Het voelde vreemd om weer in Nederland te zijn. Daar stonden we buiten Schiphol.
De zon scheen vel en het was megadruk. De een na de ander auto stopte.
De zon trekt altijd drukte subhanaallah....
Het was behoorlijk warm voor de maand juni...
Ik zag de mensen al T-shirt en rokjes lopen.
Het vakantieseizoen was besgnnben en iedereen leek geluk te stralen....
Behalve ik....
Ik slikte en slaakte een diepe zucht....
Het was net of Mounir mijn gedachten kon lezen. Ik voelde zijn hand op zijn schouder...
Ze is op een mooie plek" ze hij
Ik keek hem nu aan....ik weet het" zei ik heel zachtjes....
Het is alleen zo moeilijk...
Ik zag hem nu ook een brok wegslikken...
Kom laten we gaan" ze hij nu....
Ik kek nu links en rechts en we staken over...
We liepen nu samen naar de parkeerplaats en zijn telefoon ging meteen over.
Hij nam op en ik zag een geschrokken blik in zijn ogen. Wat bedoel je, ze zijn spoorloos? Vroeg hij op verwarde toon.
Hoe lang? Vroeg hij weer. Wacht” zei hij. Ik bel je zo terug” zei hij en hing op.
Hij keek mij nu aan. Ik zag nu weer die vreemde blik in zijn ogen. Nee, deze keer was het meer een blik van verbijstering.
Heb jij nog iets van Souahaila gehoord? Vroeg hij nu.
Nee, zei ik. Is er iets aan de hand? Vroeg ik.
Ik weet het niet, zei hij. Ik hoor net dat een aantal jongens spoorloos verdwenen zijn.
Spoorloos? Wie dan? Vroeg ik angstig.
Ik denk dus ook Malik” zei hij. Het broertje van Souhaila….
Wat? Hoe? Waarom? Vroeg ik geschrokken. Mijn hart bonkte nu in mijn keel.
Ik weet het niet” zei hij…….
De dag dat wij vertrokken naar Marokko zijn een aantal jongens niet meer thuis geweest. Ik begreep dat Malik een van die jongens is....
Wat zeg je nu? Is hij weggelopen?. Ik weet het niet” zei hij….
Ik zag nu zijn hand trillen dat zijn telefoon viel..
Mounir wat speelt er?
Hij pakte nu zijn telefoon op..
Zijn telefoon ging weer en hij drukte het gesprek weg...
Ik pakte mijn telefoon en hij greep even naar mijn hand.
Ik moet haar bellen” zei ik.
Ik moet Souhaila bellen...
Nee, niet doen. Geen gesprekken aan de telefoon...
Ik keek hem nu verward aan...
Bel haar niet " zei hij...
Ik zet je wel bij haar af” zei hij. Het is beter dat je face to face met haar praat” zei hij weer……..
Oké, zei ik. Het is beter misschien....
Ik kon niet uit mijn woorden komen...
Kom laten we gaan” zei hij nu...……..
Hij liep nu zo bel richting de auto dat ik hem bijna niet kon bijhouden...
Het is dat hij de koffers had en zo niet sneller kon lopen...
In de auto zei hij ook niet veel...
Mounir sjeesde op de weg. Zijn telefoon ging weer over en hij zette deze nu wel.op de speaker.
Salah, ik ben onderweg naar huis. Zou je alsjeblieft de jongens bij elkaar willen roepen.
"Ja dezelfde plek en dezelfde tijdstip".
Oke maat, hoorde ik de jongen zeggen en hij nam op.
Ik had nu niet eens in de gaten dat we al gearriveerd waren.
We stonden echt binnen no-time bij Souhaila voor de deur.
Wil je eerst anders naar huis? Vroeg hij nu. Nee, ik wil haar eerst spreken.
Ik haal je straks op. Bel anders als je naar huis wilt. Oke, zei ik en ik stapte daarna uit.
Ik liep nu snel naar haar voordeur. Mounir keek mij nog even aan. Hij zwaaide en reed snel de straat uit.
Ik belde nu aan en ik hoorde al stemmen in het huis. Ze hebben mensen over de vloer.
De deur ging open en ik zag nu Souahaila in tranen. Ik vloog meteen om haar nek.
Ik wist het niet, ik hoorde het vandaag pas” zei ik. Waarom belde je mij niet?
Je was je moeder …………
