UNTIL SUNSET [Part One] [COMPLETED] editing...

EPILOGUE

renzo's POV

Naramdaman kung sumasakit ang lalamunan ko kaya napamulat ako at tumambad saakin ang nakakasilaw na ilaw. Napabangon ako at puro puti ang nakikita ko. Nasa Ospital ako? Anong-----Wife!

"𝗕𝗮𝗸𝗶𝘁 𝗮𝗻𝗱𝗶𝘁𝗼 𝗮𝗸𝗼? 𝗛𝗮𝗵𝗮𝗻𝗮𝗽𝗶𝗻 𝗸𝗼𝗽𝗮 𝘀𝗶 𝗦𝘂𝗻𝘀𝗲𝘁."sabi ko saka balak sanang kunin ang mga nakakabit saakin pero biglang may pumigil at ng tingnan si Seven iyon, mamumugto ang mga mata nito at halatang walang tulog.

"𝗠𝗮𝗴𝗽𝗮𝗵𝗶𝗻𝗴𝗮 𝗸𝗮."

"𝗡𝗮𝗵𝗮𝗻𝗮𝗽 𝗻𝗮𝗯𝗮 𝘀𝗶𝘆𝗮? 𝗛𝗶𝗻𝗱𝗶 𝗻𝗶𝘆𝗼 𝗺𝗮𝗻 𝗹𝗮𝗻𝗴 𝗮𝗸𝗼 𝗴𝗶𝗻𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴. 𝗠𝗶𝘀𝘀 𝗻𝗮 𝗺𝗶𝘀𝘀 𝗸𝗼𝗻𝗮 𝘀𝗶𝘆𝗮."excited na akong makita siya. "𝗦𝗲----"natigil ako ng makita siyang umiiyak. Agad bumukas ang pinto at agad nilang nilapitan si Seven.

"𝗛𝗲𝘆 𝗮𝗻𝗼𝗻𝗴 𝗻𝗮𝗻𝗴𝘆𝗮𝘆𝗮𝗿𝗶? 𝗦𝗲𝘃, 𝗯𝗮𝗸𝗶𝘁 𝗸𝗮 𝘂𝗺𝗶𝗶𝘆𝗮𝗸? 𝗦𝗮𝗯𝗶𝗵𝗶𝗻 𝗻𝗶𝘆𝗼 𝗻𝗮𝗺𝗮𝗻 𝘀𝗮𝗸𝗶𝗻 𝗸𝘂𝗻𝗴 𝗻𝗮𝘀𝗮𝗮𝗻 𝗻𝗮 𝘀𝗶----"

"𝗦𝘂𝗻𝘀𝗲𝘁 𝗶𝘀 𝗴𝗼𝗻𝗲........𝗮𝗻𝗱 𝘀𝗵𝗲 𝘄𝗶𝗹𝗹 𝗻𝗲𝘃𝗲𝗿 𝗰𝗼𝗺𝗶𝗻𝗴 𝗯𝗮𝗰𝗸." Sigaw nito dahilan para matigilan ako. Parang pati paghinga ko ay tumigil nadin. Naguunahan ng tumulo ang luha ko.

"𝗞𝗮𝗶𝗹𝗮𝗻𝗴𝗮𝗻 𝗽𝗮𝗯𝗮𝗻𝗴 𝘂𝗹𝗶𝘁-𝘂𝗹𝗶𝘁𝗶𝗻 𝗽𝗮𝗿𝗮 𝗺𝗮𝗶𝗻𝘁𝗶𝗻𝗱𝗶𝗵𝗮𝗻 𝗺𝗼! 𝗣𝗮𝘁𝗮𝘆 𝗻𝗮 𝘀𝗶𝘆𝗮. 𝗣𝗮𝘁𝗮𝘆 𝗻𝗮. 𝗪𝗮𝗹𝗮 𝗻𝗴 𝗺𝗮𝘆 𝗻𝗮𝗵𝗮𝗻𝗮𝗽 𝗻𝗮 𝗸𝗮𝘁𝗮𝘄𝗮𝗻 𝗱𝗼𝗼𝗻 𝗱𝗮𝗵𝗶𝗹 𝗻𝗮𝗴𝗸𝗮𝗴𝘂𝘁𝗮𝘆-𝗴𝘂𝘁𝗮𝘆 𝗻𝗮 𝘀𝗶𝗹𝗮 𝘀𝗮 𝗽𝗮𝗴𝘀𝗮𝗯𝗼𝗴. 𝗡𝗴𝗮𝘆𝗼𝗻 𝘂𝘂𝗹𝗶𝘁𝗶𝗻 𝗸𝗼𝗽𝗮 𝗯𝗮? 𝗧𝗮𝗺𝗮 𝗻𝗮 𝗥𝗲𝗻𝘇, 𝗮𝗻𝗴 𝘀𝗮𝗸𝗶𝘁 𝘀𝗮𝗸𝗶𝘁 𝗻𝗮 𝗸𝗮𝘀𝗶. 𝗠𝗮𝗮𝘄𝗮 𝗸𝗮 𝗻𝗮𝗺𝗮𝗻 𝘀𝗮 𝘀𝗮𝗿𝗶𝗹𝗶 𝗺𝗼 𝗮𝘁 𝘀𝗮𝗮𝗺𝗶𝗻, 𝗵𝘂𝘄𝗮𝗴 𝗸𝗮𝗻𝗮𝗻𝗴 𝘂𝗺𝗮𝘀𝗮 𝗻𝗮 𝗺𝗮𝘆 𝗯𝗮𝗯𝗮𝗹𝗶𝗸 𝗽𝗮 𝗻𝗮 𝗦𝘂𝗻𝘀𝗲𝘁 𝗮𝘁 𝗧𝗿𝘂𝗻𝘅𝘅, 𝘄𝗮𝗹𝗮 𝗻𝗮 𝘀𝗶𝗹𝗮. 𝗪𝗮𝗹𝗮 𝗻𝗮! 𝗡𝗴𝗮𝘆𝗼𝗻 𝗻𝗮𝗶𝗶𝗻𝘁𝗶𝗻𝗱𝗶𝗵𝗮𝗻 𝗺𝗼𝗻𝗮 𝗼 𝗸𝗮𝗶𝗹𝗮𝗻𝗴𝗮𝗻 𝗸𝗼𝗽𝗮𝗻𝗴 𝘂𝗹𝗶𝘁𝗶𝗻? 𝗔𝗻𝗴 𝘀𝗮𝗸𝗶𝘁 𝘀𝗮𝗸𝗶𝘁 𝗻𝗮 𝗥𝗲𝗻𝘇, 𝗵𝗶𝗻𝗱𝗶 𝗺𝗼 𝗮𝗹𝗮𝗺 𝗮𝗻𝗴 𝗽𝗶𝗻𝗮𝗴𝗱𝗮𝗮𝗻𝗮𝗻 𝗻𝗮𝗺𝗶𝗻 𝗻𝗶𝘁𝗼𝗻𝗴 𝗻𝗮𝗸𝗮𝗿𝗮𝗮𝗻𝗴 𝗶𝘀𝗮𝗻𝗴 𝗹𝗶𝗻𝗴𝗴𝗼 𝗵𝗮𝗯𝗮𝗻𝗴 𝗶𝗸𝗮𝘄 𝗮𝘆 𝗻𝗮𝘁𝘂𝘁𝘂𝗹𝗼𝗴 𝗹𝗮𝗻𝗴 𝗿𝗶𝘁𝗼. 𝗟𝗮𝗵𝗮𝘁 𝗻𝗴 𝗽𝘄𝗲𝗱𝗲𝗻𝗴 𝗺𝗮𝗵𝗶𝗻𝗴𝗮𝗻 𝗻𝗴 𝘁𝘂𝗹𝗼𝗻𝗴 𝗮𝘁 𝘀𝗮𝗺𝗯𝗮𝗵𝗶𝗻 𝗹𝗮𝗵𝗮𝘁 𝗻𝗴 𝗗𝗶𝘆𝗼𝘀 𝗮𝘆 𝗴𝗶𝗻𝗮𝘄𝗮 𝗻𝗮 𝗻𝗮𝗺𝗶𝗻 𝗽𝗮𝗿𝗮 𝗺𝗮𝗵𝗮𝗻𝗮𝗽 𝘀𝗶𝗹𝗮 𝗽𝗲𝗿𝗼 𝘄𝗮𝗹𝗮. 𝗪𝗮𝗹𝗮 𝗸𝗮𝗺𝗶𝗻𝗴 𝗻𝗮𝗸𝗶𝘁𝗮. 𝗡𝗮𝗽𝗮𝗸𝗮𝗿𝗮𝗺𝗶𝗻𝗴 𝗱𝗮𝗮𝗻𝗮𝗻 𝗻𝗴 𝘁𝘂𝗯𝗶𝗴 𝗮𝗻𝗴 𝗻𝗮𝗻𝗱𝘂𝗻 𝘀𝗮 𝗹𝘂𝗴𝗮𝗿 𝗮𝘁 𝗵𝗶𝗻𝗱𝗶 𝗻𝗮𝗺𝗶𝗻 𝗮𝗹𝗮𝗺 𝗸𝘂𝗻𝗴 𝘀𝗮𝗮𝗻𝗴 𝗱𝗮𝗮𝗻 𝘀𝗶𝗹𝗮 𝗻𝗮𝗽𝗮𝗱𝗽𝗮𝗱. 𝗦𝗮 𝗶𝘀𝗮𝗻𝗴 𝗹𝗶𝗻𝗴𝗴𝗼𝗻𝗴 𝗻𝗮𝘁𝘂𝘁𝘂𝗹𝗼𝗴 𝗸𝗮 𝗱𝗶𝘆𝗮𝗻. 𝗛𝗶𝗻𝗮𝗵𝗮𝗻𝗮𝗽 𝗻𝗮𝗺𝗶𝗻 𝘀𝗶𝗹𝗮 𝗽𝗲𝗿𝗼 𝗽𝗮𝗹𝗮𝗴𝗶𝗻𝗴 𝘄𝗮𝗹𝗮. 𝗡𝗴𝗮𝘆𝗼𝗻 𝗺𝗮𝘆 𝘁𝗮𝗻𝗼𝗻𝗴 𝗸𝗮𝗽𝗮?" Namamaos na sigaw ni Seven sa mukha ko at ang tanging nagawa ko lang ay umiling at umiyak nanaman.