De drie dagen daarna leefde ik letterlijk als een zombie…. Sinds de aanslag ben ik letterlijk een puinhoop….. Het eten en drinken ging al moeilijk, laat staan het slapen……… Meer een kluizenaar. Ik durfde de straat niet op. Het onderzoek was volop bezig en in het nieuws ging het daar alleen nog over……..
Ik kon het nog steeds niet bevatten. Alles ging gewoon door mijn hoofd. IK probeerde die avond opnieuw af te spelen maar mijn hersenen wilden niet….. De tranen kwamen op en er zaten gewoon gaten in mijn herinnering……….. IK had daar en daar een black-out………..
Ik belde met Amy om te vragen of ze informatie over mijn broer en vader had. Nu mijn familie naar Den Haag was verhuisd werd er niet meer over gesproken. Souhaila had ze nog benaderd om te vragen of zij ooit iets van mij heeft gehoord….
Souhaila heeft haar niets kunnen vertellen. Of ze wilde haar niets vertellen. In ieder geval, alle liep uit op een doodspoor…….
Ik had ook niets meer van Younes gehoord. Hij was nu ook van de aardbodem…. Emiel had Diana gevraagd maar zij kon Younes dus ook niet meer bereiken…… De tijd was killing…….. Ik zou bijna krankzinnig worden verklaard. Ik stond bijna op het punt om mezelf gewoon vrijwillig op te laten nemen in een psychiatrische inrichting……….
Ik hoorde de bel en ik schrok meteen. Ik keek uit het raam en ik zag een politieauto staan. Ik voelde meteen mijn hart in mijn keel bonzen.
Ze kwamen naar mij toe…….IK wist dat ik nog verhoord zou worden…….. Slachtofferhulp had aangegeven dat er nog contact met mij gelegd zou worden………………. Mijn hartslag leek leek te versnellen en mijn handen voelden meteen klam…. Voorzichtig liep in naar de deur en probeerde rustig te ademen.” Ze zouden komen, dit is routine” zei ik hardop om kalm te blijven…..
IK hoorde nu geklop op de deur en daarna ging weer de deurbel…………. IK deed met trillende handen open.
Ik zag nu twee agenten voor mij staan. De vrouwelijke agente knikte en wendde haar blik naar de mannelijke agent die naast haar stond. Bent u Mariam Belachi” vroeg de agente en zijn ogen bleven op mij gericht…… IK knikte en moest even slikken. Kunnen we even binnenkomen? Vroeg hij.
En paar minuten later arriveerden we op het politiebureau. Het verhoor zou door het AIVD gedaan worden. Ik wist nu niet of ik als verdachte werd gezien maar ik stond bijna op flauwvallen…………
In een kamer aan het eind van de gang kon ik plaats nemen.
Mijn rechten werden uitgelegd en wat de procedure is.. Ik had een recht op bijstand van een advocaat maar die mocht ik zelf raadplegen. Ik moest naar waarheid verklaren en mijn verklaring werd een proces-verbaal van opgemaakt....
De vragen begonnen met mijn gegevens, de dag van de aanslag en daarna snel richting mijn familie...
Heb je nog contact gehad met je broer? Mounir? Vroeg ik geschrokken. Nee, zei ik………. Heeft u contact met Younes Kabbouti? Vroeg hij nu……vroeg ik angstig.
"Mevrouw we kunnen er niets overzeggen". We willen nu alleen alles een beetje helder krijgen. Heeft u nog contact gehad met uw broer? Nee, zei ik hoofdschuddend. “U was met Emiel Raaijmakers op het feest”. IK knikte nu.
Wat is uw contact met Younes Kabbouti? ……… Bij die woorden moest ik even slikken. Ik was op deze vraag totaal niet voorbereid. Ik….Ik heb geen con…contact met hem” zei ik stamelend. Nu niet of nooit niet? Vroeg hij op een harde toon. “Nu niet” zei ik snel………..
Wanneer heeft u hem voor het laatst gesproken? Ik….Ik weet het niet meer……… Heeft u hem na de aanslag nog gesproken? Ik schudde nu met mijn hoofd. Ik keek hem aan en ik zag nu een vreemde blik in zijn ogen. Hij slaakte nu een diepe zucht…….
Hij pakte nu het kladblok en noteerde van alles……. “We willen alle getuigen spreken” zei hij en stond nu op.
De vragen werden weer gevoerd. Alles wilden ze weten. Het moment dat op het gala kwam tot het moment dat ik buiten stond……… De vragen werden steeds herhaald en ik raakte in de war……. Het alsof ik ieder moment kon breken…….. Alles wilden ze weten. Heel mijn leven moest ik vertellen. Ik leek mij nu op alles te moeten verantwoorden. Mijn heke leven werd p tafel gegooid..... Ik begon zelfs te twijfelen of ik nu als slachtoffer of dader werd gezien……
Hij leek soms begrip te tonen en sommige vragen leken mij in een hoek te drukken.... Ik voelde mij onzeker en ik begon aan alles en iedereen te twijfelen.... De vragen werden herhaald en weer herhaald....
Ik hield het niet meer en de tranen rolden over mijn wangen.
Ik zag de agente nu weer slikken.
IK keek hem aan met mijn betraande ogen en ik greep naar mijn keel. Alles leek om mij heen te draaien. Ik trok het gewoon niet meer……..
Zijn blik verzachtte meteen.... Mevrouw, ik moet al die vragen stellen. Ik weet wat u meegemaakt hebt een hel voor u moet zijn…
Wat er gebeurd is, is gewoon vreselijk.” U zegt dat het goed met u is maar ik raad u toch professionele hulp aan”. Ik knikte nu alleen maar. “En nogmaals, U bent geen verdachte, zei hij nu en keek mij aan………… "We willen de hele avond in beeld krijgen” zei hij weer……… Ik knikte alleen maar……
Dame, ik weet dat het een hele impact is en dat je die avond niet wilt herleven….. “Ik moet de vragen stellen” Ik knikte weer…… Er zijn veel slachtoffers gevallen” zei hij…….. Ik weet het, zei ik nu heel zachtjes….. "Lara is dood” zei ik en de tranen stonden weer in mijn ogen…….. "Ik zal het verhoor voor nu even sluiten” zei hij. Houd er rekening mee dat u opnieuw opgeroepen wordt” zei hij weer...
Mocht je nog iets te binnen schieten, neem dan meteen contact op…….. Hij pakte de telefoon en belde met een collega....
Ik keek nu om mij heen en probeerde mij te vermannen...
Ik slikte en keek hem weer aan…. niet veel later ging de deur open...
Een vrouw liep naar binnen en keek mij aan. Ik zag een vriendelijke blik in haar ogen. "We zijn klaar hier” zei de agente en keek mij weer aan. "Mijn collega begeleidt je naar buiten” zei hij en hij stond op.
Ik stond nu ook op. Hij gaf mij een hand en ik zag nu een vriendelijke blik in zijn ogen. Bedankt voor je komst” zei hij……….
Hij liet los en ik liep nu met de dame naar buiten………..
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
