Pride // Larry Stylinson DUTCH

68. // Vader John

POV Louis William Tomlinson

'Yeah, ik herinner vader John. Waarom vraag je dat?'

'Heeft hij je ooit... verkracht?'

Ik ben verbijsterd en verbaasd als mijn moeder dat vraagt. Harry houdt mijn hand steviger vast. Ik kijk naar Harry en ik zie de angst in zijn ogen. Ik weet dat ik rustiger moet worden en moet antwoorden voordat er allemaal rare dingen in zijn hoofd ontstaan.

'Wat? Nee, mam. Hij heeft me nooit verkracht,' antwoord ik snel, maar de gedachtes gaan rond in mijn hoofd. Heeft hij iemand vekracht?

Mijn moeder zucht en ze gaat weer zitten tegen haar rugleuning. Harry is nog steeds gespannen.

'Lou, je kan ons de waarheid vertellen als er iets is gebeurd,' probeert Harry me gerust te stellen. Ik weet dat hij probeert te zorgen dat ik rustig word en dat ik weet dat ik het kan vertellen, maar ik heb niks om te vertellen.

'Babe, ik beloof je dat ik niet aan het liegen ben. Het is niet gebeurd,' stel ik hem gerust als ik zachtjes in zijn hand knijp. Hij knikt en daarna ontspant hij zich. Ik kijk naar mijn moeder. 'Waarom vraag je dat, Mam? Wat is er gebeurd?'

Mijn moeder staat op. Ze houten vloer kraakt als ze naar de keuken loopt. Ze opent een la. Het is een la vol met kranten. Ze verzamelt ze. Ze heeft nog steeds het artikel van 9/11 toen het gebeurde. Ze gaat door de kranten heen totdat ze er een pakt. Ze laat een zucht horen als ze het artikel voor mij en Harry neer legt. Het is van de lokale krant.

VADER JOHN IS GEARRESTEERD VOOR HET LASTIGVALLEN VAN 12 JONGENS

'Vader John is een jaar geleden gearresteerd nadat onderzoekers een paar jongens van onze kerk onderzochten,' legt mijn moeder uit. 'Er waren er veel zoals jou. Ze gingen naar therapie, maar het werd te... intiem. Hij heeft er zes verkracht.'

Ik schrik. Ik kijk naar de foto van de zes jongens die verkracht zijn. Elke gezicht was jong. Ze kunnen niet eens zestien zijn. Het waren onschuldige jongens die lastig zijn gevallen door een oude man. Het duurt even voordat ik het gezicht zie van de laatste jongen. Het is een schoolfoto van misschien wel de eerste klas en hij komt me bekend voor. Hij draagt een gestreept shirt en een overall. Zijn haar zit naar één kant. Hij komt me erg bekend voor.

De jongen lijkt op me. Ik had het kunnen zijn.

'Zes jongens?' vraag ik haar. Mijn mond voelt droog.

'Ja...'

'Ik had het kunnen zijn. Ik had een van die jongens kunnen zijn. Het kon erger zijn,' mompel ik zachtjes, maar Harry en mijn moeder kunnen het horen.

'Het spijt me zo erg, Lou,' begint mijn moeder. Er vallen meer tranen als ze me handen vasthoudt. 'Jij had het kunnen zijn. Het had slechter kunnen aflopen en dat is mijn schuld. Ik had je dat niet aan kunnen doen. Ik heb geleerd wat goed is en wat niet. Wat ik met je deed was verkeerd. Het was zo slecht, Lou. Wil je me vergeven?' 

Ze heeft veel dingen fout gedaan. Ze heeft me geleerd om mezelf te haten omdat ik iemand leuk vond. Ik heb van haar geleerd dat de maatschappij me niet wilde.

Maar ze heeft me geleerd hoe ik moest fietsen. Ze reed me naar school wanneer ze kon, omdat ze wist dat ik niet van de bus hield.

Mam was vaak weg. Mijn ouders waren niet vaak thuis, waardoor ik en mijn zusjes leerden om voor onszelf te zorgen. Het was niet de leukste kindertijd, maar in vergelijking bij de zes jongens was het een stuk beter.

'Ik vergeef je, mam. Je hebt iets fout gedaan, maar ik heb mijn weg gevonden. Ik heb een weg gevonden door het donker,' zeg ik tegen haar met een kleine lach. Ik knijp zachtjes in haar hand. Er vallen meer tranen van haar wang, maar ik weet dat het nu oké is. Mijn moeder en ik zullen oké worden.

'Ik wilde niet dat je me ging haten, Louis. Ik weet dat dit veel voor je is. Je bezocht ons en je zag opeens meer kinderen,' zegt mijn moeder met een lach als ze aan Ernest en Doris denkt.

'Het zijn leuke kinderen,' zegt Harry. 'We hebben al een ijsje met ze gegeten. Ernest zat er helemaal onder.'

Ze lacht. 'Hij laat me aan Louis denken.'

'Yeah, hij eet nog steeds niet netjes,' zegt Harry terwijl hij naar mij kijkt in zijn ooghoek. Ik laat de hand van mijn moeder los om hem een zachte klap te geven.

'Ik doe mijn best. Je kookt gewoon te lekker waardoor ik het snel wil opeten.'

Harry lacht en daarna kust hij mijn voorhoofd. Ik giechel. Ik hoor een zucht en ik zie dat mijn moeder naar ons kijkt.

'Ik wist niet of we je hele leven hadden verpest,' zegt mijn moeder zachtjes. 'Ik ben gewoon heel blij dat je iemand hebt gevonden waarvan je houdt. Iemand die goed is. Iemand die van je houdt.'

'Ik heb het zeker gevonden, mam.' Ik kijk naar Harry en ik weet zeker dat ik de liefde heb gevonden waar mijn moeder het over heeft.

'Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik het vraag, mevrouw Tomlinson,' begint Harry. 'Maar wat heeft je gedachte veranderd om van je zoon te houden?'

Mam geeft Harry een kleine lach en daarna neemt ze een slok van haar thee voordat ze antwoord. 'Ik ben eigenlijk niet mevrouw Tomlinson meer. Ik heb de achternaam van Dan genomen. Ik ben mevrouw Deakin nu.'

'Oh, sorry, mevrouw Deakin. Ik was vergeten dat Louis me dat had verteld,' verbeterd Harry zichzelf.

'Oh, het is oké, sweetie. Dat leidt me eigenlijk naar het volgende punt. Dan Deakin, mijn man, is degene die me heeft geholpen,' legt mijn moeder uit. 'Dan groeide op met een beste vriend die uit de kast kwam toen ze op de middelbare school zaten. Dan was eerst verbaasd, maar hij vertelde dat het hem daarna niet meer uitmaakte. Ik begon te begrijpen wat hij bedoelde. We hebben grotere problemen dan een meisje die een meisje zoent of een jongen met een jongen. Ik belde je op je verjaardag, omdat ik het wilde stoppen. Ik wilde het uitleggen zodat ik je misschien kon helpen.'

Ik staar naar mijn moeder. Ze wist zeker dat er iets verkeerd met me was, maar een man waarvan ze hield legde het uit. Dat was alles om haar zoon te begrijpen. Ik ben verdrietig dat dat zo lang voor haar duurde, maar beter nu dan nooit. Ik ben blij dat we de tijd hebben om onze relatie beter te maken. Ik mis mijn moeder.

'Ik ben terug, mam. Ik zal jullie in de weekenden bezoeken. Ik zal terugkomen op feestdagen. Ik zal voor Ernest en Doris zorgen als Lottie of Fiz niet vrij zijn. Ik zal met Daisy en Phoebe naar de stad gaan als ze nieuwe kleding nodig hebben. Ik wil weer terug zijn in de familie als je dat goed vindt.'

Er vormen opnieuw tranen in mijn moeders ogen. Hij stem kraakt. 'Dat is perfect, Louis. Ik heb je ook gemist.'

Nieuw hoofdstuk!

Loveyou

x Iworkinabakery