Pride // Larry Stylinson DUTCH

3. // Niet loslaten

POV Louis William Tomlinson

Er is een klein moment voordat ik naar voren wordt geduwd. Ik loop snel met mijn lichaam gedraaid als de jongen in kleuren mij mee trekt. Ik probeer me niet te focussen op zijn hand in de mijne of hoe zijn haar naar achteren valt als hij loopt. Ik excuseer me als ik tegen mensen aanloop. 

Ik heb het niet door als Harry stopt met lopen en ik loop recht tegen hem aan. Voordat ik mijn excuses aan kan bieden, wordt het geluid van de menigte harder. Ze zijn aan het juichen en aan het zingen. Ik versta niks van wat ze zeggen. Het enige wat ik weet is dat deze lawaai een zintuigelijke overbelasting is. Ik ga opnieuw weer sneller ademen. Ik schuif mijn lichaam langs een aantal lichamen zodat ik naast hem kan staan. Naast hem staan maakt me rustiger. 

Ik kijk op naar Harry als hij naar beneden naar mij kijkt. Ik kan nauwelijks het kleurrijke vuurwerk zijn wat boven ons hoofd wordt afgestoken terwijl de menigte in plezier roept dat ze blij zijn met wie ze zijn. Ik zie een jongen naar beneden kijken met vuurwerk wat reflecteert in zijn ogen.

Zijn ogen normaal zo helder van kleur?

Onze lichamen staan zo dicht tegen elkaar aan dat er bijna geen ruimte tussen zit. Ik zie Harry een beetje naar beneden gaat totdat zijn mond dicht bij mijn oor is. Zijn adem in mijn oor laat kippenvel achter op mijn huid. 

'Je hoefde eigenlijk niet mijn hand vast te houden. Ik houd er gewoon van hoe het voelt in die van mij,' fluistert Harry in die langzame diepe stem die worden laat veranderen in kunst.

Na zijn woorden van schaamteloos flirten, haal ik mijn hand niet weg. Ik kijk weg van de prachtige jongen en blink naar de schoonheid boven ons. De kleuren breken het normale landschap van de lucht en de knallen die echoën in de stad. Ik kijk terug naar Harry. Ik houd van die lach die hij heel vaak op zijn gezicht heeft.

Het vuurwerk wordt rustiger net zoals de menigte. Ik weet dat het feestje nog lang niet over is, maar het is een stuk minder gek nu. Harry en ik gaan verder met onze reis en ik word nog een keer door de menigte mee getrokken door een jongen die ik gisteren heb leren kennen. De menigte wordt dunner. 

Harry laat mijn hand los als we uit de menigte zijn, niet andersom zoals ik dacht. Ik kijk terug op de grote menigte en ik voel me geraakt net zoals ik altijd ben als ik een grote groep tegenkom. Dit is de eerste keer dat ik mensen wil laten zien wat voor gevoel ik krijg. 

Ik draai mijn hoofd opzij en geef Harry een gebaar dat hij mij moet volgen. Hij kijkt me raar aan, maar vraagt niks. Hij volgt me naar een leeg bankje op de stoep die tegenover de menigte staat. Ik klim erop met gemak en steek mijn hand uit naar Harry. We kijken over de menigte. Ik zie Harry raar naar me kijken.

'Sonder.' (Dit is het Engelse woord, maar ik kan geen goed Nederlands woord hiervoor vinden lol. Als je een goed woord weet laat het me weten. Maar hieronder staat de betekenis.)

'Wat?' vraagt Harry verbaasd over het woord.

'Sonder is het besef dat iedereen een verhaal heeft. Ik krijg het wanneer ik naar grote groepen krijg zoals dit,' leg ik uit. 'Iedereen hier is anders met een andere achtergrond. Het raakt je dat iedereen hier rare kindertijd verhalen heeft, een crush, een liefde, een huisdier, een vriend of vriendin, een zielig verhaal, een grappig heeft en een-'

'Coming out verhaal,' eindigt Harry mijn gedachte. Ik voel een raar gevoel van Harry afkomen als hij naar me kijkt, niet naar de menigte. 

'Yeah, dat ook,' mompel ik.

'Dat is cool toch,' Harry verandert de sfeer weer. 'Het is raar om te denken dat hoe verschillend iedereen is, dit de juiste plek is om te zien hoe verschillend maar toch hetzelfde iedereen is. 

'Mensen zijn 99.5% hetzelfde in termen van genen, maar geen twee mensen zijn hetzelfde. Niet eens tweelingen,' zeg ik opeens. 

Wow. Knap en een nerd. Nice,' zegt Harry met sowieso een glimlach op zijn gezicht. Ik rol mijn ogen als hij weer terug klimt van het bankje. Hij steekt zijn hand uit, iets wat ik ook deed om hem te helpen om erop te komen. Ik pak zijn hand en klim eraf zonder te vallen. Niemand van ons haalt onze handen uit elkaar als we verder gaan met lopen. Iets in mij wilt naar hem schreeuwen, omdat hij mijn hand vast houdt. Maar er is iets in mij dat wilt dat ik hem vertel dat hij me niet los moet laten. Ik houd niet van de kou dat komt als ik zijn hand loslaat. Ik houd van de manier dat zijn hand me warm maakt, ook terwijl deze hand hoort bij een jongen die eigenlijk een vreemde voor mij is.

'Dus waarheen nu, pretty boy?' vraagt Harry. Onze handen zwaaien naar voren en achteren tijdens het lopen. Mensen die ons nu zouden zien lopen zouden vast denken dat wij elkaar al jaren kennen. Ik voel me gewoon veilig en comfortabel bij Harry. Ik weet niet wat het is.

'Nou, ik heb boodschappen nodig,' zeg ik. 'Maar je bent vrij om te gaan. Bedankt voor het helpen met de menigte.'

Ik ben klaar om Harry's hand los te laten en weg te lopen zonder hem, maar Harry is niet klaar voor dat. 

'Ik wil je nu nog niet laten gaan, Louis,' antwoordt Harry. Ik kijk op en zie dat de blijheid verdwijnen is uit zijn ogen.

'Waarom niet?' vraag ik.

'Ik houd niet van het gevoel dat je alleen loopt in deze avond. Er zijn rare mensen buiten vanavond-' probeert Harry uit te leggen, maar ik kap hem af.

'En de stad is bedekt met mensen die leven voor vrijheid en liefde nu de pride parade bezig is,' zeg ik. 'Dit is sowieso de veiligste tijd om naar buiten te gaan.'

Harry schudt zijn hoofd. 'Alsjeblieft laat me meegaan. Ik ben uit geweest op avonden zoals deze. Met blijdschap zoals dit komt er woede. Soms komen er protesten en ik wil niet dat je gewond raakt. Nu kan ik met je mee, en dat is het eind.'

'Wil je niet meer feesten?' vraag ik. Harry is gekleed voor een feestje, maar ik vraag me af of hij hier al de hele dag is.

'Ik ben uitgefeest,' zegt Harry voordat hij me naar voren trekt met mijnhand nog steeds in de zijne. 

'Oke, maar nadat ik mijn boodschappen heb, kan je naar huis gaan. Het wordt laat.'

Harry en ik lopen in stilte. Beide bekijken we de verschillende mensen hier, en ik wens dat ik een deel uit kon maken. Ik hoop dat ik kan rondlopen hier en dat ik trots kan zijn met wie ik ben. Maar dat kan ik niet. Niet meer. Ik zie stelletjes zoenen and lachen. Het maakt mijn hart smelten om zoveel liefde te zien.

Oke, het duurde best wel lang. Whoeps. Ik heb echt lang geen hoofdstuk in dit boek geplaast. Maar ik ga binnenkort op vakantie dus ik denk dat ik deze twee weken ga proberen zoveel mogelijk te uploaden. Maar ik moet ook nog mijn andere boek doen en die gaat voor aangezien dat mijn eigen boek is. 

Loveyou

x Iworkinabakery