စူပါစတားတစ္ေယာက္၏ဆႏၵ / စူပါစတားတစ်ယောက်၏ဆန္ဒ

အခန္း (၇၅.၃)

အခန္း (၇၅.၃) – Kabedon~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဘယ္အဖြဲ႕လိုက္႐ိုက္သည့္ဇာတ္ဝင္ခန္းမွာမဆို အဓိကအာရံုစိုက္သည့္ေနရာေတာ့ အၿမဲတမ္းရွိသည္။ ဒီအခန္းမွာေတာ့ ရႊယ့္က်ားက်ယ္က လံုးဝကို အဓိကဇာတ္ေဆာင္တစ္ေယာက္နီးနီးဆိုတာ ေသခ်ာသည္။ ဒါေၾကာင့္ ရံုရွီ၏သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက အရမ္းအေရးႀကီးသည္ – သူ႔ဖက္က အေျခအေနတစ္ခုလံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားပီး ၾကည့္ရႈသူေတြကို နစ္ေမ်ာသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္မလားဆိုတာပင္။

ေပၚရွီဝမ္၏သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ႏွင့္ ရန္ရႈက်ီ၏သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက အဲ့ေလာက္ႀကီးအေရးမႀကီးေပ။ ရံုရွီကသာ ေသာ့ခ်က္ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းပီးသြားသည္ႏွင့္ မိတ္ကပ္ဆရာမက ႐ိုက္ကြင္းထဲလ်င္ျမန္စြာဝင္လာပီး လိုအပ္သည့္ေနရာေတြကို ျပန္ျပင္ေပးေနတဲ့ခ်ိန္ ဒါ႐ိုက္တာယြမ္ကေတာ့ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ ႐ိုက္ကူးထားသည္အား ျပန္ၾကည့္ေနသည္။

သူသည္ အစအဆံုး၅ႀကိမ္တိုင္တိုင္ၾကည့္ပီးမွ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သက္ျပင္းတိုးတိုးေလးခ်လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူသည္ ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္ပီး ေျပာသည္။ : "ရန္ရႈက်ီက တစ္ျဖတ္ျပန္႐ိုက္ရမယ္ ဒါဆိုရင္ ဒီအခန္းက အဆင္ေျပပီ!"

ဒီစကားက ရံုရွီနားထဲေရာက္သြားေတာ့ သူသည္ အံ့ၾသစြာျဖင့္ ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္ပီး ဒါ႐ိုက္တာယြမ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေပၚရွီဝမ္ႏွင့္မာခ်ီတို႔ကလည္း ဒါ႐ိုက္တာယြမ္ကို အံ့အားသင့္စြာၾကည့္လိုက္ၾကေပမယ့္ ရန္ရႈက်ီကေတာ့ မတတ္သာစြာေခါင္းညိမ့္လိုက္ပီး တစ္ျဖတ္ျပန္႐ိုက္ကူးဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။

ဒါ႐ိုက္တာယြမ္ႏွင့္၃ရက္တည္းသာ အတူပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရေသးေပမယ့္ ဒါ႐ိုက္တာယြမ္က အခန္းဆက္ရွည္႐ိုက္ကူးနည္းကို အသံုးျပဳရတာ ပိုသေဘာက်မွန္း ရံုရွီသိေနပီျဖစ္သည္။

တစ္ျခားေသာပညာသားပါမႈကို စိတ္စြဲလမ္းသည့္ဒါ႐ိုက္တာေတြအမ်ားႀကီးႏွင့္ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ဒါ႐ိုက္တာယြမ္၏အခန္းဆက္ရွည္႐ိုက္ကူးခ်က္က အဲ့ေလာက္ႀကီးထိရွည္တယ္လို႔ ယူဆ၍မရ။ အရွည္ဆံုးမွ ၄မိနစ္ကေန ၅မိနစ္ေလာက္သာရွည္သည္။ ပညာသားပါမႈကို စိတ္စြဲလမ္းသည့္ တစ္ျခားေသာဒါ႐ိုက္တာတစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ အခန္းဆက္ရွည္႐ိုက္ကူးခ်က္တစ္ခုက မိနစ္၄၀ကေန မိနစ္၅၀ေလာက္အထိေရာက္သြားႏိုင္ပီး ၾကားထဲမွလံုးဝရပ္တန္႔ျခင္းမရွိေပ။