Ik zette net mijn handtekening en ik keek even lachend naar het publiek. Ik zag meester Peters op mij aflopen en ik keek even rond in de grote aula......
Ik voelde zenuwen door mijn lichaam gieren. Wat gaat hij nu zeggen. Al de ogen die nu op mij gericht zijn.
Ik zag die grote glimlach op zijn gezicht en mijn hart warmde op..........
Ik lachte nu ook en ineens viel mijn oog op mijn vader.
Ik verstijfde meteen. Wat doet hij hier? Hij zou er NIET zijn.......
Ik mocht niet eens naar de uitreiking van hem.
Ik zag hem mij aankijken en ik moest even slikken.
Hij stond daar in een dreigende houding en stond nu naast mama.
De spanning trok meteen naar mijn maag.
Ik slikte weer en ik kon ook niet wegkijken.
Hij staat daar naast mijn moeder. Ya ra bi, als hij maar weer geen scene schopt.
Wat doet hij hier?
Hij zou naar Parijs gaan?
Ze leken wel een discussie te zijn. Ik keek weer om mij heen en zette nu een geforceerd glimlach op. Ik hoorde de leraar nu klappen en ik knikte.
Ik trok mij lippen in glimlach maar ik wist zeker dat het niet oprecht overkwam.
Ik wist even niet wat ik moest doen. Ik wist niet eens wat hij gezegd heeft.
Ik leek even de kluts kwijt. Ik keek weer richting mijn ouders.
IK voelde iemand mij drie zoenen geven maar staarde alleen richting mijn vader.
Papa keek mij nu aan en gebaarde mij te komen. IK slikte weer. Mijn mentor liep nu op mij af en gaf mij een hand." Proficiat Mariam" je hebt er hard voor gewerkt. "Dik verdiend meid"
"Bedankt" zei ik heel zachtjes.. Ik zag nu iedereen mij aankijken.
Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Ik had een speech voorbereid maar ik was nu de woorden kwijt. IK wist het gewoon even niet meer. Ik stond daar maar.
Het zweet voelde ik al langs mijn voorhoofd gaan. Ik hoorde papa nu mijn naam roepen en ik keek snel weer zijn kant op. Die blik in zijn ogen sprak boekdelen.
Sorry, meester Peters, ik moet echt nu gaan. Mevrouw Bergstra, ook bedankt" zei ik snel.
Ik zag nu een verwarde blik in haar ogen en zij volgde daarna mijn blik.
Mariam, hoorde ik een stem weer zeggen.
Sorry, ik moet echt gaan" zei ik weer........
Papa schreeuwde nu mijn naam en iedereen keek zijn kant uit...........
Mijn hart bonkte als een gek...
Het schaamtegevoel wat ik nu voelde was onbeschrijfelijk.
Ik keek snel in het rond en de blikken waren nog steeds op papa gericht.
Ik wist alleen niet hoe snel ik weg moest gaan. Ik zag Souhaila in de verte ook vragend kijken.
Zij bleef op haar onderlip en bleef mij aankijken. Ze wist als geen ander hoe papa kan zijn.....
Ik pakte mijn diploma en bedankt snel iedereen. Ik keek niet eens naar het publiek. IK keek weer om mij heen en weer richting mijn ouders.
Ik liep nu snel naar mijn moeder.
Ga je nu al weg? Hoorde ik nu Amy vragen. Ik draaide mij om en ze stond achter mij aan. Iedereen kijkt naar je" zei ze. Ik weet het, maar ik moet gaan" zei ik weer.
"Mijn ouders roepen mij". Ik spreek je zo" zei ik nu en liep snel door zaal naar mijn ouders.
Ik wilde iets zeggen maar die strenge blik van mijn vader hield mij tegen. "We moeten gaan" zei hij op een boze toon.
"Rachid, ik ben hier met de auto" hoorde ik mama heel zachtjes zeggen.
Ik zag nu een angstige blik in haar ogen. Ze keek ook zenuwachtig om zich heen. Ik durfde nu even niets te vragen. "Dat het zou escaleren, was zeker. "Laten we gaan" zei papa en keek mij weer aan.
