Beynimdeki soruların cevabını bulmak isterdim... Neden bu vazgeçiş? Neden bu gidiş? Hangi yol kopardı seni benden, hangi surat, hangi el? Bilinmezlikler içinde kıvranmak yoruyor insanı. Cevaplanmamış her soru balyoz gibi iniyor beynime. Cevabını bilmediğim soruları da sormam üstelik ama yine de yanıtla isterdim. Seninle gezilmemiş bir tane sokağı, oturulmamış bir tane masası yok bu şehrin. Sadece bu şehrin mi? Gittiğimiz her yerdeki izlerinin silinmesini isterdim.
* * *
Çaresizlik insanı fena yapıyor. Önce her şeyi düzeltecekmişsin gibi hissediyorsun, olmadığını görünce kabuğuna çekilip içine kapanıyorsun. İşte bu his deli ediyor beni. Hayatımda ilk kez kontrol edemediğim bir şeyin beni bu kadar yıpratmasına, acıtmasına seyirci kalıyorum. Bu çaresizlik hissinin geçmesini isterdim... Biliyorum bana gereken tek şey zaman... Zaten bu ara günleri sadece tüketiyorum. Hangi gündeyiz, ya hangi ay? Bahar geldi mi? Çiçeklerle bezendi mi kent? Adalar'a gitmenin vakti midir yoksa Ege'ye uzanmanın zamanı mı? Hiçbirinin farkında değilim. O zamanın bir an önce geçmesini isterdim...
* * *
Birazdan yine akşam olacak. Sessizce kurulacak masam. Bir zamanlar seninle 'güzelleştiğim' masalar gelecek aklıma, içim burulacak. Sohbetler eksik, kadehler yarım, mezeler lezzetsiz... Oysa bilirsin, sofralarda uzun uzun oturmayı, sohbetlere katılmayı, arada dönüp dudaklarına bir öpücük kondurmayı, bildiklerimi anlatırken beni hayranlıkla izlemeni ne çok severdim... Keyiften değil, beynimi uyuşturmak için içiyorum şimdi. Hayata, rakıya, aşka küskünlüğümün bitmesini isterdim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şizofren Şair.
RomanceBu cümle, yazmayı öğrendiğimin kanıtıdır. Bu cümleyse, okumaya devam ettiğinin kanıtı. Birlikte, iki kanıtı olan bir suç işleyeceğiz. (-Şizofren Şair-)
