Eight ∥ هشت {VKook, YoonMin}

Ch 02

.Winning in every place, cause you're my lucky ace

موسیقی کلاسیک ابدا انتخابش نبود؛ شراب هم همینطور...

اون لباس‌های موقر، صدای‌ کفش‌های پاشنه بلند، صحبت‌های زمزمه‌وار و خنده‌های تصنعی حقیقتا حالش رو بهم می‌زد.

وقتی قرار شد وارد یک مهمونی کره‌ای بشه، فکر نمی‌کرد که اون محیط می‌تونه تا این حد آزار دهنده بنظر برسه...

کنج سالن کنار یکی از میز‌ها، مربی رو پیدا کرد و همونطور که با یقه‌ی تی‌شرت اسپورتش بازی می‌کرد، به طرف مرد قدم برداشت تا صرفا بهش خبر بده که " من اومدم که ببینمت و قطعا می‌رم."

هدست رو از روی گوش‌هاش برداشت و با حرکت سرش، تارهای آشفته‌ی موهاش رو از روی صورت کنار زد؛ مثل همیشه مقداری‌شون رو بهم ریخته با کش بسته بود.

دست‌هاش رو توی جیب شلوار پومای طوسی رنگش نگه داشته بود و پوسته‌ی کنج لبش رو می‌جوید.

- آه تهیونگ! بیا اینجا پسر! بیا ببینمت...

با بی‌میلی نزدیک رفت و نگاهی به مربی مورد‌علاقه‌اش انداخت؛ پیری،رفته رفته به چهره‌ی جدی مرد پا می‌گذاشت و خط اخم ِ معروفش به شکافی عمیق بدل شده بود.

متوجه نگاه سنگین همراهان مربی که نزدیکشون ایستاده بودن شده بود؛ اما عمیقا اهمیتی به اخم و چهره‌های کج و معوجشون نمی‌داد.

زیرلب در پاسخ به مربی گوشزد کرد:

- تاکه‌ئو.

- من فراموشکارم پسر!

مربی خنده‌ی بی صدایی کرد و دستش رو سمت تاناکا گرفت تا باهاش دست بده‌.

فوتبالیست ابرویی برای خانمی که در نزدیکی مربی ایستاده بود و با چهره‌ای منزجر به سر و وضع غیر رسمی تاناکا نگاه می‌کرد، بالا انداخت و با انگشت‌های بلندش که با انحناهای اندکی، دست‌های یک دروازه‌بان حرفه‌ای رو ساخته بودن، ضربه‌ای دوستانه به دست مربی زد؛ به ژاپنی گفت:

- پیر شدی مربی، ناراحتم که پیر شدی.

مرد اخم‌هاش رو درهم کشید و با گرفتن بازوی شاگرد قدیمی‌اش اون رو کنار خودش آورد:

- هنوز اول راهم.

گره‌ی کراواتش رو شل کرد، چند ضربه به کتف شاگردش زد و خطاب به افرادی که با لباس‌هایی پر زرق و برق دورش ایستاده بودن گفت:

- تهیونگ خیلی کم سن بود که پیش من فوتبال یاد می‌گرفت؛ تنها کسی بود که اجازه نمی‌داد بهش گل بزنم، این بچه از اول توی قاب دروازه می‌درخشید...

یکی از دختر‌ها که همراه بازیکن مشهوری از تیم سئول اومده بود، نگاهش رو از تاناکا گرفت و جرعه‌ای از گیلاسش نوشید: