Pride // Larry Stylinson DUTCH

16. // Jou gemist

POV Louis William Tomlinson

'Heb je er klaar voor om Harry weer te zien?' vraagt Zayn. Het regent buiten dus ik trek mijn jas en schoenen aan. Van binnen bedank ik Zayn voor dat hij nooit zo veel over Harry heeft gevraagd tijdens de break. Hij begrijpt mij altijd wanneer ik mezelf niet eens begrijp.

'Meer klaar dan dat ik ooit ben geweest.' Meer krijg ik mezelf niet gefixt.

'Okay, maak goede keuzes, Lou.'

Er vliegen vlinders rond in mijn buik terwijl ik de route loop die ik helemaal uit mijn hoofd ken. De gedachte van vlinders in mijn buik laat me denken aan de tattoo op zijn buik. Ik heb altijd van zijn tattoos gehoud. Hij zal altijd een wandelend stukje kunst zijn voor mij en ik vind het moeilijk om te geloven dat ik hem nu weer opnieuw ga zien.

Ik ben toegestaan om weer hoi tegen hem te zeggen. Ik krijg misschien wel een knuffel of een handdruk. Ik krijg zijn grappen weer te horen en zijn lach. Ik ga deze onhandige, rare giraf weer zien en ik ben erg zenuwachtig.

Ik ben ook bang. Ik ben bang dat hij niet meer om me geeft. Misschien ben ik wel gewoon een fase in zijn gedachte die hij nu al weer vergeten is. Ik hoop dat ik meer voor hem beteken. Ik bedoel ik hang aan zijn muur met een foto van ons tijdens de pride paradise. 

Ik sta buiten de houten deur. Ik kan mijn hartslag extra hard horen en ik weet dat het tijd is. Ik heb Harry nodig. Ik houd van de jongen met de krullige haren. Ik mis hem.

De deur gaat na een paar seconden nadat ik geklopt heb open. Voor me staat een jongen die ik ken. Hij is nog steeds veel groter. Hij draagt een pyjama shirt en een simpel wit T-shirt, maar hij ziet er nog steeds fantastisch uit. Hij wrijft slaperig over zijn ogen voordat hij naar mij kijkt. Zijn ogen staan wijd open zodra hij mij ziet staan. Harry, de onhandigste persoon ever, valt over zijn eigen voet door de verrassing. Gelukkig vangt hij zichzelf op. 

'Oeps,' mompelt Harry buiten adem voordat hij naar me kijkt.

'Hii,' zeg ik verlegen met een kleine lach.

Dat is alles wat ik zeg voordat hij me in een knuffel trekt. Zijn sterke armen zijn om mijn kleine lichaam heen geslagen. Automatisch sla ik mijn armen om hem heen. Ik voel me veilig om weer terug in zijn armen te zijn. Het voelt thuis. Harry ruikt naar vanille en het voelt alsof ik eindelijk weer opnieuw kan ademhalen.

'Hi, Lou. Ik had je zo vroeg niet verwacht. Ik wilde later deze week naar de studio komen om jou te zien,' zegt Harry nadat hij terug trekt. Hij opent de deur en hij laat me in zijn appartement komen. Ik trek mijn schoenen uit en zet deze naast zijn laarsjes. 

'Ik kon niet meer wachten,' geef ik verlegen toe wanneer we naar de keuken lopen. 'Heb ik je wakker gemaakt?'

'Ik zou wakker moeten zijn. Maar ik viel in slaap in de namiddag. Het is waarschijnlijk niet goed voor me, maar ik ben gewoon heel moe,' geeft Harry toe. 'Ik wilde avondeten gaan maken. Wil je ook wat eten?'

'Altijd,' antwoord ik. 'Voel je je oké?'

Harry haalt zijn schouders op. Hij loopt een paar minuten in stilte door de keuken om alle ingrediënten te verzamelen. 

'Is gehakt oké?' vraagt Harry.

'Perfect.'

Harry lacht niet als hij begint met koken. Ik zit hier en kijk naar hem. Ik wil gewoon dat hij tegen me praat. Ik was altijd degene met muren om zich heen, niet hem. Als ik naar hem kijk terwijl hij de dingen klaar maakt vallen me een paar kleine dingen op. Ik zie dat hij gaapt, zijn slaperige ogen en de manier waarop hij zijn voeten beweegt.

'Gaat het goed, Hazza?' vraag ik. Misschien wil de nickname helpen om hem meer open te krijgen.

Harry legt wat hij vast had in zijn hand neer en hij draait zijn hoofd naar me toe. 'Yeah. Gok ik. Ik weet het niet. Dit gaat raar klinken.'

'Ik weet zeker dat ik iets heb gehoord wat raarder is. Zolang je maar niet hebt vertelt dat je water zo erg hebt gekookt dat het in vuur stond,' zeg ik. Ik probeer om een lach uit hem te krijgen. Het werkt een beetje wanneer ik een kleine lach op zijn gezicht zie wanneer hij weer terug denkt aan het moment van Niall. 

'Okay, nou ik misde je gewoon heel erg.'

'Dat is niet raar. Ik misde jou ook.'

Harry kijkt recht in mijn ogen als hij antwoordt. 'No, het is niet zoals je op vakantie bent en je het slapen in je eigen bed mist. Het is de pijn van binnen om jou weer te zien. Ik wilde dat je daar zat wanneer ik aan het koken was. Het is raar omdat ik je helemaal niet lang ken, maar ik wel steeds wil dat je bij me bent.'

Ik voel dat ik bloos, maar ik doe mijn best om het te negeren. Zijn worden verwarmen mijn hart, omdat hij me zo erg gemist heeft. 

'Het missen was wederzijds, Hazz. Het leven was veel minder kleurrijk zonder jou.'

'Dat is erg knap voor een schilder.'

We lachen beide. Ik miste het geluid van zijn lach. Het is een geluid wat fantastisch voelt wanneer het er is en een geluid die je mist wanneer het weg is.

'Dus je miste mij echt?' vraagt Harry terwijl hij weer verder gaat met het koken.

'Ik misde je zoals... zoals iemand zijn thuis mist. Ik ging naar films met mijn vriendin en we keken een paar romantische komedies. Ik dacht aan jou de hele tijd. Je zou het geweldig hebben gevonden.'

Harry bevriest. Ik kan zijn gezicht niet zien sinds hij naar het aanrecht keek om de wortels te snijden. Hij leunt tegen het aanrecht en hij gebruikt beide armen om hem overeind te houden. Hij beweegt niet. Harry maakt me zorgen, dus ik loop langzaam naar hem toe. Wanneer ik naast hem sta zie ik dat zijn ogen vast hangen op een punt op het aanrecht. Hij is compleet van de wereld. 

'Haz? Alsjeblieft praat tegen me. Vertel me wat ik verkeerd heb gezegd,' zeg ik zachtjes ookal zijn we de enige twee in het appartement.

'Je.... je hebt me niet vertelt dat je een vriendin had.'

Awh zielige Harry... vergeet niet te stemmen als je het een leuk boek vindt. 

Loveyou

x Iworkinabakery