Şizofren Şair.

Ne de güzel anlattım

İnsanın kendi kendine bunalımda olduğunu itiraf etmesi çok zor oluyor. Bunalımda olduğunu inkar etme devresi çok geride kalmış oluyor. Ve sen. Sen artık kabulleniyorsun. Bunalımdayım diyorsun. Bana kavga esnasında "bunalımdasın" diyen o kişi haklı diyorsun.Telaffuz etmesi güç oluyor. Aynadaki yansımana bakarken gözlerini kaçırıyorsun kendinden.
Kaçabilsen kendinden kaçacaksın kaçamıyorsun.
Yüzleşmek diyorsun
En iyisi yüzleşmek.
Yeni yetme ergenlerin bile telaffuz etmekte güçlük çekmediği o bunalım kelimesi senin diline uymuyor. Ama söylüyorsun.Bunalımda olduğunu kabul ediyorsun.Oysa ne güzel inkar etmiştin bunu.Ne güzel ben bunalımda değilim demiştin.Biri sana bunalımdasın dediğinde neden öfkelenip ağladığını o an anlıyorsun.
Kabullendiginde.
Kabullenmek!
Ne büyük eziyet.
Ne büyük kurtuluş.
Ne büyük başlangıç.
Bunalımına sebep bulamıyorsun. Tek sebep sensin. Tek seçenek sensin. Kendi kendini uçurumdan aşağı sen atmışsın. Onlar dalını koparmış sen kökünü sökmüşsün. Kendi kökünü.
Suçlu sensin ve bunalımının sebebi bu. Başkasını suçlayamıyor oluşun.
Kurtuluş mu?
O kısmı bilmiyorum henüz. Bilmek gibi bir gayem de yok. Bu halime alıştım. Ve sanırım ben hep buydum. Toplum içinde yer aldığında uyum sağla. Eve gel. Uyum sağla. Normal ol. Normal. Odana geç. Normal olmaya devam et.Yatağına uzan.Yorganı başına kadar çek. İste şimdi normal olmayı dert etmene gerek yok.