(ဥက္ကဌရဲ့အရင်ယောက်ျားကပြောတယ် သူကအနက်ရောင်ကြာပွင့်လေးပါတဲ့)

အခန်း(၈၀) လက်တွဲပြီးလမ်းဖြတ်ရအောင် နော်

နွေးထွေးသော နေရောင်ခြည်က မှန်ပြတင်းပေါက်အားဖြတ်ကျော်ကာ အဖြူရောင်အိပ်ရာပေါ်သို့ ဖြာကျနေသည်။

အိပ်ရာပေါ်ရှိအိပ်ပျော်နေသော လူက နေအလင်းရောင်ကြောင့် လှုပ်ရှားလာပြီး မျက်လုံးလည်း ပွင့်လာသည်။

ဝမ်နျဲ့နျန်က တောက်ပစွာထွန်းလင်းလာသော နေရောင်ခြည်ကြောင့်နိုးလာပြီး စူးရှသောအလင်းရောင်ကိုလက်နဲ့ ကာရင်း ဝေဝါးနေသည့်မျက်လုံးကို လက်ဖြင့် ပွတ်လိုက်သည်။

ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ အတွေးတစ်ခုက သူ့ခေါင်းထဲသို့ တိုးဝင်လာပြီး အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေသည့် ခံစားချက်တွေလည်း ပျောက်သွားကာ သူ့အနောက်က နေရာအား လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

ထင်သည့်အတိုင်း လစ်လပ်နေသည့် အိပ်ရာတစ်ဖက်ခြမ်း၌ ခြုံထားတဲ့စောင်မှ လွဲ၍ ဘယ်သူမှလည်း ရှိမနေပေ။

'မရှိတော့ဘူး။ ကုယျန်ရှန်း ထွက်သွားပြီ ... '

ဝမ်နျဲ့နျန် အိပ်နေရာမှထထိုင်လိုက်ပြီး လုံးထွေးပြီးကျန်ရစ်နေသော စောင်မှလွဲ၍ လူမရှိလို့ အေးစက်နေသည့် သူ့ဘေးကနေရာကို လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

***

" မဒမ် နိုးလာပြီလား။ ကောင်းသော မနက်ခင်းပါ ။ မဒမ်အတွက် စွပ်ပြုတ်လည်း အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။"

အန်တီလန်က ဝမ်နျဲ့နျန်အဖို့ စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်ကိုဗန်းထဲထည့်ပြီး အခန်းထဲသွားပို့ပေးဖို့ ပြင်ထားပေမယ့် သူလှေကားပေါ်မတက်ခင်မှာပဲ အိမ်ပေါ်ထပ်ကဆင်းလာသည့် ဝမ်နျဲ့နျန်ကြောင့် နှုတ်ဆက်စကားဆိုလိုက်သည်။

"မဒမ် .  . ထမင်းစားခန်းထဲမှာ စောင့်နေနော်။ အန်တီလန် သခင်မကြီးကို မနက်စာစားဖို့ သွားခေါ်လိုက်အုံးမယ်"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ"

အန်တီလန်က ဝမ်နျဲ့နျန်ကိုပြောပြီးနောက် အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားသည်။
ဝမ်နျဲ့နျန်က ထမင်းစားခန်းထဲသို့ မသွားသေးဘဲ ဧည့်ခန်းဘက်သို့ အရင်သွားလိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာလည်း ဘယ်သူ့ကိုမှမတွေ့ရတော့ ဝမ်နျဲ့နျန်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေက အနည်းငယ် မှိုင်းညို့သွားသည်။