Ik weet niet meer hier hoe ik het voor elkaar kreeg dat ik nu in Boxmeer was.
Ik stopte bij de Weijerpark in Boxmeer en stapte uit……..
Naar huis gaan wilde ik liever niet……..
Ik wist dat Mounir daar niet was, maar toch wilde ik liever niet gaan……….
Ik voelde nu een vermoeidheid.
Ik wist gewoon niet meer waar ik heen moest. Ik wilde niet meer in dat huis blijven.
Ik wist niet wanneer Mounir vrij zou zijn…….
Het was een kwestie van tijd…….
Dat de foto door Karim gespreid gaat worden, is ook een kwestie van tijd………
Als papa de foto voor zijn neus krijgt………..Ik wilde daar niet eens over nadenken……….
Na een lange wandeling ben ik weer richting het centrum gaan lopen.
Ik stopte ven bij het eerste café en ik ben in mijn eentje koffie gaan drinken. Ik moest nu goed nadenken.
Eigenlijk hoefde ik niet na te denken en ik wist wat ik moest doen. Ik moest weg. Ik had hier niets meer te zoeken. Ik had niemand meer……..
Mounir zat vast. Papa zat vast……
Bij tante Jamila hoefde ik niet eens aan te kloppen……….
IK dronk de laatste slok van mijn glas en rekende af.
Ik zuchtte weer en liep weer richting de auto…….
Onderweg probeerde ik een plan te bedenken.
Waar moest ik heen?
Kon ik nog een paar dagen hier blijven of juist niet.
Kan ik het redden met het geld wat ik op mijn rekening had……..
Ik moest weg en dan zou ik wel even kijken……
In de straat was het heel stil.
Het was nu ook al laat. De avond was gevallen en iedereen leek thuis te zitten.
Ik liep naar binnen. Ik liep meteen naar mijn kamer. Ik zag de koffer nog liggen en gooide zoveel mogelijk kleren erin.
IK pakte ook de benodigde toiletspullen.
Ik Pakte vervolgens mijn paspoort, en mijn Ipad. Ik zag nu mijn telefoon liggen.
Ik keek nu op mijn telefoon en ik zag veel gemiste oproepen.
De telefoon ging weer..
Ik zag nu dat Farida belde……..
Tuurlijk……….
IK ga ook niet opnemen. Ik drukte het gesprek weg en zette haar meteen op de blok.
Dit deed ik ook bij Samia en tante Jamila……….
Mooi, dat is nu ook gedaan………
Ik bleef nu even naar mijn telefoon kijken. Ik moest weg en heel ver weg. Ik wist even niet wie ik moest bellen.
Souhaila kan ik niet en die wilde ik nu niet in de problemen brengen.
Ze heeft al genoeg dingen aan haar hoofd.
Ik scrolde door mijn telefoon en ik stopte bij Amy.
Wat moest ik tegen haar zeggen. Ik kan niet zomaar gaan zonder nog gedag te zeggen……..
Ik belde haar telefoon op en de telefoon bleef maar gaan.
Amy neem op alsjeblieft” zei ik nu hardop.
Ik belde weer en gelukkig nam ze nu wel op.
Hallo meid” hoorde ik haar vrolijk zeggen…
Amy, waar ben jij? Vroeg ik nu….
Hoe zo? Is er iets? Vroeg ze bezorgd.
“Ik moet weg, een tijdje weg” zei ik nu…….
Is er iets gebeurd? Vroeg ze nu…….
Er is van alles gebeurd en Ik heb rust aan mijn hoofd nodig.
IK kom nu naar je toe” zei ze.
Ik bennen binnen 10 minuten bij je, je bent toch thuis? Vroeg ze bezorgd.
Ja, ik ben thuis” zei ik. Oké ik kom er zo aan……..
Ik hing op en keek even om mij heen.
Ik bracht nu mijn koffer naar de hal.
Ik ben daarna een rondje gaan lopen. Ik pakte nu ook de foto van mama en de Koran dat ik van tante Ghalida had gekregen.
Twee handtassen en drie paar sneakers…….
Zo, meer zal ik voorlopig niet nodig hebben….
Ik hoorde nu de bel gaan en ik wist meteen dat Amy voor de deur stond.
IK maakte de deur open ze vloog letterlijk om mijn nek.
Meid, je hebt mij laten schrikken, is alles oké?
