Şizofren Şair.

Hangimiz demedik

 "Hangimiz demedik "yeni bir sayfa açalım", hangimiz kurmadı bu cümleyi ayna karşısında kendisine? Neydi bu karalanan, yazılıp çizilen onca sayfa. Ne içindi, kimin içindi? Yazıp çizip, bir hiç uğruna atılan onca sayfalar tükenmek üzere. Zamanı dolmuş artık her şeyin. Defterin yaprakları azalmış, belki de bitmiş. Kalemin ucu yazmaz olmuş, tükenmiş. Yazıp çizdiklerini silecek bir silgin olmadı hiç, olmayacakta.

Kimisinin söylediği tek bir söz; tüm çizdiklerini değiştirmiş, kimisinin ise hayatı boyunca söyleyeceği sözleri toplasan, çizdiklerin kadar etmezmiş. Ve şanslı olan insanlar, "tek bir sözü" ile tüm çizdiklerini değiştirebilen insanlardır. Ya sen? Onca söylediklerin, yazıp çizdiklerin ne oldu? Dememiş miydin "bu sefer farklı olacak" diye kendine. Ne farkı vardı diğerlerinden, belki kağıdın farklıydı ama onu çizen yine sendin. Çabaladığın her şey boş, bunu artık anla. Hiçbir zaman "yeni bir sayfa" diye bir şey olmayacak senin için, hepsi aynı defterin sayfası. Unut artık bunu, kabullen.

Peki ya ne yapmalı; kalemi kırıp atmalı, defteri mi yırtmalı? Onunda zamanı gelecek ama şu an değil. Her şeyin bir zamanı var. Ne demişler; "Her defter bir gün yırtılmayı tadacaktır." Kimisi başarır, vaktinden önce defterini yırtar. Karalanan onca sayfa, çizilen onca eskiz. Hepsi boşa. Sen hiçbir zaman, hayal ettiğin şeyi kağıda dökemedin. Hiçbir zaman, zihninde canlandırıp, kusursuzlaştırdığın şeyi çizemedin. Neyse, olur böyle şeyler. Haydi kendini teselli et, yeni bir sayfa açacağım de. Ancak böyle avut kendini.

Çık yeniden ayna karşısına. Son sözlerini sarf et artık. Sayfan bitti, kalemin yazmıyor. Sürekli aradığın silginin aslında hiç olmadığını yeni anladın. Ne kaldı söylenecek? Nerede o hayal ettiklerin? Hepsi, defterinle birlikte gömülecek. Az kaldı, belki de gelmiş vakti. Haydi, dön bir bak "yeni bir sayfa" diye açtığın tüm şeylere. Aslında hepsi yırtıp attığın eskizler. Hiçbiri tamamlanmamış bir portre, gerçekleşmemiş hayaller...