Stay | Han Jisung

124

"May nararamdaman ka ba?"

Nakahawak lang ako sa dibdib ko, pinapakiramdaman ito. Tinitignan ko kung titibok ba siya o magwawala kasi sobrang lapit namin ni Hyunjin sa isa't-isa. Ilang minuto rin 'yon, nakatitig lang kami pero kahit na ganon parang may mali.

"My heart is beating faster..." I whispered still not letting go of the stare.

"And? Parang may kasunod pa." He asked, leaning through my ears as he spoke.

"My hearts did not flutter." I confessed, "Sobrang lapit mo lang, I think I'm just shocked by your presence."

Siguro kung noon mo 'yan ginawa, my heart would jump for you. Feeling your presence this close have always took my breath away. Ngayon, I think I am just scared na may makakita sa amin and would misunderstand the situation.

Naramdaman ko siyang tumango tango at lumayo na sa akin. Nakahinga ako ng maluwag. I diverted my eyes and laid it at the sea again. Kusang himinahon ang puso ko pagkalayo niya.

"Hindi mo nga ako nagustuhan." Hyunjin concluded.

Kunot noo ko siyang tinignan. "How'd you know? Hindi naman ikaw ang nakaramdam?"

He just smiled kahit na hindi naman siya nakatingin sa akin. "Akala mo lang siguro hindi ko nararamdaman. Pero sa totoo lang, para akong naiipit sa dalawang tao kahit na wala naman dapat dahilan."

"Hindi ko gets. Paano mo nalaman na hindi kita nagustuhan sa simpleng gesture na iyon when I know I like you."

"I guess?" I added.

"Ganito kasi 'yon." Hinarap niya na rin ako.

"May iba ka nang gusto ever since pero hindi mo lang matanggap. Edi nung nakita mo ako for the first time, nakaramdam ka siguro ng katiting na spark kasi sabi mo nga tumigil mundo mo nung nakita mo ako. Shet ang pogi ko talaga."

Nahampas ko siya bigla. "Hay nako nasingit mo pa talaga 'yon ha. Pasok na nga lang tayo ulit sa loob." Hindi pa ako naglalakad ay nahila niya na ako pabalik.

"Joke lang kasi." Tumikhim na siya. "Pakinggan mo muna ako."

"Siguro nung nakita mo ako at may naramdaman kang kakaiba, nagdiwang loob mo. Kasi matatanggal na sa isip mo yung taong nagugustuhan mo pero ayaw mong tanggapin. Kaya pinilit mong magkagusto sa akin, nagwork ba?"

Tinaas ko ang kilay ko. "Dapat bang magwork?"

"Hindi, kasi in the first place wala ka naman talagang nararamdaman sa akin. Nasa isip mo lang 'yon, na ako gusto mo kasi ayaw mong lumawak ang nararamdmaan mo sa taong 'yon. Pilit mo lang pinaparamdaman sa akin yung mga nararamdaman mo sa taong gusto mo talaga." Pagtatapos niya.

Napanganga ako. Wala akong masabi at nanatiling tahimik. Nakakainis kasi sinasabi ko sa sarili ko na tama naman talaga si Hyunjin, na dapat pinapakinggan ko siya.

"Kaya ako na ang nagsasabi sa'yo, kung ano man ang totoong nararamdaman mo, go for it kasi hindi lahat ng chance nakalatag. Pag ayan nawala pa, parehas lang kayong masasaktan." Dugtong pa ni Hyunjin.

I couldn't think straight. Hindi ko alam kung tatakbo ba ako papasok sa loob, iiwasan ang mga sinabi ni Hyunjin, or stick to my brain saying to stop listening. Natatakot ako kasi baka if I acted walang naman talagang mangyayari at masasayang lahat ng pinaghirapan ko.

"Hey Riley, okay ka lang?" Nabalik ako sa katotohanan nang alugin ako ni Hyunjin. "I'm sorry is this to much? You want me to stop talking?"

"No." Nagulat siya sa diin ng mananalita ko. Hanggang sa manlambot ako, "Nakakatakot ako, paano mo ba masasabi na gusto mo ang isang tao?"

"Buksan mo puso mo at huwag puro utak ang pairalin. Dapat sabay 'yang gumagana para matanggap mo o kaya naman magkaroon ng sense." Sagot niya. "Pero dapat tanggalin mo muna yung takot. Wala kang mararating kung lagi mo nalang papangunahan yung takot na 'yon. Dapat lagi kang maging matatag kasi hindi mo naman alam kung ano ang mga mangyayari sa susunod. Pero sa sitwasyon mo ngayon, siguro naman nakapaghanda ka na sa tagal mong naninigurado. Tama ako diba?"

Ayon, that's the end of it. Tapos na, at tama nga si Hyunjin. Every single thing he said is true. Ang sarili ko lang, gusto pa ng isang confirmation bago tanggapin ang lahat ng sinabi niya. Kahit na alam kong totoo naman ang lahat ng 'yon.

Just when I'm about to say something, may tumawag sa amin. "Riley! Hyunjin! Tawag na kayo sa loob!"

Napako ako sa kinatatayuan ko. Kilala ko kung kaninong boses 'yon. At natatakot akong harapin kasi papatunayan ko lang na tama ang nararamdaman ko.

Syempre nauuna nanaman si takot.

"Oh, Jisung!" Bati ni Hyunjin pagkaharap niya.

Hearing his name made my heart pound harder. Syempre mauuna ang takot pero jusko, palagi nalang ba akong matatakot?

Dahan-dahan akong humarap, o baka naman ayon lang ang akala ko. I saw Jisung, medyo malayo sa amin pero kitang-kita ko ang kinang ng mga mata niya. How it shines just like how the stars are.

My heart jumped up and down countless of times na feeling ko naririnig niya ang tunong non kahit na malayo siya. Kasi sakaniya lang naman talaga tumibok ito ng ganito, my heart only flutters for him and butterflies always occured each time it does.

Time stops and I could not see anything but him. Every movement we made became slow. The place and atmosphere began to change, like fairytales does when the two main characters meet. And as cliche as it seems, it's just like a movie scene.

I closed my eyes, pinakiramdmaan ko kung eto na nga ba talaga, na tatanggapin ko na ba talaga.

Lahat ng galit at inis kong puro pagkukunyari lang naman. Kasi tinatak ko sa isip kong hindi ako karapat dapat na magkaroon ng feelings sa kaniya. Kasi pinahirapan ko lang siya, pinagtulakan ko siya palayo nung naramdaman kong may mali na sa puso ko tuwing kasama siya.

Na since bata kami, ganito na nararamdmaan ko, up until I came back to Seoul, how I knew I am going to live with him and to the very first moment I saw him, this is what I truly felt.

"Hyunjin..." I called out his name kaya napaharap ulit siya sa akin. "Tama ka nga."

Tama kang hindi kita gusto. Because since day one, it's always been him.

Simula palang, si Han Jisung naman na talaga ang gusto ko.