Kadın yalnızlığa alışmış.
Ancak hiç istediği gibi değilmiş.
Ne okuduğu kitaplardaki gibi ne de izlediği filmlerdeki.
Hiç bi zaman deniz kenarında, kumsalda bi evi olmamış. Köpeği olmamış. Uyandığında yatağının ucunda yatan köpeğine günaydın dememiş. Sabah kalkıp kahveyle geçiştirebileceği kahvaltısı yokmuş. Öğlenleri küçük kasabasının küçük marketinden alışveriş yapmaya gitmemiş. Kese kağıdında asla baton ekmek ve maydanoz olmamış. Tost yapıp öğle yemeğini verandasında sallanan sandalyesinde denizi seyrederek yiyememiş. Güneş batmaya yakın köpeğiyle kumsalda oynamamış. Yürüyüş yaparken o kasabadan olmayan yakışıklı, tipinden ne iş yaptığı yanlış tahmin edilecek bi adamla da tanışmamış...
Kadın oldukça yalnızmış. Ve bunu asla sevememiş.
Yalnızlıkda çeşit çeşit.
Aslında kadın hiç mi hiç sevilmemiş. Doğru kişileri sevmiş. Ancak doğrusu başkasını sevdiğinden hep pes etmiş. Ama gelin görün ki bi tanesi yüreğinde yürek gibi yer etmiş.
Kadın tek başına. Odasında.
Kimseye belli etmez hâlini.
Güler, güldürür.
Eğlenir, eğlendirir.
Söyler, söyletir.
Sever lâkin sevdiremez.
Kadın sever. Sevmeyi bilir. Önemli olan sevmeyi bilmektir.
Kadın pes eder. Aklında, kalbinde kimse yoktur. O hiç sevemediği yalnızlığı hariç.
Herkes dahil o hariç.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şizofren Şair.
RomanceBu cümle, yazmayı öğrendiğimin kanıtıdır. Bu cümleyse, okumaya devam ettiğinin kanıtı. Birlikte, iki kanıtı olan bir suç işleyeceğiz. (-Şizofren Şair-)
