Zac's POV
"Sorry... I'm sorry, Zy. I didn't mean to remind you—"
"It's okay," she smiled.
Ngayon alam ko na ang tinatago niyang hinanakit. Now I understands her more. She was hurt not physically but emotionally. That incident gave her trauma. And she was not able to overcome it until now.
"So, gumaan ba kahit kunti ang nararamdaman mo ngayong may nasabihan ka na?" tanong ko.
"Yeah. Thanks to you." Ngumiti ulit siya at tumingin sa may bubong.
"My pleasure, Zy. But—I have something to ask you..."
"What?"
"Why are you hiding it to your friends? Bakit ayaw mong malaman nila kung saan ka nakatira? Tropa mo sila, why didn't—I'm sorry." Napatigil ako bigla. Ang daldal ko. Baka magalit siya sa pagka-nosy ko.
"Gusto kong ipakita kay Mommy ang pagiging alone ko, na wala akong kaibigan. I want her to see that I'm suffering. Gusto kong magdusa siya sa guilt dahil naging cold ang buhay ko dahil sa kanya."
Hindi muna ako nagsalita. I let her continue. I want to know her opinion and perspective.
"I love my friends. They are the reason why may gana akong pumunta sa school. Napapatawa ako sa mga kalokohan nila kaya minsan ay nakakalimutan ko ang mga hinanakit ko sa buhay. Pero may isa akong problema sa kanila... They are over protective and it makes me remember my Dad. At mas lalo kong maaalala si Dad if lage nila akong bibisitahin sa bahay. And I kinda... felt shy if they'll know that I hate my Mom. At kaya ayaw kong sabihin sa kanila ang lahat ng iyon ay dahil ayaw kong kaawaan nila ako. I've been very strong in front of them. Ayokong mag-iba ang tingin nila sa akin."
She sounds sad. Very sad. And I have this urge within me to hug her. As tightly as I can. Pero hindi pwede. Baka matadyakan ako. Kaya pigil-pigil na muna.
"If malaman nila na galit lang ako sa mundo kaya ako nakikipaglaban, siguradong hindi na nila ako papayagang sumali sa mga grand fights. Dahil maaari kong ikapahamak ang sobrang galit. At mali iyon, hindi ba? Ang ituon ko sa iba ang paghihiganti ko. But honestly... I learned to love fighting and my gangster life. Aaminin ko na noon, iyon talaga ang sadya ko pero nakilala ko sila. I'm not alone anymore. I have my friends."
Grabe. Ganito pala kabigat ang nararamdaman ng Zyra ko. Tama nga ang nakikita kong sadness at loneliness sa mga mata niya.
"Naiintindihan kita. But that part about your Mom—" Hindi ko natuloy ang gusto ko sanang sabihin. Ang talim ng tingin niya sa akin
Pero bahala na! Gusto ko siyang matauhan. Ayokong magpadala siya sa galit niya. I want her to become totally happy.
"Bahala ka kung hindi mo magugustohan ang sasabihin ko. Pero Zy, para sa akin, hindi tama ang turing mo sa mother mo."
"I don't care. I hate her and it takes forever to forgive her."
"That's not right, Zy. Even God knows how to forgive, tayo pa kayang tao? And did you try asking her kung bakit hindi niya pinigilan ang Dad mo? Did you ask her kung ano ba talaga ang dahilan ng pag-alis ng Dad mo? Oo nga. Hindi ka nasabihan ng mother mo na may communication sila ng father mo. Pero kinakausap mo ba siya? Hindi, 'di ba? Kaya paano niya sasabihin?"
Zyra's POV
What Zac said strucks me bullseye. Because he's right. I didn't ask nor talk to Mom. So, how would I know?
"After your Dad left, anong nangyari sa Mom mo? Naging bad ba siya sa'yo? Nagustohan niya ba ang nagyari? Talagang happy ba siya ngayon?"
No. She is good to be true. And... I usually hear her crying in her room. But I don't wanna believe it. Nagi-guilty lang siya.
BINABASA MO ANG
TOTALLY OPPOSITE (BossSeries#1)
RomanceLumaking walang ama at galit sa ina ang dahilan ni Zaira kaya inilayo niya ang sarili sa ibang tao. Naging mailap siya at walang gustong makipagkaibigan sa kanya. Pero nakuha ni Shin ang atensyon niyaー isang binatang kasali sa isang grupo ng gangste...
