလုပ်တတ်ဘူး။

ရှုလန် ကသူမရဲ့ပါးစပ်ထောင့်ကို ပြုံးပြီး ဝေကောင်း ကိုပြောတယ်။

“ အဖေ၊ ရဲဘော်ရဲ့စိတ်ဓာတ်ကို ရှေ့တန်းတင်ဖို့ပြောခဲ့တယ်‌လေ၊ မင်းက တခြားသူတွေကို ဘာမှပြန်မတောင်းဘဲ ကူညီချင်တယ်မဟုတ်လား၊ ကျွန်မတို့ မိသားစုမှာ အခုချိန် စားနပ်ရိက္ခာ အလုံအလောက်မရှိသလို နေထိုင်ရလည်း ခက်ခဲနေတဲ့အတွက် တခြားသူတွေရဲ့ ပစ္စည်းကိုလည်း ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပါဘူး။ မဟုတ်ရင် ကျွန်မတို့ရဲ့ တော်လှန်ရေးခံစားချက်တွေ ညစ်ညမ်းသွားလိမ့်မယ်။”

ရှုလန် ပြောပုံကို ဝေကောင်း က ဝေဖန်မည်ဆိုလျှင် အကျင့်စာရိတ္တညံ့ဖျင်းပုံပေါ်သွားပေသည်။ ဖြူစင်သော အတွေးအခေါ်ရှိသော ဤခေတ်တွင် ၎င်းသည်အပြစ်တင်ဝေဖန်ခြင်းခံရမည်မှာ အသေအချာပင်ဖြစ်သည်။ ဝေကောင်း သည် ရှုလန် ကို ငြင်းဆိုရန်မကောင်းပေ။

ရှုလန် က ဝေကောင်း ဘာမှပြန်မပြောမှာကြောက်နေပေမဲ့ သူမစိတ်ထဲမှာ ထင်မြင်ချက်တခုရှိနေသောကြောင့်

“အဖေ၊ ငါတို့အိမ်မှာ စားစရာအများကြီးမရှိဘူး ဒါကြောင့် ငါတို့မိသားစုလုံးရဲ့ ကြိုးစားအားထုတ်မှု လိုတယ်။ မနက်ဖြန်ခရိုင်မြို့ကို သွားရောက်တောင်းရမ်းပြီး စားသောက်နိုင်မယ်လို့သိရတယ်။ ပြန်ရောက်တော့ ခရိုင်ကလူတွေက ဆင်းရဲသားတွေကို ကျွေးမွေးမယ်လို့ ကြားတယ်၊ ကံစမ်းကြည့်ချင်တယ်၊ စားစရာရရင် အဒေါ်မိန် ကို စားစရာတစ်ခုခုပေးလို့ရတယ်လေ”

ဝေကောင်း က ရှုလန် ကိုကြည့်ပြီး ရှုလန် က ဒါကို  အစပြုဖို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပါဘူး။ ရှုလန် ကိုစွပ်စွဲရသည့်အဓိပ္ပာယ်ကို တွေးတောမိရင်း ဝေကောင်း သည် အပြစ်ရှိသလိုခံစားရပြီး ထိတ်လန့်သွားခဲ့သည်။

ယုမိန် အကြောင်း ပြန်တွေးကြည့်ပြီး ယုမိန် က လွန်လွန်းတယ်လို့ ခံစားရတယ်။ သူမသည် ရှုလန် အား အမြဲတစေ မကောင်းပြောတတ်သော်လည်း ရှုလန် သည်အရာရာတိုင်းတွင် သူမကိုထောက်ထားတတ်သည်။

အစားအသောက်ကိုလက်မခံခြင်းသည် သူမအားထိခိုက်စေရန် တမင်တကာလုပ်တာမဟုတ်ဘဲ အကျင့်စာရိတ္တကောင်းမွန်မှုကို ထိန်းသိမ်းရန်ဖြစ်သည်။ နှိုင်းယှဥ်ကြည့်လျှင် ဝေကောင်း ရဲ့နှလုံးသားသည် ရှုလန် ကို သဘာဝအတိုင်း မျက်နှာသာပေးခဲ့တယ်။

ရှုလန်သည် ဝေကောင်း ဘာတွေးနေလဲမသိပါဘူး၊ ဝေကောင်း သည် ယုမိန် ဆီသို့ မသွားအောင် တားဆီးနိုင်သည့် အပြင် ခရိုင်ရုံးကို သွားဖို့ အကြောင်းပြချက်တစ်ခုကို လည်းရှာတွေ့ခဲ့ပါတယ်။

ဝေကောင်း ခေါင်းညိတ်ပြီး

“ဟုတ်ပြီ ရှုလန် ၊ မင်း ခရိုင်ရုံးမှာစမ်းကြည့်လို့ရတယ်။ မင်းစားဖို့အဆင်‌ပြေရင် ငါတို့မိသားစုအတွက် စားစရာတွေ အမြဲသိမ်းထားလို့ရတယ်။ မနက်ဖြန်ငါအဖွဲ့မှူး ရဲ့နေရာကို သွားခိုင်းလိုက်မယ်။ မင်းအတွက်”

“ကောင်းပြီအဖေ” ရှုလန် က ဝမ်းသာအားရတုံ့ပြန်လိုက်သည်။ ခရိုင်မြို့ကို သွားဖို့စိတ်ကူးက နည်းနည်းတော့ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းတယ်။ သူမ၏ နေရာလွတ် များတွင် ပစ္စည်းများစွာရှိ၍ ခရိုင်မြို့လေးတွင်သာ ပါဝင်နိုင်တယ်။

ရှုလန် ခရိုင်ထိုင်ခုံပုံစံကို မြင်ချင်တယ်။ ဒီခေတ်က ခရိုင်ရုံးကို တခါမှမမြင်ဖူးဘူး။ သူမခရိုင်ရုံးကို တခါမှ မရောက်ဖူးသောကြောင့် ရှုလန် သည် တချို့သောကိစ္စရပ်များအကြောင်း၊ မည့်သို့သွားရမည် မည့်သို့ကြာကြာသွားရမည်၊ ကိုမေးမြန်း၍ ခရိုင်ရုံးကို သွားမည်ဖြစ်သည်။

ခရိုင်မြို့ကနေ တပ်မဟာအထိ လမ်းတွေအများကြီးရှိပါသေးတယ်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ လမ်းကြောင်းမရှုပ်ထွေးပါ။ တောင်ဘက် တလမ်းလုံးသွား၍ လမ်းမကြီးအတိုင်း တည့်တည့်သွားပါ။ အဲဒီမှာ လမ်းလျှောက်ဖို့ နှစ်နာရီလောက်ကြာတယ်။

ဒီလိုရှည်လျားတဲ့လမ်းမပေါ်မှာ ခြေနှစ်ချောင်းနဲ့ လမ်းလျှောက်တာက အဆင်မပြေပေမဲ့ ဒီဘက်ခေတ်မှာ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး မဖွ့ဖြိုးသေးဘဲ ခရိုင်ကို သွားမဲ့အုပ်စုက လူတွေတွက် အများသူငှာ သွားလာ ခွင့်လည်းမရှိသောကြောင့် အဲ့ဒီမှာ ဒီလိုပဲသွားလာရတာပင်။

လီကျွမ့် က သူရဲ့တူချောင်းကို ကြိမ်ဖန်များစွာရိုက်ပြီး ရယ်မောရင်း “ဒီနှစ်တွေမှာ ဘာမှမစားရသေးဘူး၊ ဘယ်လောက်တောင် တောင်းစားရမှာလဲ၊ တချို့က ပျင်းနေကြတာ၊ အလုပ်အမှတ်ရဖို့အလုပ်‌တောင်မလုပ်ချင်ဘူး၊ အပြင်ထွက်ပြီး ကစားဖို့အကြောင်းပြချက်တွေတမင်ရှာပြီး ပါးစပ်ကတော့ အပြောကောင်းတယ်”

ရှုလန်သည် လီကျွမ့် ကိုစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်ကာ “လီကျွမ့် မင်းပြောခဲ့တာ စိတ်မရှိဘူး၊ ပျင်းနေတဲ့အခါ မင်းနဲ့ဘယ်သူမှယှဥ်လို့မရဘူး ဟုတ်တယ်မလား၊ မင်းဒီရက်တွေမှာ အလုပ်အမှတ်ရပြီလား”

“အိမ်မှာစားစရာမရှိလို့မဟုတ်ဘူး အန်တီမိန်က ဗိုက်ဆာလို့ မစားနိုင်လို့လုပ်နည်းတွေပဲစဥ်းစားနေတာ၊ ခရိုင်ထိုင်ခုံမှာ တောင်းရမ်စားသောက်နိုင်မလား ဆိုတာ ကြည့်ပြီး တော့ပြန်လာပါ။”

“မင်းကရော မင်းကြည့် ဒီမိသားစုကို မင်းဘယ်လိုထင်လဲ၊ မင်းငါ့ကိုလာပြီးစွပ်စွဲရမှာရှက်လို့မလား။”

“ငါတို့က မိသားစုတခုဖြစ်ပြီး အတူတကွ လုပ်ဆောင်သင့်တယ်။ လီကျွမ့် အန်တီမိန်က မင်းကိုပြုစုဖို့ နေရာမရှိဘူး လို့ပြောချင်ရင် အန်တီမိန်ကို ကျွေးဖို့ ထမင်းနဲ့လဲပြီး အပြင်ထွက်ပြီး အလုပ်အမှတ်များများ ရဖို့က ပိုအရေးကြီးတယ် ငါတို့လိုပဲ့ အိမ်မှာ မပျင်းပါနဲ့၊ တပ်မဟာမှာအလုပ်သွားလုပ်ပြီး အလုပ်ရမှတ်တွေ ရယူလိုက်ပါလား”