Pride // Larry Stylinson DUTCH

7. // Thuis

POV Louis William Tomlinson

Ik loop nerveus heen en weer in mijn kamer. Nou het is eigenlijk meer dat ik drie stappen zet, omdraai en dat hetzelfde nog een keer doe. Ik weet niet zeker hoe ik me moet kleden voor Harry. Hij zei dat het gewoon ons twee zou zijn. Ik moet er ook niet te netjes uit zien toch? Ik trek een T-shirt aan die netjes is samen met een skinnyjeans. Ik hoef er niet te speciaal uit te zien voor gewoon een simpel diner. Ik hoor geklop op mijn deur. Als ik de deur open doe zie ik Zayn daar staan.

'Harry is er,' zegt Zayn bijna emotieloos, maar ik ken hem al een tijdje. Ik kan een glinster van blijdschap in de ogen van Zayn zien. 

'Dankje,' zeg ik met een kleine lach voordat ik langs hem loop om naar Harry te gaan.

'Oh en Louis?' ik draai mijn gezicht naar Zayn. 'Ik ben trots op je dat je hem niet te ver van je af slaat.'

Een glimlach komt mijn en Zayn's gezicht als we samen naar de voorkant van de studio lopen. Harry draagt een alweer een gek netjes T-shirt die hem perfect staat. Deze is roze met witte stippen. Ik heb nooit gedacht dat roze zo goed kon staan op iemand.

'Klaar voor het diner, Lou?' vraagt Harry met een lach op zijn gezicht.

'Ik ga door voor eten! Honger. Laten we gaan voordat ik verf ga eten,' zeg ik. Dat maakt Harry lachen als ik hem volg uit de studio. Harry woont niet ver weg. Dus we kunnen lopen door het centrum om bij zijn huis te komen.

'Waarom van alle dingen die je kon zeggen zij je dat je verf zou eten?' vraagt Harry random als we beginnen te lopen.

'Het was het eerste ding wat in me op kwam. Wist je dat Van Gogh gele verf at?'

Harry draait en kijkt me aan met zijn ogen wijd open. 'Waarom zou je dat doen?'

'Die arme man. Hij had het idee als hij gele verf at dat de blijdschap van de kleur hem zou veranderen. Die verf was waarschijnlijk giftig, dus dat hielp niet echt. Ik bedoel het is logisch dat je niet blijer wordt van verf. Hij was gewoon zo wanhopig. Hij was so ongelukkig en hij wilde zo graag dingen better maken.'

Na dat rare verhaal voel ik de sfeer inzakken.

'Van Gogh is je favoriet hé?' vraagt Harry. De lach van Harry's gezicht is helemaal verdwenen. 

Ik knik mijn hoofd. 'Zijn geest kwelde hem zo erg. Hij reisde rond in Europa om zich thuis te voelen. Wanneer hij uiteindelijk zijn thuis had, heeft hij zijn slaapkamer drie keer geverfd. Het was een mooie plek. Hij heeft overal gezocht om zijn thuis te vinden, maar hij mocht nooit erg lang bij zijn thuis blijven. Hij is zovaak naar een mentale instelling gestuurd. Heb je ooit een thuis gehad zoals dat, een echte thuis?'

Harry kijkt naar de stoep als de lichten uit de hemel verdwijnen. (Ey yo, ik begrijp deze zin niet maarjaa...) Ik kan gedachte door zijn verstand zien bewegen als hij probeert uit te leggen hoe hij zich voelt. 

'Ik heb nooit een thuis zoals zegmaar een huis. Ik gok misschien op mijn huis in mijn kindertijd, maar ik vind het altijd meer in mensen. Ik vind het in mensen die me laten lachen. Ik vind mijn thuis in de blijdschap van mensen waarvan ik houd. Het zijn die mensen die je nooit alleen laten voelen,' legt Harry uit. 'Heb je ooit gehad dat je met heel veel mensen was, maar dat je je tegelijkertijd zo alleen voelt?'

Ik knik mijn hoofd. 'Yeah.'

'Ben je ooit met één persoon geweest die je levendig maakte?'

Ik kijk op naar de jongen met groene ogen. Er ontstaat een kleine lach als ik naar Harry staar. Ik zou nooit zoiets raars doen met iemand anders. Netzoals die kus. Die kus maakte me levendig.