Pride // Larry Stylinson DUTCH

31. // Niet kwijt geraakt

POV Louis William Tomlinson

Ik open mijn ogen wanneer ik gehuil hoor. Het is iets natuurlijks om mensen te helpen wanneer ze huilen. Maar ik word niet behulpzaam waker. De kamer is helder en mijn ogen zijn daar niet aan gewend. Ik voel een infuus in mijn arm en een plastic masker ligt over mijn mond en neus. Ik voel de pijn in mijn keel. Ik moet kuchen en zodra ik dat doe hoor ik iemand naast me bewegen.

Wanneer ik eindelijk door heb wat er aan de hand is, zie ik hem. Zijn ogen zien er moe en verdrietig uit. Zijn gezicht ziet er bleker uit en zijn haar vetter. Ik wil tegen hem praten. Ik wil weten of hij oké is, maar hij legt zijn hand op de mijne als teken dat ik niet hoef te praten. 

'Je bent in het ziekenhuis, Boo Bear,' zegt Harry. 'Omdat je al die rook ingeademt hebt. De politie komt later om je wat vragen te stellen. Je krijgt zometeen een scan om te kijken of je geen grote schade hebt. Je mag morgen weg wanneer ze vinden dat je stabiel genoeg bent.'

Ik knik zodat Harry weet dat ik het begrijp.

'Je hebt me bang gemaakt. Zayn belde me. Hij is degene die je vond. Je bent flauw gevallen door de rook. Je zag er zo klein uit in dit bed. Ik was zo bang. Ik had gelezen dat sommige mensen in coma vallen nadat ze rook ingeademt hadden. Ik zou niet weten wat ik zou doen als je niet meer wakker werd.'

Ik voel mijn ogen tranen. Ik vind het raar dat iemand zo verdrietig om me is. Ik pak Harry's hand steviger vast. Hij begrijpt wat ik zeg zonder woorden. Hij gaat naast me in het bed liggen. Hij slaat zijn armen om me heen en hij geeft me een klein kusje op mijn voorhoofd.

'Dit is allemaal mijn fout,' gaat Harry opeens verder. 'Jij was degene die op moest komen voor ons. Ik wist niet dat ze zo gek was.'

Ik leg mijn hand op zijn gezicht en ik zorg ervoor dat hij me aan moet kijken. Ik schud alleen mijn hoofd. Ik probeer tegen hem te zeggen dat het niet zijn fout is. Ik ging het toch tegen haar zeggen. Het werd te veel voor me.

'Oké, maar we bespreken dit later. Je hebt zo veel zuurstof nodig als dat je kan krijgen, dus houd je masker op. Ik ga naar de dokter en ik zeg dat je wakker bent.' Ik schud mijn hoofd. Ik pak zijn arm vast en ik zorg dat hij niet weg kan. 'Je wilt dat ik blijf?' Ik knik. 'Oké. Ik blijf. Probeer te slapen, Boo.'

Harry hoeft me dat niet voor een tweede keer te vertellen. Ik negeer alle pijn wanneer ik in slaap val. 

***

Wanneer ik opnieuw wakker word, sturen ze me naar een scan die er daarna negatief uit komt. Ze vertellen me dat ik geen lange schade heb, waarschijnlijk alleen wat gekuch en een snelle ademhaling. Ik antwoord zo veel mogelijk vragen over het ongeluk met Eleanor. Harry verlaat mijn zijde niet wanneer ik gekke verhaal uit leg. Ik denk dat de politie Eleanor gaat arresteren, maar ik ben te moe om het te vragen.

Een dokter zei tegen Harry dat hij niet op mijn bed mocht liggen en daarom zit hij nu op een plastic stoel naast me. Ze hebben me toestemming gegeven om mijn masker af te doen zodat ik tegen hem kan praten.

'Het is niet jouw fout,' antwoord ik. Mijn stem klinkt anders. 'Ik ging het haar toch vertellen.'

'Dat zorgt er niet voor dat ik minder spijt heb,' antwoordt Harry met een verdrietige lach. 'Ik ben blij dat je oké bent.'

'Kijk is wie er wakker is!' 

Ik kijk op en ik zie mijn beste vriend binnen lopen. Ik trek Zayn in een stevige knuffel. Ik negeer zijn rode ogen. Waarschijnlijk heeft iedereen gehuild door dit. Niall en Liam volgen. Ze geven me beide een snelle knuffel. Niall's enthousiasme is weg wanneer hij naar me kijkt.

'Ik ben zo blij dat je in orde bent,' zegt Niall zachtjes. 'Je hebt ons bang gemaakt, Lou.'

'We dachten allemaal dat je dood was,' zegt Liam. Hij kijkt me niet eens in mijn ogen. Ik draai me om naar Zayn. Ik denk dat het zijn beurt is om iets te zeggen.

'Vinden jullie het erg als ik even alleen met Louis praat?' vraagt Zayn zachtjes. Niall en Liam knikken. Harry knijpt zachtjes in mijn hand voordat ook hij de ruimte verlaat. Ze weten allemaal hoe goed bevriend Zayn en ik zijn. Ze weten dat dit een privé moment is.

Ik weet ook dat Zayn het niet leuk vindt om voor mensen te huilen.

'Je ademde bijna niet toen ik je vond. De rook was overal. Ik heb je er zo snel mogelijk uit gehaald,' zegt Zayn. Ik zie de tranen in zijn ogen. 'Ik dacht dat je dood was, Lou. Ik dacht dat ik nooit meer het blauwe in je ogen ging zien. Ik dacht dat ik je lach nooit meer zou horen. Ik dacht dat ik nooit meer een schilderij van jou zou zien. Ik heb je altijd verteld dat je mijn favoriete artiest bent.'

Zayn houdt het niet meer. Hij trekt mij in zijn armen en daarna stromen de tranen over zijn gezicht. De gedachte om elkaar te verliezen maakten ons altijd bang, maar dat lieten we nooit merken. Tot nu.

'Je bent me niet kwijt geraakt, Z.'

'Bijna. Ik ben je bijna kwijt geraakt...'

Als we 17 stemmen hebben voor vanavond komt er vandaag nog een hoofdstuk online!

Loveyou

x Iworkinabakery