Stay | Han Jisung

044

- Now Playing: The Story Never Ends by Lauv

"Riley, kain na."

I remained unbothered at nanatili sa pwesto ko. Hindi pa ako lumalabas ng kwarto miski makapagbihis man lang simula nung dumating ako.

Nakaupo ako sa may pinto. Wala akong lakas para tumuloy hanggang bed. Parang pagkasarado ko ng pinto mula kanina, bumigay na ang mga tuhod ko.

I acted calm and okay, pero hindi. I am not.

"Ry, talk to me." Nakailang katok na rin si Jisung sa pinto.

Sinabi ni Tita na hindi siya makakuwi ngayong gabi kaya hindi niya pa alam kung ano ang sitwasyon ko.

Hindi ako sumagot at tumitig nalang sa bintana. The sun is down at ang clear ng sky. Hindi ko man lang makita ang moon at wala man lang kahit anong stars. Parang dinadamayan ako ngayon.

Napatingin ako sa phone kong tumunog ulit. Hindi ko alam kung nakailang missed call na sila sa akin. Ayokong malaman nila na ganito ako.

Ayaw nilang sabi sa akin kung sino ang may kagagawan non. Hindi naman na daw bago sa kanila ang ganoong sitwasyon dahil maraming tao ang gustong sumira sa kanila.

Dahil nga sikat sila sa university, hindi maiwasang mainggit ng iba. Kaya napaisip ako, belong ba talaga ako sa kanila?

"Kung ayaw mo akong kausapin, kumain ka nalang." Katok ulit ni Jisung.

"Leave me alone." I managed to talk pero in a low and soft voice. Ayokong ipahalatang nasasaktan ako.

Sino ba naman kasing hindi masasaktan sa nangyayari ngayon? Tao rin ako, hindi lang sila ang nakakaramdam ng emotion.

At saka kaya naman siguro ganiyan si Jisung dahil alam niya kung anong ugali ko. We still grew up together hanggang elementary, walang nagbago sa akin except that I am running away from him.

He ruined everything.

"Ayoko. Hindi ako aalis hanggang hindi ka kumakain." Madiin na sambit pa nito. I heave a sigh.

"Then stay until morning. Hindi kita pinipilit, pero let me remind you na may first week concert bukas. Don't tell me I didn't warn you." I said pero mabagal ito.

Hindi siya nagsalita. Narinig ko siya umupo na siguro ay sa tapat din ng pinto ko. I layed my head on the door at sa tingin ko ay ganon din siya.

"The world can be cruel, don't you think?" I started. Hindi siya sumagot. "People will drag you down if they can't get what you have."

"Yeah..." matagal na sagot niya.

"Is that why you hate me?" I asked. Siguro ay natigilan siya dahil hindi siya nakapagsalita. "Because that's why I hate you."

I bitterly laugh. Naramdaman kong nababasa ang pisngi ko pero hindi ko ito pinansin. I started crying at my thoughts.

"I don't hate you." He answered.

I curled myself up. Hawak ko ang mga binti ko habang nakasandal ako sa mga may tuhod.

"Yes you do. Wag mo nang ideny."

I heard him bang his head sa pinto. "Sabi ko sa'yo, hindi."

"Then that makes me bad then. I hate you, I super do." I answered back naman.

"Then I do hate you. I hate you kasi ayoko sa ugali mong ganiyan. You can't hate people just because you want to." Sagot niya naman kaya napatawa ako.

"I hate you 'cause I do. You literally ruin my life."

"Same as you. Bakit nga ba tayo nagkakilala? Sana maayos buhay nating dalawa ngayon."

Umayos ako ng upo. I guess his right. "Ang cruel ng buhay. Pinakilala tayo ng magulang natin sa isa't-isa. Kaya siguro hindi tayo masaya."

"For you siguro hindi maganda. Ako kasi, natutunan kong mahalin kung anong meron ako ngayon."

"Good for you. Kasi you blew my life up. I am scared of approaching because of you." I sniffed. Nakakapagod umiyak.

"Anong ibig mong sabihin?" I heard him stand up. Kumatok ulit siya sa akin.

"Sit down, hear me out." Utos ko. Sa tingin ko naman ay ginawa niya.

"Stop holding grudges." Madiin niya namang sabi.

"Alam kong ayaw mo sa akin, pero you can't blame me for hating you too."

"Riley, tiisan ang laro natin hanggang ngayon. You ruined me first." Sagot niya naman kaya napatango ako.

"Kaya naghiganti ka. I really can't forget that." Tumawa ako. Nakakatawa pero my tears continued on falling. Hindi ako pa rin kaya.

"You pulled down my confidence on the ground. You're the reason why I am scared of trying out something new. Takot na ako sa rejections. I am scared of being judged." Paliwanag ko.

"I... I know." Halos hangin niyang sabi.

Kinagat ko ang labi ko to stop myself from continuing what I am saying, pero dahil makulit ako, tinuloy ko.

"It was my seventh birthday. One week before the celebration, nag-invite ako." I couldn't continue knowing it still hurts. Pero makulit nga ako. "Pero on my birthday, walang pumunta."

I held my mouth to stop it from making loud cries. "Ikaw lang ang pumunta nung araw na iyon. Natuwa nga ako non, akala ko we're gonna be bestfriend after that. Pero hindi, I am so wrong."

Hindi siya sumasagot kaya tinuloy ko ang kwento. "Pagdating ko sa school the next day, galit sa akin ang mga tao. They told me na sinabi mo daw sa kanila na nagpaprank lang ako. Para magsayang silang pera at oras sa akin. I hated going to school after that, because of you. Pasalamat ka hindi nalaman nila Mama at nag-aaral pa rin ako hanggang ngayon."

"And I will hate you forever." Pagtatapos ko pa.

Walang nagsalita pagtapos non. We stayed quiet for almost 5 minutes.

"Riley..."

"Jisung..."

He stopped. Kung mag-eexplain siya, there's no need for me to stop.

"Iwasan na tayo. Diba ayon naman talaga yung plano? Walang imikan, walang salita, walang pansinan. We're strangers from now on."

Narinig ko siyang tumayo na sa kinauupuan niya. "Yeah, for your sake and our sake. Iwasan na tayo."

---

Okay, bitch ako dahil sabi ko papaulanin ko kayong update pero ang bagal pa rin ng updates.

I will try to keep up and update pa hanggang makakaya ko. Since nagsstart na yung school, siguro naman naiintindihan niyo.

Sorry din kung I made you cry (sana, lol) gusto ko lang ng iyakan ngayon HAHAHAHAHAHAHAHAHA