Ik heb nog drie dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik heb mijn longen eruit gehuild en dagen geschreeuwd maar mama kreeg ik er niet mee terug. Ik ging kapot...
Ik was dood....ik ademde maar ik voelde niets meer....
Mijn gedachten, de herinneringen, alles blokkeerde ik....
Zo versterken de seconden, minuten uren en dagen....
Ik mocht vandaag weer naar huis en ik wilde liever niet naar toe.....
Ik wilde niet naar dat huis.....
Als ik het goed had begrepen gingen we morgen naar Marokko. We zouden mama daar begraven.
Het voelde nog steeds zo onwerkelijk maar ik wist dat ik vandaag uit dit bed moest opstaan........
Maar mijn lichaam leek niet mee te willen bewegen. Ik zat daar maar.........
Ik wist niet eens meer welke dag het was. Ik zat daar maar en Ik staarde maar als een zombie voor mij uit.
Mama ging steeds door mijn hoofd. Haar lach, haar blik maar ook de angst die voelde leek ik nu ook te voelen.
Ze was er niet meer.... Althans, niet meer hier.
Het besef was er wel en ergens ook weer niet.
Ik was mijn moeder kwijt.
Maar ik voelde mij ook heel vreemd.
Ik hoorde stem en ik voelde haar aanwezigheid maar ik zag haar niet...
Alles speelde ik weer steeds weer in mijn hoofd af.
We hadden nooit in de auto moeten stappen. Ik zag haar weer in de auto voor mij instappen en ik kreeg weer een brok in mijn keel.
Ik voelde mij ook enorm schuldig. Ik had papa moeten tegenhouden. We hadden gewoon niet in de auto moeten stappen. Waarom? Waarom zijn we in de auto gestapt?
De tranen rolden weer over mijn wangen.
Ik zag weer mijn vader voor mij en de geur van alcohol leek weer door mijn neusgaten te gaan.
Ik voelde mij meteen misselijk worden. Ik haatte hem nu. Ik haatte hem zo erg en nooit zal ik hem vergeven. Ik zweer het op mijn moedersdood dat ik hem nooit zou vergeven.......
Ik hoorde ineens iemand op de deur kloppen.
Ik draaide mij om en slaakte een diepe zucht. Ik zag Souhaila daar staan. Ze keek mij aan en ik zag ook onmacht en verdriet in haar ogen. De tranen rolden over mijn wangen en ze rende op mij af.
"Lieverd" zei ze en ze gaf mij een intense knuffel.
"Wollah het spijt mij" zei ze. Het is vreselijk. Allah y rhamha, je moet sterk blijven"
Ze liet los en keek mij even aan. Ik ben zo blij dat jij er nog bent, dat jij weer wakker bent"...
Ik hoorde het gisterenavond pas"
Ik knikte en zei niets.
"Je broer wacht buiten op je" zei ze en keek mij heel lief aan.
Hij was even met de arts weg" zei ik.........
Hij was nu buiten aan het bellen. "Hij heeft ook de ontslagpapieren, je kunt naar huis" zei ze weer.
Ik knikte weer........
Ik keek weer om mij heen en slaakte een diepe zucht.
Mariam, ik weet dat het moeilijk is. Je weet dat ik mijn vader ook heb verloren.
Ik kan niet zeggen dat het gemis minder wordt, maar je gaat het een plekje geven.
Het is moeilijk en zo pijnlijk" zei ik en de tranen rolden weer over mijn wangen.
Ik weet het lieverd" zei ze en gaf mij weer een knuffel.
