Pride // Larry Stylinson DUTCH

65. // Fizzy, Phoebe en Daisy

POV Louis William Tomlinson

Ik zie Fizzy als volgende. Ze zit aan de eettafel terwijl ze wiskundehuiswerk maakt en dit weet ik omdat ze een rekenmachine vasthoudt. Haar wenkbrauwen zijn gefronst door frustratie, maar dat verwijnt wanneer ze mij in de deuropening ziet staan. Ze kijkt naar Lottie voor goedkeuring. Lottie knikt.

Fizzy staat vervolgens op en daarna rent ze naar me toe. Ik houd mijn armen stevig om haar dunne lichaam terwijl ze mij bij mijn nek vasthoudt. Ik hoor dat ze huilt.

'Shhh, Félicité,' troost ik haar door haal echte naam te gebruiken. 'Ik ben thuis, love. Ik ben thuis.'

'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien,' zegt ze als ze terugtrekt en haar tranen weg veegt.

Ik kijk naar haar en ik zie dat ze stijl bruin haar heeft wat net over haar schouder valt. Ze is groot. Groter dan Lottie. Ze draagt minder make-up dan haar zus, maar het laat nog steeds zien dat ze is opgegroeid. Haar lach is hetzelfde als die van mijn moeder. 

'Je bent zo gegroeid,' zeg ik als ik mijn emoties tegen probeer te houden. Ik wil terug in de tijd gaan en nooit weggaan. Ik heb ze gemist. Ik denk niet dat ik gerealiseerd heb hoe erg ik ze gemist heb tot nu. Nu ik Fizzy zie merk ik pas hoe lang ik ze niet heb gezien.

'Ik ben ben nu ongeveer even lang,' zegt Fizzy met een lach tussen haar tranen voordat ze me nog een knuffel geeft. 

'Ik heb je ook gemist, Fiz. Het spijt me dat ik weg ben gegaan.'

Fizzy trekt terug en ze knikt haar hoofd. 'Lottie heeft het uitgelegd. Ik neem aan dat deze jongen naast je...'

'Ik ben Harry. Ik ben zijn vriendje, yeah,' zegt Harry. Hij steekt zijn hand uit en Fizzy schudt deze.

'Het is leuk je te ontmoeten, Harry,' zegt Félicité. 'Heb je goed voor hem gezorgd?'

'Ja, dat heeft hij,' antwoord ik voor Harry. 'Hij heeft me geholpen toen Eleanor mijn kamer in brand had gestoken.'

Beide zussen kijken me raar aan. Ze kennen Eleanor van vroeger en waarschijnlijk van de akward maaltijden die we hadden.

'Is het de Eleanor van school?' vraagt Lottie verward.

'Jullie hebben veel gemist,' antwoord ik. 'Ja, het is haar. Ik zal het later uitleggen.'

'Lottie! Daisy heeft mijn oplader gepakt, maar mijn telefoon heeft een lager batterij percentage!' hoor ik een harde stem boven. Ik hoor de voetstappen van twee meisjes naar beneden rennen. 

'Ze kan hem hebben als ze die van mij vindt, want ze heeft hem zelf kwijt gemaakt!' roept een andere stem die bijna hetzelfde klinkt. Het duurt niet lang om te realiseren wie het zijn.

'Daisy. Phoebe!' roept Lottie. 'We zijn in de keuken. We hebben een paar gasten.'

Wanneer ze de keuken binnen lopen verbaas ik me erover hoe erg ze gegroeid zijn. Ze zijn nu tieners. Toen ik wegging waren ze zo veel kleiner. Ze worden vrouw. Ik heb misschien hun eerste schooldans gemist. Of hun eerste kus. Ik hoop niet dat ik hun eerste vriendje (of vriendinnetje) heb gemist. Ik wil zeker weten dat ze weten dat niemand hun pijn mag doen.

'Lou?' vraagt Daisy zacht. Ik heb blij dat ik nog steeds het verschil tussen hun weet.

'Yeah. Ik ben het.'

Daisy herhaalt de actie van haar oudere zus en ze trekt me in een knuffel. Ze is klein en dun net zoals haar andere zussen, maar ze voelt nog kleiner wanneer ze zo dicht bij me is. Als Daisy terug trekt kijk ik naar Phoebe, maar ze kijkt niet eens terug.

'Pheebs?' vraag ik zachtje als ik naar Daisy's tweelingszus kijk. Ze kijkt op waardoor ik recht in haar ogen kijk.

'Je bent weg gegaan. Je bent zo veel jaren weg geweest, Louis,' zegt Phoebe. Er is geen woede in haar stem, maar ook geen liefde.

'Doe niet gemeen, Phoebe,' probeert Lottie haar duidelijk te maken, maar ik schud mijn hoofd. 

'Je weet waarom ik weg ben gegaan,' zeg ik tegen Phoebe. 'Het was niet veilig voor mij om hier te blijven leven.'

'Je hebt niet gebeld. Je hebt niet geschreven. Heb je ons wel gemist?' vraagt Phoebe terwijl er tranen in haar ogen ontstaan. Ze veegt ze gefrustreerd weg.

'Ik heb je zo erg gemist, Pheebs,' zeg ik tegen haar. Ik hurk waardoor ik meer op haar hoogte ben. 'Ik heb elke dag aan je gedacht. Ik dacht soms dat ik je lach hoorde als ik boodschappen aan het doen was. Ik liep door de winkel om te kijken of je er was, maar je was er nooit. Het breekte mijn hart elke keer.'

'Ik heb je ook gemist,' zegt ze verdrietig en ze loopt naar me toe. Ze laten al haar tranen rollen als we me in een knuffel trekt.

'Ik ga jullie niet opnieuw verlaten. Ik zal bellen. Ik zal schrijven,' stel ik haar gerust als er ook tranen uit mijn eigen ogen komen. Phoebe knikt. Ze houdt me even stevig vast om rustig te worden. Ze leunt haar lichaam tegen de mijne en ik druk een kus in haar haar.

'Zeg me alsjeblieft dat dit alle zussen zijn,' zegt Harry lachend als hij naar de kamer kijkt die gevuld is met mijn zussen.

Fizzy moet lachen. 'Sorry, maar we hebben nog een tweeling.'

'Wat?' vraag ik verward als ik naar mijn zussen kijk. Phoebe en Daisy kijken naar de grond. Lottie wil me niet eens aankijken. Het is Fizzy die de stilte verbreekt.

'Ernest en Doris zijn drie jaar uit. Ze zijn geboren nadat je weg ging,' zegt Fizzy zachtjes. 'Je hebt ze nooit ontmoet.'

Weer een hoofdstuk! Ik weet dat de schrijfster van dit boek nu een Q&A gaat doen. Willen jullie dat ik dat ook vertaal? Laat maar weten!

Loveyou

x Iworkinabakery