Eight ∥ هشت {VKook, YoonMin}

Ch 69

صدای فریاد دکتر، موجب شد پلک‌های تاناکا روی هم برگرده:

- این سوال‌های مزخرف رو بذار توی جیبت و با اولین پرواز تن لشت رو برسون ژاپن، باید روز عملت رو مشخص کنیم.

- منظورم این بود که اگر عمل نکنم چقدر وقت دارم؟

تاکه‌ئو با لحن آرومی پرسید و بعد نیشخندی زد:

- خانم دکتر، پوستت خراب می‌شه؛ اونوقت مجبورم با کامم درستش کنم.

صدای نفس‌های کلافه‌ی دکتر توی گوشی پیچید و بعد از وقفه‌ای کوتاه جهت مسلط شدن به اعصاب خودش، جواب داد:

- تاناکا تاکه‌ئو، بذار باهات رو راست باشم. توی موقعیتی هستی که هر بار که قلبت اکسیژن پمپاژ می‌کنه، ضعیف‌تر می‌شه تا از کار بیفته. می‌فهمی چی می‌گم؟ حتی اونقدری وقت نداری که بتونیم درنظرش بگیریم.

تاناکا به وضوح می‌تونست اخم غلیظی که به چهره‌ی جدی و احتمالا نگران دکترش افتاده بود رو احساس کنه و زن بعد از تعللی کوتاه ادامه داد:

- خیلی دارم باهات راه میام که وضعیتت رو به باشگاه و پزشکش گزارش ندادم و کت بسته ازشون تحویلت نگرفتم، می‌خوام تا آخر همین هفته توکیو باشی، متوجه شدی؟

تاناکا که اصلا موضعی حتی نزدیک به پذیرش رو نسبت به اون حرف‌ها نداشت، پلکی زد و بی‌اعتنا گفت:

- مسابقه دارم، و اگر داری به افشای پرونده‌ام فکر می‌کنی باید یادت بیارم وقتی هنوز بچه بودم، تو بهم قول دادی رازدار بمونی.

مکث کوتاهی کرد و نیم‌خند کمرنگی به لب‌هاش نشست:

- ولی من قول ندادم خودم رو زنده نگه دارم.

- تاناکا! جرات داری پات رو توی زمین مسابقه بذار! انقدر دلت می‌خواد بمیری؟!

صدای فریاد مضطرب و بلند زن، پرده‌ی گوشش رو به درد آورد و

تاکه‌ئو با فاصله دادن موبایل از گوشش درجواب گفت:

- شرط می‌بندیم، اگر زنده موندم برمی‌گردم.

می‌خواست چیزی بگه با حرکت سایه‌ای در پشت سرش، نیم‌نگاهی به اتاق انداخت؛ انگار جونگ‌کوک از خواب پریده بود.

- هی... خانم، صدات نمیاد.

تاناکا خیره به درگاه اتاق این رو زمزمه و با قطع کردن تماس، موبایلش رو توی جیب شلوار راحتی کوتاهی که تنش بود، انداخت.

لحظه‌ای بعد هیبت لرزون جونگ کوک توی قاب نگاهش قرار گرفت که با چشم‌هایی بی‌فروغ و ترسیده، بازوش رو به دیوار تکیه می‌زد تا از سقوط جسم سنگینش جلوگیری کنه و با نفس‌هایی که به شماره افتاده بود، زیر لب و با صدایی خشک و گرفته اسم مرد رو نالید: