Ik heb de nacht geen oog dicht kunnen doen maar ik moest ook heel vroeg op.
Vandaag vliegen we naar Marokko om mijn naar haar laatste rustplaats te brengen.
De vlucht is iets over half 10.
Ik probeerde mij zo sterk mogelijk te houden maar ieder keer brak keer op keer.
Wat ook iedereen zegt, deze pijn is niet draagbaar en ik wist ook dat het nooit minder zou zijn.
IK wist het gewoon weer. Onder de douche probeerde ik weer de tranen tegen te houden maar het lukte gewoon niet. Mijn tranen kon ik vegen maar mijn hart bleef huilen.....
Onderweg naar het vliegveld was ik stil. Mounir probeerde steeds mijn moed en sabr in te spreken maar ik zei verder niets. Ik was nu gewoon blij dat hij het woord papa niet noemde.
Hij belde een paar keer met zijn vrienden maar ook met de advocaat van papa. Ik probeerde mij ervoor af te sluiten.
Ík wenste hem de gevangenis. Nee ik wenste hem de hel..........
Gelukkig hield hij het gesprek kort. Ik wilde er ook niets over weten.
Hij voelde het ook en zei ook geen woord over papa.
Hij keek mij niet eens aan....
Het was druk op het vliegveld maar alles leek langs mij heen te gaan. Ik lette op iedere vrouw van Marokkaanse komaf. Ik zag moeders met hun dochters en ik voelde letterlijk de steken in mijn hart.
Mariam, hoorde ik Mounir zeggen. Ik voelde zijn hand op mijn schouder en ik draaide mij om.
"Dit is wat Allah wilde" zei hij. "Hij wilde haar terug". Het is ons mektab" zei hij weer. De tranen vloeiden weer over mijn wangen.
"Lieverd probeer sterk te blijven". "Hoe moeilijk het ook is, dit was haar tijd".
De tranen doen haar alleen maar pijn" zei hij. Zolang jij blijft huilen zal ze geen rust vinden......
"Ik wil mama terug" snikte ik weer. "Ik weet het" zei hij en gaf mij een knuffel. "Ik zou ook alles willen doen en alles opgeven als we haar daar mee terug zouden krijgen".
We kunnen haar niet meer terugbrengen en dat moeten we nu gewoon accepteren.........
Hij liet mij los en keek mij weer aan. "Ze hield van je, vergeet dat niet" zei hij met een hele lieve stem.
"Ze zou alleen willen dat je nu sterk zou blijven". Wees sterk voor haar, voor mij en vooral voor jezelf......
Ik slaakte een diepe zucht en haalde mijn schouders op. "Yallah, laten we gaan" zei hij.......
Hij deed zijn arm over mijn schouder en we liepen nu samen naar de gate...........
Het was druk vandaag maar we hoefden gelukkig niet lang in de rij te staan........
Daar zaten we dan eindelijk. In het vliegtuig. We zouden voor de middag landen en dan zou mama na salaat el 3sar begraven worden. Ik keek nu even uit het raam en alles ging door mijn hoofd.
Mariam, ik was nog vergeten iets te zeggen" zei Mounir. Ik keek hem nu aan en ik zag een vreemde blik in zijn ogen.
Tante Jamila en Samia en Farida wilden nog langs komen maar ze komen bij jou langs als we terug in Nederland zijn.
Ik keek hem nu verward aan. W...Waarom?
Heb...Heb jij contact met ze? Vroeg ik verontwaardigd.
Hij slaakte een zucht en hij bleef mij aankijken.
"Ja, af en toe" zei hij.
Waarom? Vroeg ik op een harde toon. Het zijn wel onze zussen" zei hij." Onze halfzussen" siste ik in zijn gezicht.
"Je weet ook heel goed dat ze een hekel aan mama hadden" siste ik weer.....
"Dat is niet waar" zei hij nu.
Wel, dat is de waarheid. "Dat is niet waar en dat weet jij heel goed" zei hij weer.
Nee, dat weet ik dus wel en Ik hoef hen echt niet te zien.....
Ze zijn GEEN zussen van mij" zei ik op een boze toon..............
IK hoorde hem nu weer diepzuchten. Hij keek om mij heen en mij weer aan.
Blijf kalm, we praten wel als we weer terug zijn" zei hij.
"Nee, uitgesloten" zei ik heel stellig. IK WIL NIETS MET HEN TE MAKEN HEBBEN".
Safi, zei hij weer met een zucht.
"We gaan het er nu niet over hebben" zei hij weer.
Hij haalde zijn schouders naar beneden en probeerde goed te zitten. "Probeer nu maar wat te slapen" zei hij en slaakte weer een zucht. We moeten bijna drie uur vliegen"
