Şizofren Şair.

sen bu şiiri okurken

Sen bu şiiri okurken

Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım

Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası

Ne de telefonların çalacak gece yarısı

Ve bu zavallı yüreğim olmayacak artık

Kaprislerinin hedef tahtası...

Seni sana

Beni bir akıl hastanesine

Bırakıp gideceğim bu şehirden

Nasılsa kavuşamadım sana

Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım

Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu

Ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktın

Ne yaptımsa

Bir türlü sana yaranamadım

Artık adressiz

Işıksız

Ve öylesine ıssızım

Dünlerin kadar eskiyim

Verdiğin acılar kadar paslıyım

İşte çıkıp gidiyorum hayatından

Nasılsa fark etmez senin için

Belki çok şanslı

Belki de en yaşlıyım...

Artık

Pusulam hasreti

Saatim yalnızlığı

Ve takvimler sensizliği gösteriyor bana

Neylersin

Yolcu yolunda gerek

Belki bundan sonra

Belki senden sonra

Adam olur bu "asi yürek"

Ve dersini alır da bu sevdadan

Bir daha

Boyundan büyük denizlere

Asılmaz kürek

Yarın bu saatlerde

Ben yollarda olacağım

Sen kimbilir kaçıncı uykunda

Masal mavisi bir rüyada

Ve elbette o korsan yüreğin

Yine pusuda

Oysa

İlk defa sesimi duymayacaksın

Sitemlerin sahipsiz

Soruların cevapsız kalacak

Belki ilk defa içini kemirecek yokluğum

Tanımadığın bir korku içini saracak

Ve ilk defa kendinle hesaplaşacaksın

Ne oldu?

Ne oluyor?

Ne olacak?

Sonra

Bir gözün kör

Bir kulağın sağır

Bir ayağın kırık

Bir kolun kesik

Düşeceksin yollara

Yani baştan başa yarım

Yani baştan başa eksik

Bütün duvarlar üstüne yıkılacak

Belki ilk defa

"Unutuldum" diyerek için sızlayacak

Ve sen bu şiiri okurken

Ayrılığımız çoktan başlamış olacak

Belki de son tesellin

Sana yazdığım "bu son şiir" olacak

Ve kimbilir

Unutulmuş bir gecenin tam ortasında

Başucundaki bir radyoda

Uykusuz bir şair yüreğini çınlatacak

Ve bir daha fısıldayacak kulaklarına

Sana adanmış bu satırları

"Bütün şehirler uyur

İstanbul uyumaz

Ve birgün

Bütün sevenler unutur seni

Ama bu "şair yürek"

ASLA UNUTMAZ..."