Şizofren Şair.

Bir Yaz Gecesi

Bir yaz gecesi. Binanın çatısına çıkıp oturduk. Uzaktan gelen araba sesleri, insan koşuşturması ve şehrin o anlamsız ses kalabalığı arasında güvenli yerimiz gibiydi orası. Bir tarafta boğaz tüm karanlığı ile akıyordu, diğer tarafta ise gökyüzünü delen binalar birbiri ile yarışıyordu yükseklik konusunda. Gökyüzü boğuk turuncuydu. Şehrin ışıkları yıldızları beğenmiyormuş gibi boyamıştı gökyüzünü. Birkaç güçlü olan kalmıştı sadece, bir de yeni yeni ufuktan yükselen kızıl ay. Rüzgar esiyordu ara ara. Serin. Sonbaharın habercisi bir rüzgar. Gözleri önüne düşen saçlarını tararcasına arkaya taşıyordu. Yüzünde garip, aptal bir gülümseme ile huzur karışımı bir ifade vardı. Sanki hayatı boyunca bu anı beklemiş ama bu anı şu an burada yaşamak istemiyormuş gibi. Aramızda çok küçük bir boşluk vardı. O dizlerini bükmüş bir biçimde oturuyordu. Bense ayaklarımı olabildiğince uzatmıştım. O gökyüzünde görünen birkaç yıldıza bakıyordu, bense ona. Elimi elinin üzerine koymayı istiyordum ama mantığım buna izin vermiyordu. Yüzündeki birkaç çil mükemmel bir tabloya koyulmuş son rötuşlar gibiydi. Rüzgar saçlarını dağıttıkça sağ eliyle düzeltiyordu. Bu savaşı kim kazanacaktı? Hayatım şu andan ibaret olabilir diye düşündüm. Ve onun ne düşündüğünü merak ettim.

"Ne düşünüyorsun?"

"Pizza."

O an hayatı, diğer insanları, evreni, yaşamı çok düşündüğümü fark ettim.