Şizofren Şair.

Bazı insanlar Vardır Ki

Bazı insanlar vardır, kalabalığın arasında yalnız yaşarlar. Onları kimse görmez ama onlar hepimizi görür. Fiziksel olarak saydam olmasalarda, ruhen baktığımızda aslında onların farkında bile değiliz. Büyük yerlerin en ücra köşelerinde yaşarlar. Aslında yanıbaşımızdalar ama dikkat etmiyoruz. Genelde yüzeysel olarak bakarız onlara. Hiç tanımaya çalışmayız. Cemre da onlardan biriydi. Sınıfa ilk girdiğinde anlamıştım onda bir gariplik olduğunu. Dönem boyu konuşmadı, kimseyle. Herkes ona sanki bu dünyadan değilmiş gibi bakıyordu ama emindim ya ben, bu çocukta farklı bir şey vardı. Duvar dibinde yalnız oturuyordu sürekli. Bir gün gittim yanına oturdum, elimi uzatıp 'Ömer' dedim. Önce elime, sonra bana bakıp elimi sıktı 'Cemre' dedi. Konuşmaya çok çekiniyordu. "Beni yanlış anlama, biraz meraklıyım sanırım. Geldiğinden beri hiç konuşmadın, kimseyle arkadaşlık kurmadın. Sınıfta yalnızlık çekmeni istemem." dedim. "Hem baksana şu gerizekalılara, dünyanın farkında değiller boşveeer." dedim ve güldüm, o da güldü. Okul çıkışı evine kadar beraber yürüdük, kendinden bahsetti, kendimden bahsettim. Yazı yazıyormuş ama kimseye okutmazmış, birsürü defteri varmış yazılarıyla doldurduğu. Müzik zevklerinden, hayallerden bahsettik. Sonra vedalaştık. Sevgili olmanın aksine, onunla mükemmel bir arkadaşlık düşünüyordum. Okulda beraber oturmaya başladık, okul çıkışları eve kadar beraber gider, akşamüstü de parkta oturuyorduk. Güneşli havalarda hiç dışarı çıkmıyordu, neden diye sorduğumdaysa alerjim var, gözümü alıyor diyordu. O yüzden hava ne zaman kapalı olsa, hiç eve girmezdik. Mükemmel bir arkadaşlığımız vardı. Bi akşam, beni yemeğe davet etti. Ailemle tanışırsın dedi, bahsetmiş baya benden, en yakın arkadaşım diye. Hafiften bi heyecanlıydım, hazırlandım yaktım sigarayı çıktım evden. Evlerimiz yakın olduğundan yol fazla uzun sürmedi. Zile dokundum çektim. Kapıyı Cemre açtı, yüzündeki tebessümle içeri davet etti. Girdim, annesi ve babasıyla selamlaştım. Ev çok garipti. Duvarda siyah giyen insanların çerçeveleri, müzikçalarda klasik müzik. Perdeler sonuna kadar kapanmış, fazlasıyla karanlıktı. Sofraya oturduk ve yemeğe başladık. Bir gariplik vardı. Sadece benim önümde yemek vardı, onlarsa bardaklarındaki vişne suyunu yudumluyordu. Bende alabilir miyim ? diye sordum. Babası birden kükredi. Dişlerine baktım. "Hasiktir amk" dedim. Cemre koluma yapıştı ve beni koltuğa fırlattı. Annesi üzerime saldırırken suratına bastım tekmeyi "amk karısı" dedim. Sofraya baktım, yemeğin yanında cacık var. Kaptım cacığı babasına fırlattım. Gülmeye başladı. "Ulan hani siz sarımsaktan korkuyodunuz, hep kandırılmışız amk vampir filmleri" dedim. Babası kahkaha atarken arkadan Cemre saçımı çekti, yere yatırdı, dişlerini gösterdi. "Biz fikirtepe çocuğuyuz lan" dedim koydum aparkatı, yere serildi amk. Son dövüş, babasıyla karşı karşıyaydım. Adam benimle t*şak geçiyodu. Bi önüme, bi arkamda bi bakıyorum avizede. "Işınlanmayı ne zaman icad ediniz amk" dedim. Babası ağır adımlarla bana yaklaşmaya başladı, kaptım bıçağı gel ulan amk oğlu dedim. Her hamlemden zorlanmadan kaçıyordu. Sonra yukardan kulak patlatan bir kükreme geldi. "Lan noluyo laaan" dedi yaşlı bi ses. Büyük büyük kanemici. "Ulan altı üstü bi insanım, üst devreleriniz niye geliyor amk" dedim. Büyük baba ağır ağır indi merdivenlerden. "Sen kimsin lan" dedi. "Asıl sen kimsin amk, oğlun kızın torunun beni yemeye çalışıyorlar" dedim. Adam koydu bana tokatı. "S*ktir git lan." dedi. Bıçağı karnına saplayıp koşmaya başladım. Ev bizim mahalle kadar amk. Çıkışı bulamıyorum bi türlü. Tam kapıyı gördüm, son adımı atıyorum arkamdan bi ses "Laaaaaannnn". Bi döndüm cemre uçuyo. Bildiğin kanatları var amk. Cebimden çakıyı çıkarıp fırlattım yere. "Lan nasıl bi ailesiniz siz amk, vampirsiniz kükrüyonuz, bıçaklıyom ölmüyonuz, sarımsaktan korktuğunuz yok, biriniz uçuyo biriniz kıl yumağı. Bu nası dünya amk." dedim. Cemrenin dişlerini gösterdiğini hatırlıyom, sonrası yok.