Stay | Han Jisung

142

The war has ended.

Kasabay ng pagbigkas ni Wonho ng tatlo, ang pagbaril ng mga pulis sa kamay niyang may hawak sa baril na dapat niyang ipuputok sa ulo ni Jisung.

Pero nawala sila sa balance at parehas silang nahulog ni Jisung mula sa bubong hanggang sa baba.

Huli na para saluhin sila kaya sumalubong ang malamig at matigas na lapag sa kanila. Buti nalang at isang floor lang ang binagsak nila.

I ran as fast as I could para makarating kay Jisung non. But before I could reach him, nahatak na ako papalayo kasi delikado pa raw ang sitwasyon.

Sinalubong ako ng Meys na silang tumawag ng mga pulis. Planado nila ito simula palang. Dineretsyo nila ako sa kotse para makapunta agad sa pinakamalapit na ospital.

Bago 'yon, nakita ko mismo sa mata ko ang pagbagsak ng MX. Ngayon, kailangan nilang pagbayaran ang mga ginawa nila. At sisisguraduhin naming mabubulok na talaga sila sa kulungan.

Kahit na ganon, hindi ko magawang maging masaya.

Ito nanaman kaming lahat at nagkukumpol sa ospital. Lahat ng Strays ay kritikal ang sitwasyon pero si Jisung ang pinakamalala.

Dineretsyo siya sa operating room. Nag-aagaw buhay nanaman siya.

He lose a lot of blood mula sa dalawang gun shots niya. He also broke some bones mula sa pagkahulog niya. And has to stitch some wounds na nasa leeg niya galing sa wire na tinali ni Wonho sa kaniya.

Nakita ko iyon kahit na napadaan lang siya kanina sa akin tulak tulak papuntang operating room and wala akong ibang nagawa kung hindi ay titigan siya.

I was so lost. Hindi ko alam kung sino ang uunahin kong puntahan. Kahit sarili ko, I need my wounds to be treated. Lahat kami nagkakagulo. I stand here helplessly.

Kasalanan ko to. Sabihin man nilang hindi, hindi ko mapigilang sisihin ang sarili ko.

Kung hindi lang sana ako sumama sa barkada nila, kung nag-ingat lang ako, kung nakinig ako ng mabuti, kung nag-isip lang ako ng tama, hindi mangyayari to.

"Riley..."

Natigilan ako. I know that voice, the voice I wanted to hear sa panahong ganito.

Dahan-dahan kong hinarap kung saan nanggaling ang boses. Pagkakita ko, I can't help but to cry again.

"Mama!" I cried like a child and ran towards her just like in the movies. She's all that I need, my mental and physical support.

Sinalubong niya ako ng yakap. Binaon ko ang mukha ko sa leeg niya and sobbed louder as she creased my back to calm me down.

"Okay lang umiyak, mas gagaan ang pakiramdam mo." Her soft voice soothed me. Imbis na umiyak, tumigil ako.

"I---" She cut me off.

"I know. Hindi mo na kailangan ikwento, Jean told me. I will understand what happened. Just thank God you're all safe."

She patted my head just like a lullaby and I started to close my eyes.

"Everything is alright now, we'll handle the rest."

That's the last words I heard as I fell asleep in her arms.

---

Dinilat ko ang mga mata ko at sumalubong sa akin ang maliwanag na ilaw. Weird, I always turn off my lights before sleeping.

My bed also feels different. Napatayo agad ako sa hinihigaan ko. Paglibot ko ng tingin ko, I remembered everything just like a flashback. Shit, nasa ospital nga pala kami.

My head hurts like hell, nabigla ko ata ang tayo ko. Meron rin akong mga nakasabit sa kamay ko at may mga bandage sa ulo at braso ko.

"Glad you're awake." Napatingin ako sa may sofa and saw Avery na kakagising lang. "Umalis lang si Tita saglit, may sinundo lang."

I don't know what to say, sobrang nanghihina ako. "Gaano na ako katagal natutulog." I asked mindlessly.

Avery looked up, nag-iisip. "Almost three days. Sabi ng mga doktor stress and fatigue raw."

Three days? "Fuck! Where's Jisung!" Tatayo na sana ako but Ave's too fast to notice kaya napahiga ulit ako.

"He's fine, nasa kabilang kwarto lang siya. Hindi pa siya gising pero he will daw sooner or later. Let him rest." Avery assured pero hindi pa yon sapat para patigilin ako.

"No, I want to see him." Matigas na sabi ko.

"Riley wag na makulit, you clearly need rest."

"Avery, I've slept for three days. That's enough rest. I need to see Jisung."

Avery sighed and mouthed her soft, "Alright." kaya I smiled in victory.

She helped me papunta sa kabilang kwarto, where Jisung is, and excused herself agad pagkatapos niya akong tulungan umupo sa tabi ng bed.

I looked at him. May benda siya sa ulo at sa leeg. He has stitches in his arms and leegs. And bandages are all over is body. He looked so wreaked.

Ang vulnerable niyang tignan. He makes me want to be by his side forever, hanggang sa makakaya ko.

I held his hand tightly. "Bub, can you hear me?" I've got no answer but I still continued.

"Ang tagal mo nang natutulog, for sure nagagalit na si Tita kasi hindi ka pa naghuhugas ng plato. Tapos the univ dance is approaching, hahayaan mo ba talaga akong pumunta na walang kadate?" I joked around to stop my tears from falling but I can help crying.

"Gising na uy, pag hindi ka pa gumising you'll lose me sige ka." Para akong tangang kinakausap ang sarili ko but I didn't care. I find comfort mula kay Jisung in every way.

"I don't get to say this often but I love you. I love you so much that I can't afford to lose you."

I held his hand tighter, "Kaya wake up na please."

I heard three knocks from the door and I saw my mother smiling at me. "Sorry to bother pero someone wants to see you."

Kinunotan ko ng noo si Mama, "Sino ma?"

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang taong naglakad papunta sa likod ni Mama.

"Papa!" I softly screamed and run towards him to give him a big hug. I missed him and I let my actions say so.

"Kailan ka pa nakauwi? Hindi mo sinabi." I asked.

"Namiss kita, bawal bang umuwi?" Napanguso ako and bumitaw sa yakap.

"Liar." Parang batang sabi ko.

Sumeryoso tuloy ang mga mukha nila kaya binalot ako ng kaba. "You have something to tell me?"

"Usap tayo?" My mother asked back at napatango nalang ako.

I tried to stay positive but from my parent's eyes, I know it's not good news.