Pride // Larry Stylinson DUTCH

22. // Telefoongesprekken

POV Louis William Tomlinson

Mijn telefoon is 5 keer over gegaan in het afgelopen uur. Ik zit in de studio. Ik probeer me te concentreren op een schilderij van een skyline, in de hoop dat het verkocht wordt. Het is moeilijk om me te concentreren als mijn telefoon de hele tijd af gaat en ik weet wie het is. Ik speel muziek af zodat het niet zo stil is, maar elke keer als ik gebeld wordt stopt de muziek. Als ik eindelijk denk dat het is afgelopen wordt ik weer opnieuw gebeld. Ik kijk naar mijn scherm om te zien of het nog steeds dezelfde persoon is. 

Ik schreeuw uit frustratie en ik gooi mijn kwast naar het schilderij. Er belandt een grote streep op het canvas op de plek waar het niet hoort. Ik laat mijn handen door mijn haar gaan en ik laat een zucht horen. Ik kijk naar mijn telefoon en ik zie dat er een voicemail is. Ik klik erop zodat ik het kan luisteren.

'Louis, dit is verschrikkelijk. Je moet nu naar huis komen,' zegt haar hoge stem door de telefoon. 'We kunnen dit fixen! We moeten gewoon harder proberen. Je bent gebroken en wij kunnen je fixen. Bel me terug. 

Ze zegt geen gedag als ze ophangt. Ik laat weer een zucht horen als ik door heb dat ik niet alleen ben. Ik draai me om in mijn stoel en ik zie Zayn in de deuropening staan. Hij kijkt verward.

'Was dat je moeder?'

'Het is geen belangrijk iemand,' zeg ik voordat ik wegdraai van hem.

'Ik denk dat je haar terug moet bellen, Lou. Je gaat niet naar huis. Ze mist je waarschijnlijk,' probeert Zayn me duidelijk te maken, maar ik luister niet.

'Die plek is nooit mijn thuis geweest. Ik ga niet terug,' zeg ik snel. Hij weet niet hoe het daar was. Hij weet niet waar ik door heen ga als ik weer terug ga.

'Oké, maar mag ik vragen waar ze je gebroken noemde?'

Ik draai me om naar Zayn. Ik weet dat Zayn me zou helpen als ik het vertel, maar ik wil niet iemand die me helpt. Ik kan dit zelf. Eleanor en ik kunnen dit.

'Het is niks. Ze denkt dat ik een rebel ben omdat ik wegging,' lieg ik. Het is niet helemaal waar, maar een deel wel. 

'Oh, oké. Um, ik weet dat het nog vroeg in oktober is, maar ik wilde praten over Thanksgiving met je,' begint Zayn. Ik weet wat er gaat komen. Ik kan niet elke Thanksgiving met hun besteden. Ik ben niet eens een familielid, maar ik ben blij dat ze me wel zo behandelen.

'Het is oké, Z. Ik hoef niet elke Thanksgiving met jou te besteden. Ik ben oké als ik hier blijf,' zeg ik. Ik draai me om en geef hem een glimlach.

'Het is gewoon dat we naar mijn oma gaan en ze leeft helemaal in het noorden,' zegt Zayn. Hij ziet eruit alsof hij pijn heeft. 'We maken er een familievakantie van. Ik wil heel graag dat je komt, maar dat zou...'

'ongepast zijn,' maak ik Zayn's gedachte af. 'Het is oké. Je bent niet verplicht om me mee te nemen.'

'Het is gewoon dat je zo veel jaren Thanksgiving met me hebt gevierd!' zegt Zayn met woede in zijn stem. 'Ik hoopte gewoon dat ik je hier niet achter hoefte te laten.'

'Je verdient een paar dagen zonder me,' antwoord ik met een lach. 'Ik maak gewoon wat werk af. Omdat kerst eraan komt hebben we meer werk. Ik kan alvast beginnen.'

'Probeer om te kijken of de andere jongens in de stad zijn tijdens Thanksgiving. Je kan het vieren met hen. Waarom niet Eleanor?'

Ik haal mijn schouders op. 'Ze gaat naar huis en ik niet.'

Zayn knikt. 'Oke. Nou, ik laat je wel verder werken. Ik ga naar huis. Slaaplekker, Lou. Sorry voor dit.'

Zayn loopt weg voordat ik ook nog slaaplekker of gedag kan zeggen. Ik kon zien hoe verdrietig hij was door dit. Ik kan je vertellen dat het niet zijn idee was. Hij kan me niet de hele tijd op zijn rug dragen. Ik moet mijn eigen gewicht kunnen dragen.

Ik kijk naar mijn schilderij en ik besluit om het op te geven voor vanavond. De streep die ik er perongelijk op heb gemaakt is gelukkig op een deel die ik nog niet geschilderd had. Ik verf er een laag witte verf overheen en besluit om het morgen verder af te maken. Ik doe het licht uit en daarna loop ik naar mijn kleine kamer.

Ik lig in mijn bed in het donker als mijn telefoon opnieuw af gaat. Ik heb gelijk het gevoel dat het mijn moeder weer is, maar als ik kijk zie ik dat het Harry is met een foto die ik vorige week van hem heb genomen. Hij lacht heel erg, net zoals altijd, maar hij kijkt niet in de camera. 

'Hey, Hazza,' zeg ik blij als ik de telefoon opneem.

'Hey, Boo Bear,' antwoordt Harry trillerig.

'Wat is er mis?' vraag ik. Ik kan het horen in zijn stem. Iets klinkt niet goed. Het klinkt bijna alsof hij huilt. Ik kan zijn luide ademhaling horen door de telefoon.

'Ik um weet het niet. Ik was aan het proberen om in slaap te komen en toen zag de wereld er zo donker en gemeen uit. Ik herinner me dat je zei dat ik je altijd kon bellen als er iets fout ging in mijn hoofd,' zegt Harry. 'Dus ik belde je. Ik kan ophangen en je laten slapen. Het spijt me als ik je wakker heb gemaakt.'

'Het is oké, Hazz. Ik ben er altijd voor je, ook al is het in de nacht. Ik kan je helpen,' zeg ik aardig. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik er altijd voor hem ben. 

'Je helpt me altijd, Lou,' zegt Harry en ik weet zeker dat er een kleine lach op zijn gezicht ontstaat. Ik ben blij dat flirten met hem ervoor zorgt dat hij zich beter voelt. Hij klinkt al een stuk beter.

'Je houdt van flirten, toch?' ga ik door om hem af te leiden van zijn problemen. 'Jij bent de ondeugende.'

'Gewoon een beetje,' antwoordt Harry met een lach. Ik geef toe dat ik van een fliterige Harry houd. Ik weet dat ik daar eigenlijk niet van moet houden, maar ik doe het wel. Ik houd er heel erg veel van.

'Harry, ik heb een vraag.'

'Oké. Ga je gang.'

'Waarom heb je geen verkering? Ik ken je nu iets langer dan een maand en ik heb je nog nooit over iemand horen praten in een romantische manier,' vraag ik.

Er is een stilte voordat hij reageert. 'Oh, nou eigenlijk vind ik iemand heel erg leuk. Ik wacht gewoon voor het goede moment.'

'Hoe erg houd je van hem?' vraag ik hem terwijl ik probeer de pijn die ik heb te verbergen. Waarom doet het pijn?

'Heel veel. Ik ben zo verliefd op hem,' geeft Harry toe. 'Het is geen kleine crush. Ik denk alleen nog maar aan hem. Ik droom over hem. Ik wil hem elke dag zien. Ik houd ervan om gewoon in stilte met hem te zitten. Zijn lach is net als muziek in mijn oren. Ik wil dat hij me elke avond in slaap zingt. Ik ben verliefd, Lou.'

'Hij klinkt als een leuke gast,' zeg ik. Waarom heb ik hier zoveel moeite mee?

'Ken ik hem?

'Dat zijn genoeg vragen voor vandaag,' antwoordt Harry met een lach. 'We moeten beide slapen aangezien we allebei moeten werken. Slaaplekker, Boo Bear.'

'Slaaplekker, Hazza.'

De ruimte is nu veel stiller en saaier. Ik weet niet of het komt doordat ik niet meer tegen Harry praat of omdat ik weet dat hij verliefd is op iemand. Dat laatste zou me eigenlijk niet moeten schelen, maar het voelt alsof er zwaarden door mijn hart worden gestoken.

Nieuw hoofdstuk! Sorry, het is echt veel te lang geleden, maar de reads voor dit boek zijn niet helemaal top dus ja. Dan heb ik minder motivatie om verder te schrijven.

Loveyou

x Iworkinabakery