KATİL

TEŞEKKÜR

Yazmaya dair oluşan ilk tohumlar, hayal gücümün doruklarda olduğu çocukluk zamanımda atılmıştı. O tohumların kökleri her yeni yaşımda beni yavaşça sarmaya başlarken hayal gücüm daralmak yerine kendime sorduğum sorularla daha da büyüdü, genişledi. Sayısızca defter bitirip yinede kendimi durduramadığım hikâyelerimden ilkini ikinci sınıfta yazmıştım. Ve o günden beri kendimi defterlerimin boş sayfaları arasında hikâye yazarken buluyorum.

Birinci tekil şahısla yazdığım Yankı'nın hikâyesi yüreğimde büyük bir yere sahip oldu. Onun hikâyesi sayesinde tanıştığım sizlerde.

Bu hikâye Yankı gibi sevdiklerini kaybetmiş, ağlayarak uyumuş ve ağlayarak uyanmış, nefes almaya devam etmenin aslında hayatta ve güçlü olduğunu göstermediğini ancak acıya rağmen yaşamayı öğrenen herkes için kaleme alınmıştır. Umarım bu hikâye en zor zamanlarınızda size yol gösterebilir, kendinizi önemli ve sevilmeyen birisi olarak hissetseniz bile kendinizden asla vazgeçmemenizi sağlayabilir.

Bu yolculuğa çıkmadan önce elimde sadece birkaç hikâye fikri vardı ve şimdi her geçen gün artan okuyucularım, dostlarım ve kendime olan inancım var. Hikâyemin görüntülenme sayısının bine ulaştığını gördüğümde ki sevincimi hala hatırlıyorum. Ki o zamanlar bunu bile beklemiyordum. Şimdi ise daha kalabalığız ve ben her yeni artışta ilki kadar sevinçli oluyorum.

Ana konumuza dönecek olursak kendimi geliştirebileceğim ve sesime bir yankı bulabileceğim bu uygulamayı bana tanıtan İlknur'a ve ikinci ailem olduğunuz için sizlere teşekkür ederim. Yorumlarınızla, oylarınızla, mesajlarınızla ve sorularınızla beni daha fazla yazmaya teşvik eden her birinize ne kadar şükranlarımı sunsam azdır.

Ve en önemlisi de bana inandığınız için teşekkürler...

14 Aralık 2014 tarihinde ilk bölümünü yazdığım bu hikâye için şimdilik aynı heyecanla  satırları noktalama zamanı geldi.

En iyi dileklerimle,
Zeze1112