Şizofren Şair.

Hep mi ?

"Hep mi mesafeler, hep mi umutlar, hep mi yaşanması imkansız aşklar ? Evet, hep aynı acılar...

İçimde nedensiz bir acı var, öylesine alışkınım ki acıya artık alışmış bünyem. Yadırgamıyor. Vücudumun bir parçası sanki, o olmadan yürüyemiyorum bu yollardan. Tutmuyor ellerim bir şeyi, alamıyorum nefes. Evet bu kadar alışmışım işte acıya.

Hep bir engel var önümde sana doğru koşmamı engelleyen. Sana gelmek istiyorum ama olmuyor, kurtulamıyorum bu prangalardan. Sarmış dört bir yanımı, acı çektiriyor bana. Hepsinin ismini sordum, adını söylediler. Ne şanslılar oysa ki, seninle aynı isme sahipler.

Aramızdaki mesafeleri gel yok edelim. Hem bu bahaneyle elini tutmuş olurum. Belki o zaman mutlu da olurum ne dersin, belki mutlulukta bir kerede olsa bana uğrar. Sen gelince bir daha gitmeyecek o biliyorum, yalnızca gelmeni bekliyor, bekliyoruz. Hep uzak gibi görünüyoruz birbirimize, oysa ki çok yakındın farkında değildin. Bak, sesi dinle. Duyduğun ve yaşamamı sağlayan şeyin içindesin sen, uzak değilsin bana.

Ama acı çekiyorum biliyor musun, bunca şeye rağmen benim olmadığın ve olmayacağın için. Bilmem umrunda mı bu ama, yorgun ve bitkinim. Acı çekmekten yoruldum, ayakta duramıyor düşüyorum artık. Gel, tut ellerimden ve kaldır beni. Bak yine bu bahaneyle elini tutabilirim. Birçok şey değişebilir oysa ki, ya da değişmez bilmiyorum. Yine her zaman olduğu gibi kendimi avutuyor, olmayacak hayaller kuruyorum...

Neyse dur, ben hayalimde mutluyum. Orada engeller yok, mesafeler yok. Kurtulmuşum adaşın olan prangalardan, koşuyorum sana doğru. Biz varız orada, asla olamayacak biz..."