Pride // Larry Stylinson DUTCH

46. // Bloed

POV Louis William Tomlinson

'Er is gewoon heel veel bloed. Ik weet niet-'

'Hoe veel bloed? Wat heb je gedaan? Wat heb je gedaan, baby?' Ik sta zo snel op dat mijn kruk op de grond valt. Ik twijfel er niet eens over om schoenen aan te doen als ik begin met rennen.

'Het is niet zo veel, maar ik heb je nodig, Lou. Het spijt me.'

'Het maakt niet uit,' antwoord ik snel. Angst komt in me naar boven als ik voorbij Zayn ren. Ik roep naar hem. 'Harry heeft me nodig! Ik bel je later!'

Zayn knikt alleen, maar ik zie aan zijn gezicht dat hij bezorgd is. Ik maak me zorgen over hoe ik Harry aan ga treffen. Hij kan in het bad liggen terwijl hij dood bloedt. Ik vind het niet leuk om hem zo in te beelden, maar ik kan hem zien met een plas bloed om zich heen.

'Ik wilde je niet stoppen van je werk-'

'Hazz, je bent fucking aan het bloeden en er is waarschijnlijk iets verkeerd. Ik kom eraan. Ben je thuis?'

'Yeah, ik ben thuis. Ik ben zo bang.'

'Het is oké.'

Ik probeer hem gerust te stellen terwijl ik buiten adem ben. Mijn voeten doen pijn, maar dat maakt me niet uit. Het enige wat uit maakt is Harry. Hij heeft me nodig en ik heb hem verteld dat ik er altijd voor hem ben. Ik was er niet toen hij deze gedachtes had, maar ik ga er nu wel voor hem zijn. Ik zal er altijd voor hem zijn. Ik hoop dat hij dat weet.

'Ik loop nu de trap op. Moet ik 112 bellen?' vraag ik terwijl ik de trap op ren. Ik wil daar niet komen en dat ik dan niks kan doen. Ik weet niet waar we over praten.

'Nee, nee, dat is niet nodig. Ik... ik ben gewoon bang, Lou.'

Ik ren zo snel als ik kan in het appartement. Ik ben voor de eerste keer blij dat Harry de deur niet op slot heeft gedaan. Ik gooi mijn telefoon weg en ik begin hem te roepen.

'Harry? Baby, waar ben je?'

Ik loop naar de badkamer voordat hij kan antwoorden. Hij zit er zo klein uit als hij op de grond zit. Hij ziet er zo gebroken uit. Zijn lange bruine haar is overal en het ziet eruit alsof hij eraan getrokken heeft. Het hangt voor zijn gezicht. Zijn langen benen zijn gestrekt en ik tussen ze in zitten. Ik ben blij met onze lengteverschillen op dit moment.

'Harry? Kijk naar me. Alsjeblieft.'

Ik kijk naar beneden en ik zie dat Harry met zijn ene hand zijn andere pols vasthoudt. Ik zie de rode kleur langs zijn vingers. Ik pak een witte handdoek die in mijn buurt ligt. Ik haal Harry's hand van zijn pols af. Ik kan je niet vertellen hoe veel wonden er in zijn arm zichtbaar zijn. 

'Baby...'

'Het spijt me,' reageert een gebroken stem. Harry doet eindelijk zijn hoofd omhoog als ik de witte handdoek om zijn arm wikkel. Zijn ogen laten verdriet zien die ik nog nooit eerder heb gezien. Het is overal. Het verdriet kun je aflezen van elk deel van zijn lichaam. Er zijn tranen op zijn wangen.

'I-ik kon gewoon niks voelen. Ik h-had het gezien in een film of iets en het hielp me voor een paar minuten. Het leegde mijn gedachte. Ik weet niet hoe... maar er was heel veel bloed. Ik kon het niet stoppen. Het lukte me niet om het te stoppen. Ik kon het-'

'Shhh,' fluister ik als ik hem dichter tegen me aandruk. Ik leun met mijn rug tegen het kastje onder de wastafel. Ik druk Harry's lichaam tegen de mijne. 'Ik heb je, Harry. Het is oké. Ik zal je niet laten gaan.'

Harry zegt niet veel na dat. Ik probeer zijn arm zo goed mogelijk schoon te maken. Ik maak zijn wond schoon en ik vind 3 grote sneeën op zijn arm. Ik gooi het mesje die ik op de grond vind weg. Ik wilde dat ik er was voor hem. Misschien had ik hem kunnen stoppen. Ik doe wat gaas om de wond. Ik zorg ervoor dat ik het strak er omheen doe zodat het genoeg druk geeft, maar niet te veel. Ik wil hem geen pijn doen.

Met mijn hulp ligt Harry in bed. Ik leg een dekentje over hem heen. Hij pakt mijn hand vast voordat ik weg kan lopen, maar ik wil niet weg lopen. Ik wil hem niet laten gaan. Zonder woorden weet ik wat hij nodig heeft. Ik ga in het bed liggen en ik leg de deken over ons beide heen. Harry legt zijn hoofd op mijn borst. Zijn pijnlijke arm ligt over me heen zodat ik niet weg kan. Wanneer ik denk dat hij slaapt geef ik een klein kusje op zijn pijnlijke arm.

'Ik moest er voor je zijn,' fluister ik ook al is hij aan het slapen. 'Ik ga dit fixen, Harry. We kunnen dit fixen.'

Ik pak Harry's telefoon van het nachtkastje. Met mijn duim maak ik de telefoon open. Ik scrol door zijn contacten. Ik krijg een lach op mijn gezicht als ik een blauw hartje achter mijn naam zie staan. Het blauwe hartje is voor mijn oogkleur. Zijn naam in mijn telefoon heeft een groen hartje.

Ik vind eindelijk de naam waarvoor ik zoek. Ik klik erop en ik begin te bellen.

'Harry?' zegt de vrouw die de telefoon opneemt.

'Dit is eigenlijk Louis.'

'Louis! Wat fijn om je eindelijk te ontmoeten! Ik heb erop gewacht. Hij heeft me de foto van jullie gestuurd tijdens de Pride Parade en nu ben je zijn vriendje! Ik hoop dat je goed bent voor mijn jongen. Hij verdient het beste,' zegt Harry's moeder.

'Natuurlijk, mevrouw Styles.'

'Je mag me Anne noemen.'

'Oke, um Anne, ik wilde eigenlijk praten over dat je zoon het beste verdient,' zeg ik in de telefoon. Ik speel nerveus met Harry's vingers. Het is een gewoonte die is ontstaan als we in bed liggen. Ik vind zijn handen geweldig met de tattoo's en ringen.

'Is alles goed, Louis?'

Nee, mevrouw. Ik wilde praten over de gezondheid van je zoon.'

Omg zo zielig. Ik kan het helemaal voor me zien en daar word ik echt sad van. 

Loveyou

x Iworkinabakery