Şizofren Şair.

Makber

istihbarat kurdun düşüne korkma tuzak değil bakan yok bu gece sen iyi bak yıldızlara yıldızlar uzak değil kalbimin çarşısından geldin betim benzim attı ben hangi kavrama tutunsam orada kan patladı kabuk attı birlikte yürüdüm hangi marşı bana reva gördüysen her defasında yeniden ayaklandım beni sen kaç kez gömdüysen peki umutlar biterse cevaplamadan hak ver ayaklarımızı birbirine değdiren zerafetin adı makber çağımın evi bir kez yandı patlattım ötenazi dağarcığımı kafatasımdan çıkıp yeryüzüne kurdum kendi darağacımı bilet gişelerinden dönen kader ömrümü yıkan dakikalar buğulu tren camlarından kalabalık ve ciddi konuşmalar koca bir kenti ısıtan fikirlerim vardı bir bardak çayla ben hangi yanıma yatsam öbür yanım oldu ay oğlu ayla kentin bağırsaklarından çıkıp geldim bu defa kan bana yüzümde biriken sakal için bu defa kan bana sokak boyu cigaram kaldım gecenin altında her an dünyaya okkalı sövecek bir hal var tavrımda gece kapkara düşünceli ben makus yarım firari bütün kötü gazete haberlerine yüz gözüm ama fena değil doğmayan güne bile merhaba velakin ters dönen talih sana yumruk ısırtan sabahlar kangren ve talih biraz yaşamak mesela bir lokantada sabah et bir kuru kitaba göm kendini dön salah et ama barış ütopyadır bana memleket sen kaldın dünya bugün sana yaşlanacak çünkü ben erkek sen kadın anlat onlara bize buğuz eden ne varsa ben mesela bi sesteyim sana ait her nefesteyim şu kara asfalta kızmışım böylece bütün ayaklarım yaya önce kendi damarlarımdan başlamalıyım çatlamaya dedim kendime bütün iyi niyetlerini bir gece vurdun ya avunmak ve kan kaybetmek kolay sustum dur dünya işte yine geçti adamını işte külün yeni tadı yıldızların mavi yolu işte