Die nacht had ik toch een beetje onrustig geslapen. Ik was gespannen maar niet angstig...
Ik ben een paar keer wakker geworden en ik wist eigenlijk ook niet waarom zo onrustig sliep. De man deed mij aan iemand weten maar ik kon het niet plaatsen....
Iemand uit ijn verre verleden....
Ik zag nu ook ome Jan met andere ogen.
Deze man intrigeerde mij.....
Zijn liefde voor zijn vrouw of is het omdat het dansen wat ons nu samen bond.....
De volgende dag ging weer van alles door mijn hoofd..
Ome Jan had een verrassing voor mij en ik was wel nieuwsgierig maar niet echt gespannen...
Die vriendelijkheid in zij ogen zag ik steeds weer voor mij.....
Die glimlach en tegelijktijdig ook het verdriet in zijn ogen...
Maar zijn blik as oprecht en dat voelde goed....
Ik was vandaag vroeg wakker.
Ik zou weer middagdienst hebben maar ik moest ook echt om 14:00 uur beginnen.
Na het douchen ben ik eerst naar beneden gegaan.
Het was stil in huis en ik kon eigenlijk niet wachten totdat ik mijn eigen trekje had.
In de tuin keek even naar buiten.
Het was heerlijk weer. Dit huis was zo mooi ingericht dat zelf in de tuin aan alle details is gedacht.
In de tuin ben ik gaan zitten en scrolde even door mijn telefoon. Sinds ik een nieuw nummer heb, heb ik praktisch geen mensen in mijn contactenlijsten.
Na een uurtje besloot ik om mij om te gaan kleden. Alles kon ik op mijn gemakjes doen.
Rond een uur of 1 reed ik alweer richting Aalst.
Bij de wooninstelling parkeerde ik vlak bij de deur. Ome Jan zou met mij rijden.
Ik stapte net uit en ik zag hem al staan.
Een grote glimlach op zijn gezicht dat mijn dag meteen weer opfleurde.
Nou we kunnen gaan”zei hij…..
Uiteraard en waar gaat de reis naartoe? Vroeg ik lachend.....
"We gaan naar Zaal Athena in Antwerpen"……..
Ooh, een feestzaal” zei ik lachend. Ga je trouwen?
Misschien, misschien ook niet.....
Zijn we misschien niet te vroeg, meestal gaan feestzalen laat in de middag open" zei ik....
Nee, maak je geen zorgen". De zaal wordt ook gebruikt voor evenementen" zei hij....
En er staat iemand ons daar op te wachten. "We kunnen dan zo de zaal in"………….
Hij stapte nu bij mij in en ik zag weer die grote glimlach. Ergens toch een beetje zenuwachtig….
Wat kun je mij meer over deze plek vertellen? Vroeg ik nu.
Ik vertel nog niets, je moet het zien. "Je moet het beleven"……
Ik lachte nu alleen maar………
Onderweg vertelde hij wel verhalen over zijn overleden vrouw maar over deze plek liet hij niets los……
De navigatie gaf aan dat we gearriveerd waren en ik keek nu naar megagebouw.
We parkeerde vlak bij de voordeur en ik zag inderdaad al iemand daar staan.
Een dame van middelbare leeftijd.
We liepen op haar af en ze groette ons hartelijk………..
Dag Jan, wat leuk om u weer te zien” zei ze vrolijk.
Het is een tijd geleden” zei Ome Jan…….
Ik heb vandaag een dame meegenomen die misschien ook een geschiedenis voor deze plek gaat zijn.
Ik keek hem nu lachend aan…….
Het is een prachtig gebouw” zei ik.
Ja, en gelukkig wordt er nog veel gebruik van gemaakt.
Ze keek mij weer aan en glimlachte.
Jan kan je rondleiden en als jullie klaar zijn, staat er gebak en koffie voor jullie klaar.
Jullie kunnen naar Anette vragen” zei ze.
Ze verwacht je ook" zei ze nu....
Oké, dan zien we je straks nog” zei Ome jan en keek mij weer aan.
Laten we beginnen” zei hij en keek even om zich heen.
