UNTIL SUNSET [Part One] [COMPLETED] editing...

113

𝗖𝗛𝗔𝗣𝗧𝗘𝗥 𝗢𝗡𝗘 𝗛𝗨𝗡𝗗𝗥𝗘𝗗 𝗧𝗛𝗜𝗥𝗧𝗘𝗘𝗡

Renzo's POV

"𝗛𝗶𝗻𝗱𝗶 𝘀𝗶𝘆𝗮 𝗮𝗺𝗽𝗼𝗻!"

"𝗥𝗲𝗮𝗹𝗹𝘆? 𝗪𝗵𝗮𝘁𝗲𝘃𝗲𝗿. 𝗚𝗶𝘃𝗲 𝗺𝗲 𝘁𝗵𝗲 𝗮𝗻𝘁𝗶𝗱𝗼𝘁𝗲."

parang ibang tao na ang kasama namin ngayon, iba na ang aura nila.

She's calm but her aura shouts authority and power.

Nakita namin mula sa Screen kanina kung paano nila niligtas ang tatlong bata. Hindi ko alam saan nila nakuha ang mga taong yun. Ang mga abilidad nila ay hindi basta basta.

"𝗠𝗮𝗻𝗶𝗴𝗮𝘀 𝗸𝗮 𝗵𝗮𝗵𝗮𝗮𝗵𝗮 𝗦𝗮𝗺𝗽𝘂𝗻𝗴 𝗺𝗶𝗻𝘂𝘁𝗼 𝗻𝗮𝗹𝗮𝗻𝗴 𝗮𝘆 𝗺𝗮𝗹𝗮𝗹𝗮𝗴𝘂𝘁𝗮𝗻 𝗻𝗮 𝗮𝗻𝗴 𝘁𝗮𝘁𝗹𝗼𝗻𝗴 𝘆𝗮𝗻 𝗻𝗴 𝗯𝘂𝗵𝗮𝘆, 𝗵𝗶𝗻𝗱𝗶 𝗸𝗮𝗯𝗮 𝗻𝗮𝗯𝗮𝗯𝗮𝗵𝗮𝗹𝗮? 𝗢 𝘀𝗮𝗱𝘆𝗮𝗻𝗴 𝗻𝗮𝗴𝗽𝗮𝗽𝗮𝗻𝗴𝗴𝗮𝗽 𝗸𝗮𝗹𝗮𝗻𝗴?"tumaawang saad ni Kim--Blythe pero napatigil din siya ng ngumisi si Tears.

"𝗣𝗲𝗿𝗼 𝗮𝗻𝗴 𝗸𝗮𝗽𝗮𝘁𝗶𝗱 𝗺𝗼, 𝗺𝗮𝗺𝗮𝗺𝗮𝘁𝗮𝘆 𝗻𝗮 𝗽𝗮𝗴𝗸𝗮𝗹𝗶𝗽𝗮𝘀 𝗻𝗴 𝗹𝗶𝗺𝗮𝗻𝗴 𝗺𝗶𝗻𝘂𝘁𝗼. 𝗣𝗮𝗮𝗻𝗼 𝗯𝗮 𝘆𝗮𝗻? 𝗚𝘂𝘀𝘁𝗼 𝗺𝗼 𝗯𝗮𝗻𝗴 𝗽𝗮𝘂𝗻𝘁𝗶-𝘂𝗻𝘁𝗶𝗶𝗻 𝗻𝗮𝘁𝗶𝗻? 𝗜𝗽𝗮𝗽𝗮𝗸𝗶𝘁𝗮 𝗸𝗼 𝘀𝗮𝘆𝗼 𝗸𝘂𝗻𝗴 𝗻𝗮𝘀𝗮𝗮𝗻 𝗮𝗻𝗴 𝗽𝘂𝘀𝗼 𝗻𝗶𝘆𝗮."

"𝗧𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗻 𝗺𝗼 𝗵𝗮𝘄𝗮𝗸 𝗸𝗼 𝗮𝗻𝗴 𝗺𝗴𝗮 𝗸𝗮𝗶𝗯𝗶𝗴𝗮𝗻 𝗺𝗼, 𝗺𝗮𝗱𝗮𝗺𝗶 𝗮𝗻𝗴 𝗺𝗮𝘄𝗮𝘄𝗮𝗹𝗮 𝘀𝗮𝘆𝗼 𝗽𝗲𝗿𝗼 𝘀𝗮𝗮𝗸𝗶𝗻 𝗶𝘀𝗮 𝗹𝗮𝗻𝗴."

"𝗧𝗿𝘆 𝘁𝗵𝗲𝗻."kumuha si Tears ng kutsilyo at kita kung kumikinang pa iyon. "𝗜𝗯𝗶𝗯𝗶𝗴𝗮𝘆 𝗺𝗼 𝗮𝗻𝗴 𝗹𝘂𝗻𝗮𝘀 𝗼 𝗸𝘂𝗸𝘂𝗻𝗶𝗻 𝗸𝗼 𝗮𝗻𝗴 𝗽𝘂𝘀𝗼 𝗻𝗶𝘆𝗮 𝘀𝗮 𝗵𝗮𝗿𝗮𝗽𝗮𝗻 𝗺𝗼 𝗺𝗶𝘀𝗺𝗼, 𝗺𝗮𝗺𝗶𝗹𝗶 𝗸𝗮."nakita ko naman ang pagdadalawang isip ng Ni Blythe pero sa huli kumuha ito ng kulay Blue na nasa maliit na bote.

"𝗜𝗯𝗶𝗴𝗮𝘆 𝗺𝗼 𝗸𝗮𝘆 𝗗𝗼𝗻𝗻𝗶𝘅."utos ni Tears kaya lumapit naman si Donnix at kinuha ang gamot saka tumakbo pabalik sa tatlong bata na nagiging voilet na.

Hindi man lang sila kakikitaan ng pag-aalala para sa mga bata--para sa amin. They are emotionless.

"𝗡𝗴𝗮𝘆𝗼𝗻 𝗴𝗮𝗺𝘂𝘁𝗶𝗻 𝗺𝗼 𝗮𝗻𝗴 𝗸𝗮𝗽𝗮𝘁𝗶𝗱 𝗸𝗼!"

"𝗪𝗵𝘆 𝘄𝗼𝘂𝗹𝗱 𝗜 𝗱𝗼 𝘁𝗵𝗮𝘁? 𝗛𝗶𝗻𝗱𝗶 𝗸𝗼 𝗽𝗮 𝗻𝗴𝗮 𝗮𝗹𝗮𝗺 𝗸𝘂𝗻𝗴 𝗲𝗲𝗽𝗲𝗸𝘁𝗼 𝗮𝗻𝗴 𝗯𝗶𝗻𝗶𝗴𝗮𝘆 𝗺𝗼 𝗲𝗵."

Kita kung namumula na talaga si Blythe sa galit, nanlilisik ang mata nito.

"𝗔𝘆𝗼𝘀 𝗻𝗮 𝗧𝗲𝗮𝗿𝘀, 𝗯𝘂𝗺𝗮𝗯𝗮𝗹𝗶𝗸 𝗻𝗮 𝘀𝗶𝗹𝗮 𝘀𝗮 𝗱𝗮𝘁𝗶."sigaw ni Seven kaya napatingin kami sa tatlong batang walang malay, bumabalik na nga ang dati nilang kulay.

"𝗡𝗴𝗮𝘆𝗼𝗻 𝗻𝗮𝗺𝗮𝗻 𝗮𝘆 𝗶𝗯𝗶𝗴𝗮𝘆 𝗺𝗼 𝘀𝗶 𝗠𝗶𝗻𝘁 𝘀𝗮𝗮𝗺𝗶𝗻."utos ni Tears.