Pride // Larry Stylinson DUTCH

34. // Onze richting

POV Louis William Tomlinson

Harry heeft besloten dat we eerst wat thee moesten maken voordat we gingen praten. Ik heb zo'n gevoel dat dit gesprek niet makkelijk gaat worden en daarom steek ik de vanille geurkaarsen aan. Met de zon in Orlando geeft het een geweldige sfeer. Ik ga op de stoel zitten aan het keukeneiland. Harry staat in de keuken. Hij leunt tegen de oven wanneer het water kookt.

'Waarover wil je praten?' vraag ik nerveus. Ik laat mijn benen van voor naar achter slingeren. Ik weet waar het over gaat, maar ik hoop altijd dat het niet is wat ik denk dat het is. 

'Ik denk dat we eerst alles over onszelf moeten vertellen voordat we verder kunnen gaan met de relatie waar het nu naar toe gaat.' Harry kucht voordat hij verder praat. 'Maar dat geldt alleen als jij ook dezelfde richting op wilt gaan.'

'Ik wil heel graag één richting met jou op gaan. Ik denk dat het nu goed gaat,' zeg ik hem met een kleine lach. 'Ik denk dat het goed is als we alles tegen elkaar vertellen. Ik heb veel voor je verborgen gehouden en ik vind het nu het juiste moment om het te vertellen.'

'Hoe gaan we dit beginnen?'

Ik haal mijn schouders op. 'Vraag maar gewoon. Ik wil dat je alles van me weet, Hazz. Ik heb niks voor je te verbergen.'

'Waarom lieten ze je naar therapie gaan?' vraagt Harry. Ik zie aan hem dat hij deze vraag al heel lang wilde stellen. De herinneringen komen terug in mijn hoofd, en geen één is er goed. Het was een chaos van pijn en schaamte.

'Uh, het begon met praten. Ik moest vertellen over mijn gevoelens voor jongens,' zeg ik. 'Ze begonnen me te vertellen hoe fout het was. Ze zeiden tegen me hoe vies ik was. Wanneer ze erachter kwamen dat praten niet genoeg was begonnen ze met acties.'

'Boo Bear, wat hebben ze met je gedaan?' vraagt Harry zachtjes. Ik hoor een geluidje wat betekent dat het water klaar is met koken. Harry zet de waterkoker uit en daarna concentreert hij zich weer op mij.

'Z-ze lieten me dingen in nemen waardoor ik moest overgeven. Ze gaven me een emmer en daarin moest ik overgeven terwijl ik naar foto's van jongens moest kijken,' zeg ik zonder hem aan te kijken. 'Ik moest mezelf aftrekken terwijl ik naar foto's van meisjes moest kijken... Ze lieten me zo vies voelen.'

De pijn die ik voelde komt opnieuw in me op. Ik voel dat mijn tranen willen rollen, maar dat laat ik ze niet doen. Ik haat hoe erg ze me wilde veranderen. Harry ziet dat ik aan het vechten ben diep van binnen zonder dat ik iets zeg. Hij loopt om het aanrecht heen en hij trekt me in zijn armen. Ik ga van de stoel af en ik sla mijn armen om hem heen.

'Ik wilde dat ze je geen pijn hadden gedaan, Boo Bear,' zegt Harry verdrietig. 'Niemand zou jou pijn mogen doen. Ik had er moeten zijn om je te beschermen.'

Nadat we elkaar een tijdje hebben vast gehouden, besluiten we samen thee te gaan drinken. 

'Hoe wil je je thee hebben?' vraagt Harry terwijl hij zelf wat suiker en melk in zijn thee doet. Ik geef aan dat ik hetzelfde als hem wilt. Hij knikt. Hij doet precies hetzelfde bij de andere beker. 'Wat voor soort thee? Wat vind je van kamille? Het hoort je heel slaperig te maken.'

Ik knik. Naar bed gaan zou goed voor me zijn. Het enige ding wat ik heb verteld heeft me zo moe gemaakt. Het is zo raar dat je je zo anders gaat voelen zodra je iets moeilijks tegen iemand verteld hebt. 

Harry pakt zijn beker en ik pak die van mij. Zijn andere hand leunt op mijn rug als we naar de bank lopen. We gaan op de bank zitten en Harry slaat een dekentje over ons heen.

'Mijn verhaal is niet zo erg als die van jou. Ik ben gepest op school, omdat ik gay was,' begint Harry. 'De depressie kwam en ik kon niet geloven dat het mij kon gebeuren. Ik dacht eerst dat het tijdelijk was, maar het duurde drie jaar. Misschien wel langer. Ik sprak niet meer af met vrienden. Mijn cijfers werden minder goed. Ik voelde me hulpeloos, en weet je wat het ergste was?' Harry kijkt me aan. 'Er was geen reden waarom ik depressief was. Mijn leven ging goed. Mijn familie was geweldig. Ik had behoorlijk wat vrienden. Mensen die het slechter hebben dan mij zijn niet depressief en degene die depressief zijn hebben een heftig verhaal. Ik maak mezelf verdrietig zonder een reden.'

Ik voel de pijn wanneer hij praat. Zijn pijn doet mij pijn. Het enige waar ik aan kan denken is een jonge Harry met schattige krullen die zichzelf in slaap huilt, omdat hij niet weet waarom hij is zoals hij is. Hij  had een gevecht in zijn hoofd en niemand kon helpen.

'Ging het beter?' vraag ik hem. Ik hoop met heel mijn hart dat het niet lang duurde.

'Toen ik van de middelbare school af was ging het beter. Liam en Niall hielpen me enorm zonder dat ze het zelf wisten,' antwoordt Harry met een lach. 

'Heb je ze nooit vertelt over je depressie?' vraag ik. Ik dacht niet dat Harry het aan veel mensen zou vertellen, maar ik hoopte wel voor iemand die hem kon helpen toen ik er nog niet was.

'Ik heb het ze niet verteld. Mensen denken dat ik gek ben, omdat het alleen een beetje anders gaat in mijn hoofd,' zegt Harry. Ik draai mezelf naar hem.

'Je bent niet anders in je hoofd. We gaan dit oplossen, Hazza,' vertel ik hem met zekerheid in mijn stem. 'Oké?'

 'Oké,' zegt Harry met een knik. 'Ik heb alles verteld. Jij ook?'

'Ik heb nog een paar familie problemen,' zeg ik. 

'Wat is er verkeerd met je familie? Ik weet waarom je je ouders hebt verlaten, maar wat nog meer?'

Ik kan hun lachende gezichten zien. Ik herinner me hun gelach in de gang. Ik herinner me dat ik ze naar school bracht met de ramen naar beneden, omdat dat de tweeling aan het lachen maakten. Ik kan de kussens op me voelen vallen wanneer we slaapfeestjes hielden met z'n zessen.

'Mijn jeugd was niet heel slecht, Harry. Ik verliet niet alleen mijn ouders. Maar ook mijn zusjes.'

Fijne kerst allemaal! Vergeet niet te stemmen! Ook ben ik pas begonnen met een nieuw book genaamd 'do you give up?' Het gaat ook over Larry (ik heb hem zelf geschreven). 

Loveyou

x Iworkinabakery