Pride // Larry Stylinson DUTCH

24. // Chicken stuffed with mozzerella

POV Louis William Tomlinson

Ik heb Harry overgehaald om op de bank te gaan liggen zodat ik hem kan zien terwijl ik kook. Ik zet een kookzender voor hem op, maar hij kijkt niet. Hij houdt zijn ogen op mijn lichaam terwijl ik mezelf beweeg in de keuken.

'Wat ga je maken?' vraagt Harry met een diepe stem terwijl hij ligt op de bank.

'Dat gaat je niks aan,' zeg ik sassy. 'Ik kan dit. Relax gewoon.'

Harry doet wat ik zeg. Hij kijkt naar me terwijl ik alles zoek wat ik nodig heb. Nadat ik in de koelkast heb gekeken, besluit ik een maaltijd te maken waar ik mee opgegroeid ben. I google het recept en daarna volg ik de stappen. Harry kijkt niet naar de tv. Hij zit stil. Hij zegt wat tegen me als ik niet weet waar het ligt, maar anders is hij stil.

Ik moet alles bakken in de pan, dus ik heb gelukkig geen oven nodig. Als alles klaar is leg ik het netjes op een bord. Ik zet de twee borden op het bijzettafeltje.

Harry kijkt verbaasd naar de twee borden. 'Wow, Lou. Het ziet er super goed uit!'

Dit is de eerste keer vandaag dat ik zijn gezicht blij zie. Het voelt goed om hem iets blijer te maken. Harry leunt naar voren en dan maakt hij een foto. Ik kijk mee op zijn scherm en ik zie dat hij de foto op twitter zet met de caption: Louis' eerste kookervaring.

'Het is chicken stuffed with mozzerella wrapped in Parma Ham with a side of homemade mash,' vertel ik. Dit is de eerste maaltijd die ik ooit heb gemaakt en het voelt goed dat Harry trots op me is. Hij kookt altijd en het voelt goed om iets terug te doen.

'Ik ga een film aanzetten,' zeg ik terwijl Harry zijn eerste hap neemt. Zijn ogen gaan wijd open.

'Lou, dit is super lekker! Ik heb je het goed geleerd,' zegt Harry met een lach. Ik moet blozen van zijn compliment en daarna pak ik de film uit de kast. Ik start de film. Ik pak een stukje deken van Harry die ik vervolgens over mezelf heen leg. We zitten naast elkaar terwijl de onze borden op onze schoten leggen.

'Gaan we Love Actually kijken? We hebben deze al samen gezien,' zegt Harry terwijl hij me aankijkt. 

'Ja, omdat je het leuk vindt. Nou houd je mond en kijk.'

Harry's lach gaat niet weg als we de film kijken. We weten allebei hoe de film gaat. Harry heeft deze film waarschijnlijk al meer dan 10 keer gezien deze 2 maanden. Zo'n persoon is hij wel. Hij houdt van alles met een verhaal.

'Hazz, ik heb een vraag,' zeg ik als ik klaar ben met mijn eten.

'Wat is het?' vraagt Harry. Hij draait zijn gezicht naar me toe. Hij geeft mij zijn volle aandacht terwijl zijn favouriete film aan het spelen is.

'Waar zie je er de laatste tijd zo verdrietig uit? Ik heb niks gemerkt totdat je me belde. Is er iets gebeurd?' vraag ik aardig. Ik weet dat dit een moeilijk onderwerp is om over te praten. Ik hoop dat hij weet dat ik bezorgd om hem ben.

Harry kijkt weg van me en hij wordt rood.

'Ik uh ben gestopt met mijn medicijnen.'

Ik stop de film. 'Wat? Waarom?'

'Het... het maakte me zenuwachtig. Het ging altijd goed op mijn werk. Ik heb geen problemen met vreemden en met foto's maken. Maar pas moest ik naar de badkamer omdat ik een paniekaanval had,' zegt Harry zachtjes. 'Ik vond het niet leuk. Ik word zenuwachtig van alles nu.'

'Hoeveel paniekaanvallen heb je al gehad?' vraag ik.

'Een paar. Ik krijg er sowieso één per dag. Ik had er een voordat ik je belde toen,' zegt Harry. Hij doet zijn haar achter zijn oor.

'Is dat de reden waarom het klonk alsof je gehuild had?' vraag ik. Harry knikt. 'Hazz, je kan het aan me vertellen als zulke dingen gebeuren. Ik ga tegen je dokter praten om te zeggen dat je andere medicijnen nodig hebt.'

'Mijn verzekering is raar. Dit is de enige die ze betalen,' mompelt Harry. 

Ik pak zijn hand vast. Harry's ogen ontmoeten die van mij als ik begin te praten. 'Ik denk dat je er dan een moet kiezen. Ben je liever verdrietig of nerveus?'

Ik weet dat dat een moeilijke vraag is. Hoe kan iemand kiezen tussen die twee? Dat is bijna onmogelijk. Als je depressief bent gaat alles moeilijker. Hij gaat dan niet meer geven om dingen zoals slapen en eten. Als hij paniekaanvallen heeft zorgt het ervoor dat hij bevriesd en dat hij zich niet kan ontwikkelen. Wat het erge is dat hij dit beide niet heeft gekozen. Hij kreeg het gewoon. Het is net zoals dat niemand ervoor heeft gekozen om kanker te hebben. De mensen die het niet verdienen krijgen het.

Niemand verdient een depressie of paniekaanvallen.

'Ik weet het niet, Boo Bear. Ik weet dat de aanvallen slecht zijn. Ik kan dan niet functioneren en ik moet wel gewoon werken. De depressie deed pijn. Ik weet niet of ik dan zelf kan redden' zegt Harry. Hij klinkt moe.

'Ik kan je helpen met je depressie,' zeg ik met een glimlach. Zijn hand ligt nog steeds in die van mij. Hij knijpt erin en dat lacht hij terug.

'Ik denk dat ik mijn beslissing heb gemaakt. Voor nu. Ik zal geen medicijnen meer nemen.'

'Kan je kijken voor therapie?' vraag ik. 'Ik denk dat dat alles makkelijker maakt. Het is niet om je voor te schamen.'

'Ben je ooit naar therapie geweest?'

Ik bevries door de vraag. In mijn hoofd zit ik nu niet meer op de bank met Harry's hand in die van mij maar op de bank waar me werd verteld wat ik moet denken. Ik herrinner me het precies. Ik had zo veel schaamte. Ik heb het nog steeds.

'Wil je beloven dat je het gaat proberen?'

Harry knikt. 'Ik zal het doen voor jou.'

'Nee doe het voor jezelf. Ik wil dat je blij wordt.'

Alweer een nieuw hoofdstuk. Omdat het kan. Vergeet niet te stemmen en ons account te volgen.

Loveyou

x Iworkinabakery