Pride // Larry Stylinson DUTCH

11. // Griep

POV Louis William Tomlinson

Ik heb Harry al een paar dagen gezien. Eens in de zoveel tijd zie ik Niall of Liam. Liam spreekt heel vaak af met Zayn. Niall en Liam geven me alleen maar verdrietige glimlachen. Geen van hun heeft het over Harry. Het is leuk dat we vrienden zijn, maar het is moeilijk met de ruzie tussen mij en Harry. 

Mijn hoofdpijn is minder geworden, maar nu doet alles pijn. Ik heb pijn en lukt nauwelijks om eten binnen te houden. Zayn doet de schilderijen voor mij sinds ik moeilijk kan functioneren. Hij dwingt me om in bed te blijven. Hij probeert voor me te zorgen, maar ik duw hem van me af. Ik wil door dit heen komen in mijn eentje. Ik heb niemand nodig.

Ik ben zo opgesloten binnen geweest, dat ik besluit om buiten een rondje te lopen in de regen. Misschien helpt het met mijn hoofd leegmaken.

Ik was vergeten om een jas aan te doen waardoor ik nu bibber in mijn lange mouwen shirt die helemaal doorweekt is. De regen mixt met mijn tranen die over mijn wangen rollen van frustratie. Ik heb vast gezeten in deze fase van slapen en huilen voor een week. Ik slaap om mijn pijn te verminderen en ik huil omdat ik zo gemeen tegen Harry ben geweest en omdat ik mijn familie heb laten vallen. Ze hebben zo hard geprobeerd om me te fixen, maar ik heb het laten mislukken.

Mijn hoofdpijn komt harder terug dan ooit tevoren, maar dat komt waarschijnlijk door het huilen. Ik struikel als de regen in een zware stortbui verandert. Mijn benen doen pijn van het lopen en zo ver ben ik niet eens gelopen. Ik struikel over een ongelijke stoeptegel. Mijn knieën doen pijn van de val. Mijn handen prikken van het opvangen van mijn lichaam. De pijn die door mijn lichaam gaat voelt verschrikkelijk. Ik leun mijn lichaam tegen de dichtsbijzijnde stenen gebouw en ik krul mijn lichaam in een bal. 

Ik huil. Ik weet dat het zwak van me is, maar de herinneringen komen weer terug. Ik wil gewoon alleen zijn.

En dat is het laatste wat ik dacht voordat ik in slaap viel. Ik weet niet zeker of ik in slaap viel, omdat ik echt moe was of omdat ik de pijn niet meer wilde voelen. Ik wordt wakker wanneer ik geschreeuw hoor en een stampende voet. Het is moeilijk om te zien wanneer er regen naar beneden valt, maar ik voel armen die ik ken me optillen. De tattoo's op de armen zijn degene die ik herken.

'Zayn,' mompel ik.

'Praat niet, Lou. Je hebt de griep gekregen. We zijn te ver weg van onze huizen. Ik ga je naar Harry brengen.'

Ik knik makkelijk mijn hoofd. Ik leun op Zayn's lichaam en hij draagt me snel over de straat. Ik voel me veilig in zijn armen. In deze tijden vind ik het fijn dat ik wat kleiner ben.

Mijn hoofdpijn wilt niet stoppen als de regen is gestopt als we het appartementencomplex in lopen. Zayn wacht niet voor de lift, maar rent de trap op. Ik probeer niet te kreunen als al het geklots mijn pijn alleen maar erger maakt. 

Zayn heeft moeite, maar het lukt uiteindelijk wel, met het kloppen op de deur. De deur zwaait open. Ik kijk op om de jongen met de groene ogen te zien. Hij kijkt naar me voor een tijdje en dan doet hij de deur verder open zodat we naar binnen kunnen.

'Hij is ziek sinds het diner die we pas hadden. Hij ging voor een wandeling, maar uiteindelijk zat hij in elkaar gevouwd. Ik denk dat hij een griep heeft opgelopen en onze huizen zijn te ver weg. Jij was het dichtstbij,' legt Zayn uit en Harry antwoordt niet eens wanneer hij me in zijn armen neemt. 

'Pak een handdoek uit de badkamer,' zegt Harry tegen Zayn. Zayn rent gelijk naar de badkamer. Harry draagt me zachtjes naar een slaapkamer. Ik kijk om me heen en ik realiseer me dat dit zijn slaapkamer is en niet een gastslaapkamer. 

'Hazza, Het spijt-' probeer ik te zeggen, maar mijn keel doet pijn wanneer ik praat. 

'Shhh,' zegt Harry simpel wanneer hij me op het eind van het bed neerzet. 'We moeten je gewoon even uit deze natte kleding halen.'

Zayn en Harry drogen me af wanneer al mijn natte kleding uit is. Ik bibber nog steeds wanneer Harry me helpt met het onder de zware dekens van het bed liggen. Harry loopt weg om soep voor me te maken terwijl Zayn bij mij blijft. Hij zet de televisie in de kamer aan als afleiding voor ons. Zayn zit naast me en ik kan het niet helpen om tegen zijn borst aan te liggen. Hij slaat zijn arm om me heen.

'Ik wist niet dat je je zo slecht voelde, Lou,' zegt Zayn zachtjes. 'Je moet gewoon om hulp vragen.'

Ik knik mijn hoofd. 'Het spijt me.'

'Het is oké. Laat het gewoon niet nog een keer gebeuren.'

Harry komt binnen met de soep voordat ik kan antwoorden. De soep staat op een dienblad voor de makkelijkheid. Ik kijk naar het dienblad en ik zie de soep, een glas met water en een bloem. Niemand van ons begint over de bloem wanneer ik begin met de soep. Ik heb niet echt trek, maar ik doe het voor hun.

'Wanneer heb je voor het laatst gegeten?' vraagt Zayn. Harry gaat aan de andere kant van mij op het bed zitten. Hij gaat ook tegen het hoofdbord aanzitten en hij kijkt me aan voor het antwoord op de vraag.

Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet. Ik heb gewoon geen eetlust.'

'Nou, wanneer je klaar bent met dit, ga je lang slapen. Snap je dat?' vraagt Zayn en ik knik mijn hoofd. Ik voel me zo klein wanneer ik tussen deze twee jongens lig die voor me zorgen. Het is niet het slechtste gevoel in de wereld wanneer je door twee mensen wordt verzorgd die je mag. 

'Je kan zo lang blijven als nodig is,' zegt Harry. 'Jullie twee, Zayn. Ik heb ook een gastslaapkamer.'

'Waar slaap jij dan?' vraag ik als ik hem aankijk. Hij ziet er bijna zo moe uit als ik. 

'Ik kan op de bank slapen.'

Het schaamte- en schuldgevoel komt weer terug. Ik ga recht op zitten. 'Ik denk dat ik wel terug kan naar de studio. Ik zal weg gaan.'

Harry duwt me terug in het bed. Hij doet het veel zachter dan vorige week wanneer hij me terug op bed duwde. 

Ik duw de gedachtes opzij.

'Je blijft hier,' zegt Harry streng.

'Ik moet terug om de winkel te sluiten. Maakt het uit als ik jullie twee alleen laat en morgenochtend weer terug kom?' vraag Zayn en Harry knikt zijn hoofd. 

Wanneer ik klaar ben met mijn soep brengt Harry deze terug naar de keuken en Zayn gaat weg. 

'Ik ben oké,' zeg ik tegen Zayn. Ik kan de zorgen in zijn bruine ogen zien. 

'Ik weet het, maar ik weet niet wat er gebeurt tussen jou en Harry. Jullie hebben elkaar een tijdje niet gezien en ik wil weten of je oké bent als ik je hier met hem alleen achterlaat,' zegt Zayn. Ik snap zijn zorgen, maar ik weet ook dat ik hem niet moet achterlaten met alle problemen. Ik heb gewoon meer tijd nodig om alles duidelijk uit te leggen aan Zayn. Hij weet niks van dit onderwerp nu. 

'Ik zal je het snel vertellen, Z. Ik moet het gewoon allemaal even uitzoeken.'

Zayn knikt zijn hoofd, omdat hij het begrijpt. Hij geeft me een mannelijke groet voordat hij uit het appartement van Harry loopt en mijn alleen laat met de jongen met groene ogen die ik een paar dagen geleden heb gekust en daarna heb weggeduwd. 

Eindelijk weer een nieuw hoofdstuk! Vergeet niet te stemmen! Er komt snel een nieuw hoofstuk. 

Loveyou

x Iworkinabakery