In het hotel aangekomen ben ik even op het bed gaan liggen. Ik had de koran nog in mijn handen en de woorden van tante Ghalida bleven door mijn hoofd gaan.
Het contact met haar voelde vreemd maar tegelijkertijd ook vertrouwd. Zij was het enige moederfiguur die mama had.
Ik bedacht mij nu dat mama nooit over haar jeugd praatte...
Ik wist eigenlijk heel weinig over haar jongere leven...
Ik zag de foto van mama als kind voor mijn ogen...
Het gesprek met tante Ghalida speelde ik ook steeds opnieuw af.
Het voelde vreemd...
Waarom had mama afstand genomen..
Zoveel mensen die verdrietig waren maar niemand die ik kende ....
Het voelde vreemd, ik wist het gewoon niet..
Ik sloot even mijn ogen en haalde weer diep adem...
Misschien moest ik het gewon laten....
Mounir had gelijk, het is gewoon klaar..
De middag bracht ik door op de kamer.
Ik wist niet wat ik had maar mijn gedachten speelden weer overuren.
Ik zette Netflix op en probeerde zo mijn gedachten los te laten.
Ik kon mij echter niet concentreren op geen enkel film of serie. Ik besloot om even naar het balkon te gaan.
Het was al tegen vieren en ik zou met Mounir snel ergens nog wat gaan eten.
Ik hoorde zijn stem beneden en keek maar naar de tafel aan de zwemband. Hij was daar met drie mannen.
In mijn ogen zagen ze er allemaal hetzelfde uit.
Allemaal hadden ze een zwarte Abaya aan en allemaal ook een baard.
Wat moet hij met zulke mannen? Mijn broer was allesbehalve praktiserend. Ik begreep het gewoon niet.
Hij ging om met jongens in gescheurde broekjes, met de petjes en de schoudertasjes. En nu zie ik hem alleen omgaan met mannen in abaya's, baard en zwarte schoenen.
Ik was nu eigenlijk wel nieuwsgierig geworden naar deze mensen.
Door mijn hoofd gaat enkel de gedachte van terrorisme al wist dat ik dit onzin was.......
Mijn broer?
Ik dacht weer aan Souhaila....
Nee, zei ik hardop...
Stop met die nare gedachten...
Ik schudde met mijn hoofd en haalde weer diep adem in.
Ik zag die Youssef weer voor mijn ogen..
Die vreemde blik in zijn ogen...
Een naar gevoel bekroop mij weer.
Ik hoorde ze weer harder praten.
Waar hadden ze het toch over?
Wat moeten ze hier? Wat hebben ze hier bij Mounir te zoeken...
Ik bleef ze nu aanstaren en opeens keek Mounir op. Ik slikte en wendde meteen mijn blik.
Mijn hartslag vloog meteen naar max. Zouden ze mij gezien hebben?
Wat zullen ze nu wel denken. Ik bleef muisstil staan en spitste mijn oren. Wat zouden zeggen?
Ik hoorde hem praten en heel snel afscheid nemen van de mannen nemen.
Niet veel later hoorde ik hem bij de deur kloppen.
Ik deed open en hij keek mij aan. Ik zag weer een vreemde blik in zijn ogen.
Ik durfde nu ook niet te vragen met wie hij was. Hij zou dan meteen weten dat ik hen bespioneerde.........
"Laten we gaan eten." We gaan even naar El-jadida" zei hij.
El jadida? Herhaalde ik vragend...
Ja, ik wil even weg hier" zei hij nu....
Prima, mompelde ik nu. Ik..ik ga mij dan alvast omkleden" zei ik.
Hij liep weg en ik maakte mijn koffer open....
Even keek weer naar de koran die ik van tante Ghalida heb gehad...........
Ik ging er met mijn hand overheen....
Haar woorden gingen weer door mijn hoofd...
De koran, de koran za ons leiden...
Ik slaakte weer een zucht....
Ik ga gek worden...ik moet stoppen met nadenken....
Ik ben gaan zitten en Ik sloot even mijn ogen...
Ik weet niet eens hoe lang ik daar heb gezeten..
Ik hoorde Mounir nu roepen en ik keek meteen naar de deur...
Kom slome" hoorde ik hem nu zeggen.
Safi, ik kom" zei ik nu...
Ik stond op en stopte de koraan in de koffer...
