Ik stond op en het leek of alle stoppen doorwaren.
De pijn voelde ik nog scherp maar ik drukte het mentaal weg…..
Ik wilde niets meer voelen. Ik greep naar mijn hals en slaakte een diepe zucht…
De tranen wilde ik stoppen maar het lukte mij gewoon niet……….
Ik had pijn, Ik was boos, verdrietig maar vooral eenzaam. Ik had nu echt niemand meer.
Ik keek nu even om mij heen. Alles leek ook te draaien en ik voelde mij ook misselijk worden…
Ik dacht weer aan Mounir en ik stond weer meteen verstijfd……
Nee, zei ik. “Ik kan hier niet blijven” zei ik hardop.
Waarheen? Zei ik nu………
Ik wist nu alleen dat ik hier weg moest. Ik liep nu voorzichtig naar de slaapkamer.
Daar stond ik weer voor mijn spiegel. Ik leek mezelf gewoon niet meer te herkennen. Het leven leek uit mij te zijn gezogen…………
Ik voelde mij voor het eerst helemaal leeg.
IK voelde nu even geen emotie meer en ik was gewoon dood………….
In de kast greep ik naar een aantal kledingstukken.
Ik pakte een koffer en ik wist even niet wat ik met die koffer moest…Ik gooide deze maar op het bed……….
Waar moest ik nu even heen….
IK kon even niet helder nadenken. Hierop was ik gewoon niet op voorbereid.
Waar is hij heen? Waar zou Mounir nu zijn?
Ik schudde met mijn hoofd. Wat boeide het mij nog?
Ik hoopte nu meer dat de politie naar hem op zoek was en dat hij op de vlucht was…….
Souhaila ging door mijn hoofd.
Ik moet met haar praten………..
Ik wilde nu alleen met Souhaila praten. Ik wilde eigenlijk alles opbiechten. Ik wilde vertellen wat ik op zolder had gezien……..
Ik wilde haar alles vertellen en vertrekken…………….
IK zag mijn tas nu op de hoek van het bed en raapte deze op. Ik pakte mijn sleutels en liep al richting de voordeur.
Voordat ik het in de gaten had, zat ik zat ik alweer achter het stuur.
Ik trapte op het gaspedaal en sjeesde min of meer de straat uit.
Het was gelukkig ook niet druk op de weg. Ik reed nu de straat van Souhaila binnen en ik slaakte een diepe zucht.
IK parkeerde precies voor de deur en stapte uit. Ik keek even om mij heen en het was doodstil in de straat.
Ik zag haar auto gelukkig nu ook staan. Ik wilde mijn telefoon uit mijn tas pakken en ik kon deze niet vinden. Shit, in het huis………
IK klopte nu bij de deur en ik hoorde iemand naar de voordeur lopen.
Het licht ging nu aan en ik zag de gedaante van Souhaila.
Ze deed open en keek mij verward aan. Mariam, wat is er aan de hand? Vroeg ze bezorgd.
Sorry, dat ik zo laat kom. Ik had moeten bellen” zei ik nu.
Nee, doe niet zo gek. Kom binnen” zei ze en deed.
Ik wilde naar binnen lopen en ik hoorde nu stemmen. De stem van een man hoorde ik nu overduidelijk.
Een bekend stem, maar ik kon deze nu niet echt plaatsen.
Het is Samir maar” zei ze en zette een vriendelijke glimlach op………..
Kom binnen” zei ze. “We weten waarom je hier bent” zei ze….
Ik keek haar nu niet begrijpend aan.
Kom, Samir legt het je wel uit” zei ze nu en deed de deur achter mij dicht.
Ik wilde net mijn schoenen uitdoen en ik hoorde iemand de hal oplopen. Ik keek nu recht in de ogen van Samir.
Salaam” zei hij. Salaam” zei ik heel voorzichtig. Ik zag nu een bezorgdheid in zijn stem.
Je hebt het zeker gehoord” zei hij.
Ik keek hem nu niet begrijpend aan.” Je broer is aangesloten bij die jihadisten” zei hij.
Dit gaat nu door alle wandelgangen” zei hij…….
Het is beter dat hij afstand van hen neemt.” Hij wordt opgerold” zei hij….
Ik leek hem even niet te volgen. Het viel nog niet echt binnen………….
Wat” zei ik. Wat zeg jij? Vroeg ik. Ik was niet in shock maar ik klonk meer verbijsterd………
