Daar liep ik dan. In de grote stad Antwerpen. Het was druk, mooi weer en het leven floot door de straten. De auto's die bijna in een file stonden. Mensen die snel probeerden over te steken. De zon die fel scheen en de wind die joch leek mee te blazen.
Het was levendig, het was prachtig weer en het was daarom ook gewoon heerlijk.
Ik liep met de menigte mee en stak nu braaf als een schaapje de grote weg op.
Daar stond ik nu dan. Op de weg maar langs de stoep om mij heen aan het kijken.
Ik had niet eens door dat ik voor De Athena zaal stond. Ik keek op en glimlachte nu. De tijd was gewoon vervlogen. Het was nu precies een jaar geleden dat ik hier met Ome Jan stond Het leek gewoon of ik een sprong in de tijd had gemaakt en weer terug het verleden in.
Ik heb veel gedaan maar ook weer niet. Mijn hele leven stond nu in het teken van dansen. Niet alleen het dansen maar ook choreografie. Ik besef nu pas hoeveel ik geleerd heb……… Emiel was lief maar ook weer streng.
Als danser waren mijn dagen uitgestippeld voor me, de rollen, repetitietijden en studio’s werden je toegewezen en je deed gewoon wat je gezegd werd
Ik moest hard werken om te komen waar ik nu ben. Late avonden en soms ook nachtenwerk……. Ik had weinig rust. Het verlies van mama had ik eindelijk een plek gegeven. Vaak dacht ik aan haar. En als Emiel, Lara of Mario mij een compliment gaf, vertelde ik het mama.
Nu ik zo in het middelpunt van mijn leven sta, voelde het als ik voor haar leefde. En
Ik keek weer om mij heen………
Ik dacht weer aan mama…… Hoe vreemd het ook klinkt. Dansen heeft mij geholpen om te rouwen. Om de dood van mijn moeder echt een plek te geven……….. Mijn familie heeft nooit begrepen en zal het nooit begrijpen. Dans bevrijd mij van de zwaartekracht. Ik voel mij dan vrij en licht…….. Ik voel mij ver weg van deze aarde………. Gek genoeg, voel ik mij dan bij mama………..
Ik sloot nu mijn ogen en zag mezelf weer zweven…… Ik voelde weer het warme gevoel en ik glimlachte....
Het geweldige gevoel kwam weer naar boven en ik droomde even weg.
Ik hoorde ineens een auto langs scheuren en ik schrok meteen wakker. Ik zette ook acuut meteen een stap naar achteren. Slaap je of zo? Kijk uit je doppen” Schreeuwde iemand………
Ik stond nu verstijfd van de schrik....
De auto stopte ineens…… Het scheurende geluid ging als kreet door mijn oren... Mijn hart leek te stoppen... Ik hoorde mensen roepen en ik bleef verstijfd...
Het raampje ging open en de man keek mij aan. Hele doordringende dnkere ogen die recht door mij gingen.... Hij staarde.... Je zou bijna zeggen dat hij mij kende Ik zag nu iemand uitstappen en wendde meteen mijn blik naar de portier die openging..... Mijn ogen gingen nu wijd open...Diana? Ze gooide letterlijk de portier weer dicht..
Haar blik van verbazing verdween nu als sneeuw onder de zon...
Ze keek mij aan met een dodelijke blik. Een woede in haar ogen...
Wat is haar probleem? Ik zag hem weer heel doordringend kijken. Die blik in zijn ogen. Zijn gezicht. Hij kwam mij zo bekend voor. Is dat haar vriend? Is dat de jongen over zie het had?
Ik kneep even met mijn ogen en keek hem weer aan. Het was nu ook meer staren. Ik bekeek nu zijn gezicht..
Zijn hele gelaat kwam mij zo bekend voor. Hij had een stoppelbaard en zijn haren waren heel korte opgeschoren. Hele donkere doordringende ogen. Hij bleef mij nu ook aankijken. Misschien kende hij mij ook. Ik moest nu echt even slikken.
Wat kijk je? Hoorde ik haar nu boos zeggen. We hadden je bijna aangereden snol" schreeuwde ze... Ik wist niet of ze het tegen mij had maar ik draaide mij meteen om. "Maya" schreeuwde ze........zo heet je toch?
Ik deed net of ik haar niet had gehoord. Ik hoorde de portier opengaa en ik draaide mij om. Ze was gelukkig nu ingestapt.
Mijn blik ging automatisch weer naar hem... Zijn blik was ook op mij gericht. Geen teken van emotie of iets. Heel strak en heel doordringend keek hij mij aan. Het was haast hypnotiserend... Mijn hartslag versnelde... Het effect wat zijn blik op mij had... Die onzekerheid...mijn knieën voelde ik al bijna trillen....
Hij knipoogde nu en zette een glimlach op....
IK heb deze man ooit eerder gezien. Ik wist dit zeker. Hij kwam mij te bekend voor. Ik kende hem, het kan haast niet anders. Wie is deze man?……. Waar heb ik hem eerder gezien?
Ik draaide mij meteen om en stapte snel verder weg. De auto scheurde weer weg......
Ik keek nu de auto na en mijn hart bonkte nog in mijn keel……………. Het was Youssef Kabbouti. Ik haalde zijn gezicht in mijn gedachten naar voren. Nee, dan ik is hij te veel veranderd………. Nee, zei ik. Die had lichte ogen. Was anders gekleed…….. Of misschien toch wel? Hij gaat met Diana? Dit klopt niet” zei ik.
Ik voelde nu letterlijk de spanning over mij heen gaan………….. Mijn gedachten gingen al kanten op. Ik leek gek te worden. Ik begreep er ook niets van……… Mijn hartslag bleef versnellen. Mijn handen voelden klam…… Ik stak over en liep nu snel het Athena gebouw in. Daar haalde ik een paar keer diep adem….. Ya ra bi, wat is dit? Ya ra bi, is hij het?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
