Pride // Larry Stylinson DUTCH

10. // Vechten

POV Louis William Tomlinson

Harry had niet genoeg plaatsen voor ons allemaal te zitten, dus we zitten allemaal op kussens rond de koffietafel. Iedereen pakt hongerig van de twee Quiches die Harry en ik hebben gemaakt.

'Ik kan niet geloven dat Louis heeft geholpen met dit,' zegt Zayn als hij nog een hap neemt. 'Hij heeft nog nooit een maaltijd in zijn leven gemaakt.'

'Hoe heb je dat nog nooit kunnen maken in je leven?' vraagt Liam netjes.

Ik haal mijn schouders op. 'Ik leef nu in een te kleine ruimte om te koken en ik groeide op in een rijke familie. Ze lieten me nooit toe om iets zelf te maken toen we een kok hadden.'

'Hoe ben je van een huis met een kok gegaan naar een smalle ruimte waar je niet kan koken?' vraagt Liam. Zayn kijkt naar hem, maar ik antwoord. Het zijn makkelijke vragen. De vergelijkbare vragen van Harry maakte me meer open.

'Ze stopte met het financieren toen ik mijn diploma had van college,' antwoord ik.

Niemad zegt iets over het onderwerp. Dan verandert het onderwerp van kindertijd verhalen naar vragen over het weer en nog een paar andere dingen. Er is nooit een saai moment, aangezien we allemaal best wel goed klikken. Harry lacht me vanaf de andere kant van de tafel wanneer er melk uit Nialls neus komt door een grappig verhaal die Zayn vertelde. Ik ben blij dat onze vrienden het kunnen vinden met elkaar, maar het is moeilijk om terug te lachen naar Harry. Harry heeft een vragend gezicht als ik er niet zo blij uitzie als hem. Ik wijs naar mijn hoofd en Harry fronst.

I'm fine Playback ik naar Harry, maar ik weet dat de luide stemmen van de jongens niet helpen.

Harry schudt zijn hoofd en begint te praten wanneer de tafel rustig genoeg is. 'Ik ga Louis naar huis brengen. Je kan blijven, Zayn. Maar Louis voelt zich niet goed.'

Iedereen verontschuldigt zich, omdat ik pijn heb. Ik doe me best om te lachen als ik hun bedank voor alle fijne wensen voordat we het appartement verlaten. We lopen samen in de lucht van de nacht en ik laat een zucht horen.

'Ik bedoelde niet dat je me weg moest halen van mijn vrienden. Je kan terug gaan. Je hoeft me niet naar huis te brengen,' probeer ik te zeggen, maar hij wilt niet luisteren als we doorlopen.

'Ik vind het fijn om je thuis te brengen. Je wordt ziek, Lou. En ik wil ook niet dat je zo laat nog alleen naar huis loopt,' antwoordt hij.

Iedereen behandelt me als een smalle creatie, alsof ik niks zelf kan doen. Misschien komt het door me lengte. Ik weet niet wat het is, maar ik te moe om een filter te hebben.

'Ik hoef niet behandelt te worden als een klein kind,' zeg ik hard. Ik haat hoe streng de woorden uit mijn mond komen, maar het helpt niet om Harry te stoppen.

'Ik behandel je niet als een klein kind. Ik let op je, omdat je een leuke jongen bent en ik vertouw mensen niet. Laat me je please thuis brengen zonder enige ruzie,' stelt Harry zachtjes voor. 'Dit helpt waarschijnlijk niet voor je hoofd.'

We lopen in stilte. Je zou denken dat hoofdpijn minder zou worden met de lucht van de nacht, maar in tegendeel, het wordt alleen maar erger. Het bonkt, maar ik probeer het te negeren als we lopen. Ik wil Harry niet laten zien hoe pijnlijk het voelt. We komen aan bij de studio, ik pak mijn sleutel. Met deze bonkende hoofdpijn is het moeilijk om de deur te openen. Harry neemt zachtjes de sleutel uit mijn hand over en hij opent de deur. Ik voel tranen in mijn ogen komen van de pijn zodra we binnen zijn. Harry staat zijn armen om mijn smalle figuur en hij leidt me naar als ik mijn hoofd op hem laat leunen. We lopen samen naar de kamer aan de achterkant. Ik ga zitten op het bed en ik stop mijn pijnlijke hoofd tussen mijn handen.

'Ik heb een T-shirt gepakt en een pyjama broek,' zegt Harry zachtjes. 'Laat we je op z'n minst in een pyjama krijgen.'

Ik knik mijn hoofd als ik opsta. Mijn handen bereiken de onderkant van mijn shirt en ik probeer deze over mijn hoofd te krijgen. Ik voel de tranen in mijn ogen als ik simpel alleen mijn T-shirt uit probeer te doen.

'Laat me je helpen.'

Ik kijk naar Harry die een paar centimeter van me af staat. De hoofdpijn verdwijnt heel even als ik in zijn ogen kijk. Zijn handen vinden de onderkant van mijn shirt. Ik doe mijn handen boven mijn hoofd als hij mijn T-shirt uittrekt. Ik krijg kippenvel van zijn hand die over mijn huid gaat. Mijn hart gaat harder heen en weer zodra mijn T-shirt uit is en ik zijn ogen opnieuw weer zie. We staan heel dicht bij elkaar. Ook valt het me op dat Harry me heel erg aankijkt. Het maakt mijn knieën trillen. Ik leg mijn handen op zijn shouders om rechtop te blijven staan.

Onze lippen zijn nog maar een paar centimeter van elkaar verwijderd. Ik voel zijn adem op mijn gezicht en ik wil het nog een keer. Wanneer hij naar me lippen kijkt, brandt er verlangen binnen in mij. Ik wil zijn lippen opnieuw op die van mij, maar ik wil dit keer niet terugtrekken. Toen hij me kusde had ik het beste gevoel ooit. Ik wil het opnieuw. Ik wil dat gevoel opnieuw dat hij mij liet voelen.

Ik weet niet wie het deed, maar ik voel onze lippen op elkaar. Mijn handen gaan in zijn lange haar. We vallen op het bed met mij onder Harry. Ik knijp in het bed als zijn mond die van mij onderzoekt. Zijn handen gaan over mijn blote bovenlichaam zonder mijn lippen te verlaten. Mijn lichaam voelt erg zwak met hem zo dicht op me. Ik kan amper mijn hoofdpijn nog voelen. Het enige wat ik voel is zijn lichaam tegen de mijne. Ik snak naar zijn aanraking als hij zijn lippen verplaatst naar mijn nek. Mijn lichaam gaat omhoog als hij verder gaat naar mijn sleutelbeen.

Dan raakt het me allemaal.

Nee.

Je bent vies.

Dit is niet goed.

Het is niet normaal.

Wees geen flikker.

We kunnen dit oplossen, Louis.

Ik val weer terug in mijn gedachte en ik duw Harry van me af. Hij kijkt me verbaasd aan wanneer hij gaat zitten met beide knieën aan een andere kant van me. Onze adem versnelt als ik schrik van mijn gedachte. Mijn familie zou zich voor me schamen. We hebben aan dit gewerkt en nu laat ik het vallen.

'Nee, nee, nee, nee, nee,' mompel ik als ik mijn lichaam van die van hem weg duw.

'Lou? Wat deed ik verkeerd?' zegt Harry snel terwijl hij probeert dichter bij me te komen. 'Ik wilde niet zo snel gaan. Het spijt me, Lou-'

'Noem me niet zo!' roep ik. Harry's ogen staan wijd open. 'Ga weg van me!'

'Wat deed ik verkeerd?!' roept Harry terug als hij opstaat. Hij kijkt niet weg van me als er tranen in mijn ogen ontstaan. Mijn hoofdpijn komt terug maar dit keer ook de pijn van mijn hart.

'Ik ben geen flikker zoals jij!' schreeuw ik terwijl de tranen eruit komen. 'Ga weg en kom niet meer terug!'

Ik zie de tranen van zijn wangen vallen. Ik hoopte dat ik ze weg kon vegen, maar dat is niet mijn taak.

'Je zoende me terug, Lou!'

'Noem me niet zo!' waarschuw ik hem maar hij luistert niet.

'Je vind het leuk, Lou! Waarom duw je deze kant van je weg?!'

'Ik ben hetero, Harry! Ga nu weg uit mijn kamer!'

Hij slaat de deur dicht als hij wegloopt. Mijn borstkast doet pijn. Ik trek mijn broek uit en daarna trek ik mijn pyjama broek aan, voordat ik huilend in bed ga liggen.

'Het spijt me, mama,' mompel ik. 'Ik faalde, mama. Het spijt me, papa. Ik ben een mislukking. Het spijt me.'

Ik huil mezelf in slaap. Maar wanneer ik wakker wordt de volgende dag is de pijn niet minder erg.

NIeuw hoofdstuk! Voor de mensen die de film dunkirk nog niet hebben gezien. Ga hem zeker kijken. Ik heb hem al een paar keer gekeken!

Loveyou

x Iworkinabakery