#សំណព្វចិត្តសាតាន
ភាគទី១៧៖ ( ភាគពិសេស[18+] )
᯽ជុងហ្គុក ចនអេឡិចស៊េនឌ័រ
᯽ជីមីន ផាកឡាវីដៀន
រីករាយក្នុងការអាន <3
ជីមីនដកដង្ហើមធំ ឡើងទៅជាន់ខាងលើវិញ ដែរជាបន្ទប់របស់រាងក្រាស់ ដើម្នីធ្វើតាមសម្តីរបស់គេ យ៉ាងណាសន្យាជាមួយគេហើយ មិនអាចក្បត់បានទេ ក៏សង្ឃឹមថាគេនឹងប្រណីខ្លះ កុំធ្វើបាបគេខ្លាំងពេក ដូចកាលលើលមុនដែរប្រើមាត់មកបញ្ជូនថ្នាំសម្រើបចូលមាត់របស់គេទៅបានហើយ
រាងតូចកាន់កន្សែងចូលបន្ទប់ទឹក ដើម្បីជម្រះខ្លួនអោយបានស្អាត ពេលនេះខួរក្បាលកំពុងគិតតែរឿងមួយមុខគត់ ថាគួរធ្វើបែបណា តើអាចរកល្បិចមកគេចគេពីរឿងមួយនេះបានឬអត់ គិតសព្វៗគ្រប់រឿង គេត្រូវតែចាញ់បុរសម្នាក់នេះរហូតអ៊ីចឹងមែនទេ? គេយកឈ្នះខ្លួនបានរហូត ចាំមើលចុះ មិនយូរទេ គេនឹងបង្រ្កាបអាភាពកំណាចរបស់សាតានម្នាក់នេះ
ប្រើរយៈពេលមិនដល់កន្លះម៉ោងនោះទេក្នុងការជម្រះទឹកអោយបានរួចរាល់ រាងតូចដើរចេញពីក្នុងបន្ទប់ទឹកដោយមានកូនកន្សែងតូចនៅក្នុងដៃ ដើម្បីជូតសក់របស់ខ្លួនឯងអោយបានស្ងួតល្អហើយ ទើបងាកមករកខោអាវដែរត្រូវពាក់ម្តង
«តើខ្ញុំមានខោអាវឯណាសម្រាប់ពាក់?បើត្រូវបានគេចាប់មកដោយមិនបានត្រៀមទុក បុរសម្នាក់នេះដាច់ចិត្តដាក់ខ្ញុំពេកទេដឹង?លុយមានរាប់សែនមឺុនដុល្លារ ហេតុអីគ្រាន់តែខោអាវពាក់សម្រាប់ខ្ញុំក៏គ្មាន?» ជីមីនក្រែលេកមើលនៅជុំវិញខ្លួន ក្រែងលោគេមានចិត្តទិញសម្លៀកបំពាក់សម្រាប់ខ្លួន ចង់អោយគេស្រាតចុះទៅតែម្តងឬយ៉ាងមិច បើគ្មានខោអាវស្លៀកផងនោះ
«អូហ៍ តើនេះជាខោអាវសម្រាប់ខ្ញុំពិតទេ?» រាងតូចដើរមកជិតខោអាវមួយនោះ យកវាមកកាន់ក្នុងដៃ និងលាវាឡើងមក ចង់ដឹងថាវាមានទំហំបិុនខ្លួនឬក៏អត់ ក៏យកមកដាក់លើខ្លួន ខោអាវនេះវាមានទំហំតូចបិុនរូបគេពិតមែន ប៉ុន្តែហេតុអីទិញខោអាវបែបនេះអោយគេពាក់?អត់មានជាខោកាប៊យទេឬយ៉ាងមិច?មិចក៏មានតែខោខ្លី អាវរលុងសឹងតែមើលឃើញគ្រឿងក្នុងបែបនេះ
«បុរសម្នាក់នេះរោគចិត្តលំដាប់វីអាយភីហើយ បើខ្ញុំមិនពាក់បានខោអាវឯណាស្លៀកចុះទៅជួបគេ ហើុយមានតែទ្រាំពាក់នឹងហើយ» ទីបំផុត ទាល់តម្រិះហើយ មានតែយកខោអាវដែរគេត្រៀមសម្រាប់ខ្លួនពាក់តែម្តងទៅ បើមិនពាក់មិនកើត ខ្លាចថាគេនឹងចេញសន្តានខ្លាមកគម្រាមខ្លួនទៀត
ក្រោយពេលរើបចំខ្លួនស្លៀកពាក់រួចរាល់ហើយ ជីមីនក៏សម្លឹងមើលខ្លួនឯងនៅក្នុងកញ្ចក់ ឃើញថាស្នាមជញ្ជក់របស់គេនៅលើករបស់ខ្លួននៅមិនទាន់រលុបបាត់នៅឡើយ ស្នាមនៅក្នុងរាត្រីដ៏សែនឃោឃៅដែរគេបានជះមកលើខ្លួន ចាំមិនភ្លេចទេពេលនោះ ឈឺខ្លួនក៏ឈឺ ចិត្តនេះក៏ឈឺខ្លាំង ព្រោះត្រូវលះបង់ភាពបរិសុទ្ធអោយបុរសម្នាក់នេះ បុរសដែរមិនទាន់ស្គាល់គេច្បាស់លាស់នៅឡើយ បុរសដែរត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាប្រធននៅក្នុងក្រុមហ៊ុនល្បីឈ្មោះ មុខជំនួញល្បីសុះសាយលំដាប់ពិភពលោក នៅពីមុខគេអាចជារាជបុត្រជិះសេះសដែរតែងជួយសង្រ្គោះ កុមារៗដែរខ្វះខាតតែអ្នកណាទៅដឹងថានៅខាងក្រោរឿងទាំងអស់នេះ គេជាមនុស្សឃោឃៅ ឈាមត្រជាក់ សម្លាប់មនុស្សមិនញញើតដៃ រឿងគ្រប់យ៉ាង ជីមីនមានចម្ងល់តាំងពីណាមជុនបានប្រាប់ថាមាន "រឿងមួយដែរអ្នកគ្រប់គ្នាមិនអាចដឹងពីគេនោះ" ត្រង់កន្លែងនេះធ្វើអោយគេមានចម្ងល់ទើបគេ ទៅសួរណាមជុនស្ងាត់ៗកំឡុងពេលលោកប៉ាមិនបានទៅជានួយខ្លួននោះ ពេលនេះបានដឹងហើយ ថាគេមិនមែនជាមនុស្សដែរគ្រប់គ្នាបានឃើញទេ តាមពិតគេគឺជាសាតាន អ្វីដែរគេកាន់តែច្បាស់ទៀតនោះគឺ ខ្លួនគេផ្ទាល់ជាអ្នកប្រាប់ខ្លួនថាគេជាសាតាន មិនមែនជាមនុស្សធម្មតាដូចអ្វីដែរអ្នកគ្រប់គ្នាគិត ឮហើយទើបកាន់តែច្បាស់ការ
«យ៉ាងណាឯងមិនសល់អ្វីស្រាប់ហើយ ភាពបរិសុទ្ធក៏គេបានឆក់យកទៅបាត់ហើយ ពេលនេះឯងប្រៀបដូចជាប្រុសកំដរសិ*របស់គេយ៉ាងអ៊ីចឹង ពេលណាគេចង់ គេក៏ធ្វើ ពេលណាគេអស់អារម្មណ៍គេប្រាកដជាទាត់ឯងចោល ណ្ហើយ ពេលណាគេព្រមដោះលែងក៏ពេលនោះទៅ យ៉ាងណាខ្ញុំមិនអាចគេចផុតពីគេស្រាប់ហើយ ហឹម~~» ក្រោយពេលឈរគិតប្រមូលបញ្ហាមកដាក់គិតអោយអស់ ទើបនឹកគិតអាណិតខ្លូនឯងប៉ុណ្ណា ជាតិមុនបានសាងបាបអ្វីជាមួយបុរសម្នាក់នេះខ្លះ ហេតុអីជាតិនេះគេត្រូវក្លាយជាបែបនេះ ដោយសារតែសាតានកំណាចម្នាក់នេះ?
ខណៈរាងតូចឈប់គិតបន្តទៅទៀត ដកដង្ហើមធំលែងខ្វល់បន្ត ក៏មើលម៉ោងនៅលើជញ្ជាំង ឃើញថាដល់ពេលកំណត់ដែររាងក្រាស់បានដាក់សំណើរមកកាន់ខ្លួនហើយ រាងតូចក៏ចុះមកខាងក្រោមដោយគ្មានកម្លាំងកំហែង ភ្នែកគិតតែមើលទៅត្រង់ ដើរចុះពីលើកាំជណ្តើរពីមួយកាំទៅមួយកាំជារឿយ ដូចមនុស្សគ្មានព្រលឹងនៅក្នុងខ្លួន
ខណៈនោះស្រាប់តែ វឹប...
«អ្នកប្រុសមិនកើតអ្វីទេហ៎េស?ហេតុអីដើរមិនប្រយ័ត្ន បើខ្ញុំមិនជួយទាន់ទេ អ្នកប្រុសប្រហែលជាត្រូវដួលរមៀលដូចបាល់ហើយ» រាងតូចចុះមិនបានប្រយ័ត្នក្រលាច់ជើងបិះនិងដួលទៅហើយ តែក៏មានជេក ដែរដើរកាត់នោះជួយទាន់ពេលវេលាកុំអីម្លេះពេលនេះ ជីមីនមិនដឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ
«អរគុណលោកជេកច្រើនហើយ សំណាងខ្ញុំហើយ ដែរបានលោកជួយ អម្បាញ់មិញនេះរវល់ភ្លឹកពេក ហិហិ» ជីមីនប្រឹងញញឹមអរគុណទៅកាន់ជេកវិញ មិញនេះរវល់គិតច្រើនពេក ទើបមិនបានប្រយ័ត្ន
«លើកក្រោយកុំគិតរឿងផ្តេសផ្តាសនៅលើកាំជណ្តើរវាមិនសុវត្ថិភាពទេ លើកក្រោយបើបែបនេះទៀត មិនដឹងមានអ្នកណាជួយអ្នកប្រុសទាន់ទេ» ជេកនិយាយទៅកាន់ជីមីន ដើម្បីកុំអោយគេមានលើកក្រោយទៀត ព្រោះតែបើធ្លាក់ដឹងតែធ្ងន់កហើយ ព្រោះកាំជណ្តើរផ្ទះនេះវែងណាស់ តែធ្លាក់ដឹងតែខ្ទិចហើយ មុខក្បាល ដៃជើងស្អីនឹង មិនសល់ទេ ជាតិនេះ
«បាទ អរគុណលោកម្តងទៀត បើអ៊ីចឹងខ្ញុំសុំទៅសិនហើយ» និយាយរួចជីមីនញញឹមស្រាលទៅកាន់ជេកជាការលា មុននឹងដើរគេចចេញទៅរកបន្ទប់ធ្វើការរបស់រាងក្រាស់ តែទៅយឺតប្រាកដណាស់ គេនឹងសួរដេញដោល ដូចជនជាប់ចោទជាមិនខាន ព្រោះគេជាមនុស្សគោរពេពេលវេលា គេមិនចូលចិត្តមនុស្សយឺតយ៉ាវទេ ព្រោះគេគិតថាទង្វើរដែរមនុស្សគ្រប់គ្នាមិនគោរពពេលវេលារបស់ខ្លួនឯងគឺជាទង្វើរមួយដែរគ្មានតម្លៃខ្លាំងបំផុត ទោះជាមនុស្សធំថ្នាក់ណាក៏ដោយ តែជាមនុស្សមិនគ្រប់ពេលវេលាគឺគេហៅថាជាមនុស្សដែរគ្មានតម្លៃហើយ
តុកៗៗៗៗ
«ចូលមក..» ក្រោយពេលដើរចុះមកដល់ជាន់ខាងក្រោមហើយនោះ រាងតូចក៏ធ្វើការគើទ្វារបន្ទប់ធ្វើការរបស់រាងក្រាស់ ក្រោយទទួលបានការអនុញ្ញាត ជីមីនក៏បើកទ្វារចូលទៅ
«មកដល់ហើយឬ?ឯងមកយឺតដប់នាទីហើយ រវល់ធ្វើស្អី?មកយឺតយ៉ាងនេះ» រាងក្រាស់សួរទៅកាន់ជីមីន ដោយភ្នែកមិនព្រមដកចេញពីកុំព្យូទ័រឡើយ
«ជណ្តើរភូមិគ្រឹះរបស់លោកវែងដូចឡើងឋានសួគ៌អញ្ចឹង ខ្ញុំចុះមកមិចនឹងទាន់ យឺតដប់នាទីវាមិនអីទេមែនទេ?គ្រាន់តែដប់នាទីសោះនឹង» ជីមីនដើរមកដាក់បង្គុយលើសាឡុងក្រោយពេលឃើញមាននំនៅលើតុជាច្រើននោះ ហើយក៏ហែកនំមួយកញ្ចក់ញាំុធ្វើមិនដឹង ទោះបីជាកំពុងមានក្រសែរភ្នែកកំពុងតែសម្លឹងមកកាន់គេយ៉ាងឃោឃៅក៏ដោយ ដដែលៗពេកលែងខ្លាចហើយ
(;´༎ຶٹ༎ຶ')
«មកណេស» គេនិយាយដោយសម្តីរឹងកំព្រឹស ទៅកាន់រាងតូច ចំណែកជីមីនក៏ស្តាប់តាម ដើរដោយកាន់កញ្ចប់នំមកជាមួយ
"ទាយមិនខុសទេ ចាំមើលអាបិុនេះប្រាកដជាហៅអញអោយឡើងអង្គុយលើភ្លៅទៀតពុំខាន" ជីមីនគិតក្នុងចិត្តពេលដើរមកដល់តុធ្វើការរបស់គេហើយនោះ អ្វីដែរបានគិតមិនខុសពិតមែន គេក៏បានហៅអោយខ្លួនអង្គុយពិតមែន
«អង្គុយត្រង់នេះមក» គេទះលើភ្លៅរបស់ខ្លួនឯងជាសញ្ញាតិចៗ អោយរាងតូចអង្គុយ ចំណែកជីមីនក៏ស្តាប់តាមឡើងទៅអង្គុយលើភ្លៅគេ ដោយមាត់នៅតែទំពារអត់ឈប់ជាមួយនឹងចំណីរបស់ខ្លួន
ជុងហ្គុកទម្លាក់ដៃម្ខាងពីកុំព្យូទ័រមកកាន់ចង្កេះមួយក្តាប់របស់រាងតូច ប្រើផ្លូវដង្ហើមរបស់ក្តៅៗរបស់ខ្លួនមកខ្ជាក់លើកញ្ចឹងកសខ្ចីរបស់រាងតូចតិចៗ ថែថើបពីលើកញ្ចឹងក ទាំងអ្នកដែរកំពុងត្រូវគេលូកលាន់ក៏នៅស្ងៀម ទំពារនំធម្មតា ព្រោះដឹងហើយត្រៀមខ្លួនរួចហើយ ថាគេប្រាកដជាធ្វើបែបនេះ
ជីមីនសម្លឹងមើលទៅលើកញ្ចក់អេក្រង់ របស់រាងក្រាស់ ថាគេធ្វើការអ្វីរាល់ដង ឃើញតែវាយទៅលើកុំព្យូទ័ររហូត មិនដែរលួសសោះហើយ
«នេះជាទិន្នន័យលក់ទំនិញមែនទេ?វ៉ាវ ទីផ្សាររបស់លោកគ្របដណ្តប់គ្រប់ប្រទេសច្រើន ដល់ម្លឹងឬ?» រាងតូចព្យាយាមបង្វែរ ព្រោះមិនចង់គិតរឿងដែរគេកំពុងឆ្មុលឈ្មក់និងកញ្ចឹងកនោះ តែមើលទៅគេដូចជាឈ្លក់វង្វេងកាន់តែខ្លាំងហើយ គេមិនតប តែបែរជាទាញកាយរបស់ជីមីនបង្វិលបែរមុខមករកខ្លួនវិញ
«កុំខ្វល់ពីរឿងផ្សេងអី ពេលនេះយើងត្រូវការឯង ឯងត្រូវតែតបស្នង...អឹម..» រាងក្រាស់ទាញរាងតូចបង្វិលមុខមករកខ្លួនរួចហើយក៏ចាប់ថើបឈ្មុលឆ្មក់លើកញ្ចឹងករបស់រាងតូច រហូតក៏ត្រឡប់មកនៅលើបបូរមាត់តូចរបស់ជីមីនវិញ កេប្រើអណ្តាតក្រឡាស់ទៅមកយ៉ាងបិុនប្រសប់ យកអណ្តាតដ៏សែនក្តៅគគុករបស់ខ្លួន ចូលទៅក្នុងក្រអូមមាត់របស់រាងក្រាស់ ធ្វើការថើបយ៉ាងរោលរាលនិងនាំរាងតូចអោយធ្លាក់ក្នុងណ្តៅតណ្ហាមួយនេះដែរយ៉ាងភ្លើតភ្លើន
«អឹម...ស្រៀវណាស់..» រាងក្រាស់ដកបបូរមាត់របស់ខ្លួនឯងចេញពីមាត់របស់រាងតូចអោយមានសេរីភាពបន្តមកដល់ខោដែរជាកន្លែងទើសទាល់សម្រាប់ពួកគេទាំងពីរ ទាញចេញនូវភាពទន់ជ្រាយរបស់រាងតូចចេញមកក្រៅ រួចដោតបញ្ចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់គេតែម្តង
រាងតូចមិនហ៊ានថ្ងូរចេញមកក្រៅឮៗឡើយ ទោះពេលនេះពិបាកទ្រាំនិងការបំបោសអង្អែលរបស់គេក៏ដោយចុះ ក៏មិនចង់បង្ហាញសម្លេងថ្ងូរចេញមកក្រៅដែរ ព្រោះគិតថាកាលដែរថ្ងូរឮៗចេញមកនេះ វាជារឿងមួយគួរអោយខ្មាស់បំផុត
«នៅតែតឹងណែន..អ្ហាស..ថ្ងូរអោយយើងឮមក..» រាងក្រាស់ជ្រប់ក្បាលខ្លួនទៅនឹងសុដន*របស់រាងតូច ចាប់ប្រថាប់បបូរមាត់ទៅលើចុងឈើរីរបស់រាងតូចខ្លាំងៗ ដើម្បីអោយរាងតូចបញ្ចេញសម្លេងនោះចេញមក ធ្វើអោយសិច*នេះកាន់តែជារាត្រីដែរគួរអោយចងចឍបំផុតលើសដើម
«អ្ហាស..អឹស..ខ្ញុំ..ឈឺណាស់..ហើយថែមទាំងស្រៀវទៀត..អ្ហាស» រាងតូចមិនអាចទប់សម្លេងថ្ងូរបានតទៅទៀតក៏ស្រែកថ្ងូរចេញមកដោយមិមអៀនខ្មាស់ ព្យាយាមស្រែកប្រាប់គេថាខ្លួនឈឺណាស់ ទោះដឹងថាគ្មានផលក៏ដោយ ក៏ចង់ប្រាប់អោយគេបានដឹងថាឈឺដែរ
រាងក្រាស់មិនមាត់អ្វីឡើយ ដំបូងតែងមានគំនិតចង់ធ្វើបាប តែពេលឮរាងតូចនិយាយបែបនេះក្នុងពេលនេះ គេបែរជាអាណិតហើយក៏ព្រមបន្ថយល្បឿនចង្កេះ ពីកម្រិតដប់មកដល់កម្រិតពីរវិញ ដោយការថើបមួយវិញសោតទៀត ក៏ធ្វើអោយរាងតូចមានអារម្មណ៍ថាពិបាកនោះ មកជាមានក្តីសុខនិងស្រួលទៅវិញ រាងតូចរំកិលចង្កេះចូលទៅកាន់ភាពរឹងមារបស់រាងក្រាស់យ៉ាងប្រហើន ក្រោយពេលដែរខ្លួនមានអារម្មណ៍ថាស្រួលលែងពិបាកហើយនោះ
«អ្ហាស..លឿនឡើងបេប៊ី..ពូកែណាស់..អ្ហាស» រាងតូចដោលបញ្ចូលពីមុខ ចំណែកជុងហ្គុកដោលបញ្ចូលពីខាងក្រោមទៅ ធ្វើអោយសិ*មួយនេះក្លាយទៅជឋរាត្រីមួយដែរមានក្តីសុខបំផុត មិនដូចពេលដំបូងមួយនោះ ដែរជារាត្រីឃោឃៅឡើយ....
ESTÁS LEYENDO
សំណព្វចិត្តសាតាន❥︎ ( completed✔)
De Todoស្នេហាផ្អែមល្ហែម ឈ្លោះប្រកែកគ្នាមួយថ្ងៃៗអត់ឈប់ ការឌឺដង ប្រច័ណ្ឌ ហួងហែង ថ្នាក់ថ្នម ការស្រឡាញ់មួយដែលប្រាកដប្រជា មាននៅក្នុងរឿង សំណព្វចិត្តសាតាននេះ☾︎ꨄ︎ #jikook #novelkhmer
