Pride // Larry Stylinson DUTCH

61. // Sneeuw

POV Louis William Tomlinson

Het is moeilijker om Harry's hand vast te houden als we allebei handschoenen aan hebben. Ik leer dit vrij snel aangezien we besloten om te gaan lopen. De zon staat hoog en het licht weerkaatst door het sneeuw. De natuur heeft nog niks gedaan met de nieuwe sneeuw. De sneeuw blijft op de bladeren van de bomen liggen en ik vraag mezelf af waarom ik nog nooit eerder naar de sneeuw ben gekomen.

'Het is niet altijd zo mooi,' zegt Harry alsof hij mijn gedachte leest. 'In de lente smelt de sneeuw en wordt het een mengsel tussen sneeuw en modder. Het is vies, maar het is het waard als je daarvoor dagen hebt zoals deze.'

'Je hebt geluk gehad dat je hier bent opgegroeid,' antwoord ik. 'Het is prachtig.'

Ik kijk naar Harry en ik ben blij dat hij niet naar me terug kijkt. Nu kan ik naar hem kijken zonder dat hij me uitlacht. De kou zorgt ervoor dat zijn neus en wangen rood zijn. Het lijkt alsof hij bloost door iets wat ik heb gezegd. Er zit nog steeds wat sneeuw in zijn haar die daar eerder terecht is gekomen. Het witte rond ons zorgt ervoor dat hij eruit ziet als een engel.

Harry kijkt naar me en ik kijk gelijk weg. Ik laat een zucht horen en ik weet dat ik iets heb om hem te vertellen. Het is een gedachte die al langer in mijn hoofd rond gaat en ik denk dat dit het juiste moment is om dat te vertellen. 

'Je bent stil,' zegt Harry en ik weet dat ik het moet vertellen.

'Dus, therapie gaat goed...'

'Dat is goed om te horen, Boo Bear,' zegt Harry. Hij ziet dat ik geen lach op mijn gezicht heb. 'Wat is daar mis mee?'

'Ik heb gepraat met mijn therapeut, Paul, en we waren het met elkaar eens dat ik geen goede afsluiting heb gehad,' leg ik uit. 'Na mijn school is alles langzaam afgelopen. Het laatste wat ik van haar heb gehoord is een voicemail die ze insprak op mijn verjaardag.'

'Ze heeft twee dagen geleden contact me je gezocht? Wanneer wilde je me dat vertellen?' vraagt Harry verrast. 'We doen dit samen, Lou. Ik dacht dat we deze dingen vertelde aan elkaar?'

'Ik weet het, ik weet het. Ik... ik heb je het niet verteld omdat ik wist dat we zo'n gesprek nodig hadden en ik was daar nog niet klaar voor. Nu ben ik dat wel.'

'Wat zei ze in de voicemail?'

'Ze heeft eerder voicemails achter gelaten, maar ze zijn allemaal hetzelfde. Ze vertelt me elke keer dat ze me kan fixen,' vertel ik en ik zie dat Harry boos wordt. 'Ze weet zeker dat dit niet de echte Louis is.'

'Maar, dit is de echte jou' probeert Harry boos duidelijk te maken.

'Ik weet het, Hazz,' antwoord ik rustig. Harry wordt langzaam rustig.

'Sorry.'

'Het is oké. Maar deze voicemail was anders. Ze zei niks over dat ze me wilde fixen. Ze zei dat ze me miste en dat mijn zusjes naar me vroegen. Ze huilde, Harry,' probeer ik uit te leggen. 'Dus ik praatte met Paul en we besloten dat het een goed idee is om ze een keer op te zoeken.'

'Oké. Wanneer gaan we?'

'Wat?'

'Nou, ik ga natuurlijk met je mee. Ik laat je niet alleen gaan. We weten niet wat we aantreffen en ik wil je helpen,' zegt Harry alsof het logisch is. 'We vinden altijd een weg om samen verder te gaan ookal is het door vuur of water.'

'Je hoeft niet,' mompel ik als ik erover nadenk. Wil ik dat hij met me meegaat? Ik weet niet of ik zijn reactie wil zien als hij erachter komt waar ik ben opgegroeid. Ik weet niet wat mijn ouders reactie is als ze me zien. Ik wil niet dat ze pijn krijgen.

Ik draai weg van Harry en ik probeer weg te lopen, maar ik voel iets aan mijn nek trekken. Ik kijk naar beneden en ik zie een sjaal om mijn nek die Harry vast heeft.

'Ben je serieus?' vraag ik lachend aan Harry. Ik draai me om en ik voel dat ik naar Harry toe wordt getrokken door de sjaal. Ik kijk naar zijn groene ogen. Ik kan de helderheid in zijn ogen zien als ik dicht tegen hem aansta. Ik laat een zucht horen en dan realiseer ik me dat dit de enige manier is waarop ik mijn familie wil ontmoeten. 'Samen?'

'Samen,' antwoordt Harry. Hij brengt me dichter tegen zich aan en dan zoent hij me. Ik los de controle over mijn lichaam.

Ik trek terug en ik kijk hem aan. 'Ik heb geen idee hoe dit gaat lopen. Het kan goed lopen, ik kan mijn zusjes eindelijk zien. Maar het kan ook slecht gaan, mijn ouders kunnen me laten herinneren hoe fout ik ben. Ik houd van mijn ouders. Ze waren aardig tegen me in het dagelijks leven behalve als het ging om dit. 

'Het komt goed. Ik ben het met Paul eens dat je dit nodig hebt. Je hebt mij geholpen met mijn schildklier, Lou. Nu is het mijn beurt om jou te helpen.

Bij 25 stemmen staat er morgen weer een nieuw hoofdstuk online!

Loveyou

x Iworkinabakery